Дванаесет Израилеви племиња
Израилеви племиња или Израилеви колена (хебрејски: שבטי ישראל, шивтеј Исраел) — дванаесет родови во Стариот завет (Хебрејската Библија) потекнати од дванаесетте сина на праотецот Јаков (наречен и Израил) и двете негови жени, Лија и Рахила, како и двете нивни слугинки, Зелфа и Билха.
Во Библијата
[уреди | уреди извор]Племиња
[уреди | уреди извор]| Израилеви племиња |
|---|
 |
| Племиња |
| Поврзано |
Израилците биле дванаесетте сина на праотецот Јаков кои станале родоначалници на племињата. Јаков имал и ќерка, Дина, чии потомци не станале одделно племе.
Синовите на Јаков се родиле во Харан од различни мајки, како што следува:[1]
- од Лија: Рувим (првороден син на Јаков), Симеон, Левиј, Јуда, Исахар, и Завулон
- од Рахила: Јосиф и Венијамин
- од Билха, слугинка на Рахила; Дан и Нефталим
- од Зилфа, слугинка на Лија: Гад и Асир
Во Второзаконие 27,12–13 дванаесетте племиња се наведени без придавен облик, туку ги носат имињата на нивните родоначалници:
- Рувим
- Симеон
- Левиј
- Јуда
- Исахар
- Завулон
- Дан
- Нефталим
- Гад
- Асир
- Јосиф (подоцна раздвоено на Ефрем и Манасија)
- Венијамин
На потомците Ефрем и Манасија (двајцата синови на Јосиф и неговата жена-Египѓанка Асената)[2] Јаков им го доделил статусот на самостојни племиња поради тоа што Јосиф добил двојно поголем дел откако Рувим го изгубил првородното право поради гревот со Билха.[3]
Според библиското предание, во периодот од освојувањето на Ханан под водство на Исус Навин со создавањето на првото Израилското Царство, племињата направиле лабав сојуз, опишан во книгата Судии. Денешните стручњаци фрлиле сомнеж врз вистинитоста на оваа приказна,[4][5] а образложението врз основа на освојувањата под водство на Исус Навин повеќе не го сметаат за историски исправно.[6][7][8] The Раскажувањето за периодот на Судиите во Библијата се смета за сомнително во научната заедница.[4][9][10] Под прашање е и постоењето на обединетото Израилско Царство.[11][12][13]
Живеејќи во прогонство во VI век пр. н.е., пророкот Езекил добил видение за обновата на Израил,[14] за идна утопија во која дванаесетте пламиња повторно ќе живеат во своите земји.[15]
Распределба на земјата
[уреди | уреди извор]Земјата Израилска била поделена на дванаесет дела, по еден за секое племе. Но на дело, оваа распределба не била според напишаното. Левиевото племе не добило земја, туку шест прибежишни градови со кои управувале, како и надлежност врз Ерусалимскиот храм. Јосифовото племе не добило земја, но двајцата Јосифови синови, Ефрем and Манасија добиле земја од делот на татка си, па основале свои изведени племиња.
Така, племињата што добиле земја се следниве:[16]
- Рувимово
- Симеоново
- Ефремово
- Јудино
- Исахарово
- Завулоново
- Даново
- Нефталимово
- Гадово
- Асирово
- Манасиево
- Венијаминово
Во христијанството
[уреди | уреди извор]Во Новиот завет племињата се споменуваат двапати во евангелијата и двапати во Откровението на Јован. Во Матеј, напоредно со Лука, Исус Христос претскажува за Царството Божјо за неговите следбеници: „ќе седнете и вие на дванаесет престоли и ќе судите над дванаесетте Израилеви колена“.[17][18]
Авторот на Откровение 7,1-8 ги наведува дванаесетте племиња вака:
- Јудино
- Рувимово
- Гадово
- Асирово
- Нефталимово
- Манасиево
- Симеоново
- Левиево
- Исахарово
- Завулоново
- Јосифово
- Венијаминово
Во видението за Новиот или Небесен Ерусалим, имињата на племињата биле запишани на градските порти:
... тој имаше големи и високи ѕидови, дванаесет порти, а над нив дванаесет ангели и напишани имињата на дванаесетте колена на синовите Израилеви: спроти исток – три порти, спроти север – три порти, спроти југ – три порти, спроти запад – три порти.[19]
Во исламот
[уреди | уреди извор]Во Куранот се вели дека Мојсеевиот народ бил разделен на дванаесет племиња. Во главата „Бедеми“ (Ел-А'раф) стои:
И Ние ги раздробивме во дванаесет племиња и дружини, и на Муса му вдахнавме кога народот негов побара од него да се напие вода: „Удри со стапот твој на карпата!“ И тогаш од неа потекоа дванаесет извори. Секоја дружина го знаеше поилото свое. И Ние од облак врз нив сенки соборувавме и препелици и мани им испраќавме. Јадете од добрата со кои ве снабдевме. И нам зулум не ни направија туку самите себеси зулум си направија![20]
Обележја
[уреди | уреди извор]-
Јудино -
Левиево -
Симеоново -
Рувимово -
Асирово -
Гадово -
Нефталимово -
Даново -
Венијаминово -
Јосифово -
Завулоново -
Исахарово
Поврзано
[уреди | уреди извор]- Израел (денешната држава, од 1948 г.)
- Израилско Царство (обединето, 1050-930 г. пр.н.е.)
- Израилско Царство (северно, 930-722 г. пр.н.е.)
- Јудејско Царство (јужно, 930-586 г. пр.н.е.)
- Десет изгубени племиња
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Битие 35,23-26
- ↑ Битие 40,51
- ↑ Битие 35,22; 1 Летописи 5,1-2; Битие 48,5
- ↑ 4,0 4,1 Paula M. McNutt (1 January 1999). Reconstructing the Society of Ancient Israel. Westminster John Knox Press. стр. 42. ISBN 978-0-664-22265-9.
- ↑ Alan T. Levenson (16 August 2011). The Making of the Modern Jewish Bible: How Scholars in Germany, Israel, and America Transformed an Ancient Text. Rowman & Littlefield Publishers. стр. 202. ISBN 978-1-4422-0518-5.
- ↑ K. Lawson Younger Jr. (1 October 2004). „Early Israel in Recent Biblical Scholarship“. Во David W. Baker; Bill T. Arnold (уред.). The Face of Old Testament Studies: A Survey of Contemporary Approaches. Baker Academic. стр. 200. ISBN 978-0-8010-2871-7.
- ↑ Carl S. Ehrlich (1999). „Joshua, Judaism and Genocide“. Jewish Studies at the Turn of the Twentieth Century, Volume 1: Biblical, Rabbinical, and Medieval Studies. BRILL. стр. 117. ISBN 90-04-11554-4.
- ↑ Adele Berlin; Marc Zvi Brettler (17 October 2014). The Jewish Study Bible (Second. изд.). Oxford University Press. стр. 951. ISBN 978-0-19-939387-9.
- ↑ Israel Finkelstein (2013). The Forgotten Kingdom: The Archaeology and History of Northern Israel (PDF). Society of Biblical Literature. стр. 24. ISBN 978-1-58983-912-0.
- ↑ J. Clinton McCann (2002). Judges. Westminster John Knox Press. стр. 5. ISBN 978-0-8042-3107-7.
- ↑ Avraham Faust (1 April 2016). Israel's Ethnogenesis: Settlement, Interaction, Expansion and Resistance. Routledge. стр. 172. ISBN 978-1-134-94215-2.
- ↑ Gunnar Lebmann (2003). Andrew G. Vaughn; Ann E. Killebrew (уред.). Jerusalem in Bible and Archaeology: The First Temple Period. Society of Biblical Lit. стр. 156. ISBN 978-1-58983-066-0.
- ↑ "There seems to be a consensus that the power and size of the kingdom of Solomon, if it ever existed, has been hugely exaggerated." Philip R. Davies (18 December 2014). „Why do we Know about Amos?“. Во Diana Vikander Edelman; Ehud Ben Zvi (уред.). The Production of Prophecy: Constructing Prophecy and Prophets in Yehud. Routledge. стр. 71. ISBN 978-1-317-49031-9.
- ↑ Езекил 47,13
- ↑ Michael Chyutin (1 January 2006). Architecture and Utopia in the Temple Era. A&C Black. стр. 170. ISBN 978-0-567-03054-2.
- ↑ www.jewishvirtuallibrary.org
- ↑ Матеј 19,28
- ↑ Лука 22,30
- ↑ Откровение 21,12-13
- ↑ Сура 7 (Ел-А'раф, „Бедеми“), ајет 160 — Куран на македонски
Надворешни врски
[уреди | уреди извор] |
„Дванаесет Израилеви племиња“ на Ризницата ? |
- Дванаесетте племиња — Еврејска енциклопедија (англиски)
- Дванаесете Израилеви племиња — Еврејска виртуелна библиотека (англиски)
|