Biogeografie

De Ökozonen vun de Welt.
Hellbruun: Neotropis; Vigelett: Nearktis; Gröön: Paläarktis; Orange: Afrotropis; Root: Orientalis; Gröönbruun: Australis

De Biogeografie studeert de Muster, na de Organismen over de Eer utbreedt sünd. Se stellt fast, wecke Gruppen vun Planten un Deerter in de Gemarken vun dat Fasteland un in de See vörkaamt un unnersocht, wie se sik bit up den hüdigen Dag verdeelt un utbreedt hefft. Geograafsche Entitäten, as Barge oder Seen könnt en groten Infloot up de Evolution vun Orden hebben. Wie sik de Orden utbreedt hefft, hangt vundeswegen faken vun de Geografie af. Dat gifft verscheden Twiege an den Boom vun de Biogeografie, as Zoogeografie (for Deerter) un Phytogeografie oder Plantengeografie.

Historie

Al greeksche Denkers in de Antike, as Aristoteles un Hippokrates wollen rutfinnen, worüm dat to’n Bispeel Elefanten gifft in Afrika un in Asien, man nich in de Landstreeke, de dor twuschen liggt. In dat Middeloller gungen de Lüde dor vun ut, dat all Orden in Noah siene Ark rett wurrn sünd un sik vun dor denn utbreedt harrn over all Länner. As de Nee Welt funnen wurrn weer mit en ganz annere Flora un Fauna, as de bitherto bekannt weer, weer dat nödig, dor nee over na to denken. De düütsche Botaniker Johann Georg Gmelin hett 1747 meent, dat weer mööglich, dat dat verscheden Zentren vun de Schöpfung geven harr. Düsse Idee is sunnerlich dör den franzööschen Naturforscher Buffon na vörn brocht wurrn.

De eerste moderne Ökologe weer de Düütsche Alexander vun Humboldt. To’n Anfang vun dat 19. Johrhunnert hett he en systemaatschen Tosamenhang sehn twuschen dat Vörkamen vun Planten up de eene Siet, un den Längen- un Bredengraad un dat Klima up de annere Siet. Dat Fackrebeed heet hüdigendags „Geobotanik“ oder „Botaansche Biogeografie“. Dor vun unafhängig is ok de „Zoogeografie voran kamen. Charles Darwin hett up siene Reis mit de HMS Beagle sehn, dat Orden ut de matige Zonen vun Süüdamerika mehr verwandt weern mit Orden ut de troopschen Zonen vun densülvigen Subkontinent, as mit Orden ut de matigen Zonen vun Noordamerika. Düsse Kennis hett mithulpen bi de Formuleren vun de Evolutionstheorie.

1967 is dat Book The Theory of Island Biogeography vun Robert H. MacArthur un Edward O. Wilson rutbrocht wurrn. Dor is en Tosamenhang in upstellt wurrn twuschen de Biodiversität up de eene Siet un de Grötte vun en Eiland un den Afstand vun düt Eiland to dat Fasteland oder to en annern Eiland. De Tahl vun Orden up en Eiland warrt begrenzt dör Utstarven un Inwannern vun Orden. En gröttere Böversiet un en lüttjere Afstand to dat Fasteland bringt allebeide en högere Biodiversität mit sik (Kiek ok unner Eilandbiogeografie). In de Nedderlannen is dor in de Umweltpolitik de Ökoloogsche Hööftstruktur vun afleddt wurrn: Naturrebeden (de as Eilannen ankeken weert) mütt en mit’nanner dör „Zonen vun Verbinnen“ tohopenknütt weern, wenn de Biodiversität höger weern schall.

Kiek ok

Ökozone

Literatur

Biogeographie

Christopher Barry Cox & Peter D. Moore: Einführung in die Biogeographie. UTB 1408. Fischer, Stuttgart 1987, ISBN 3-437-20366-5.
Carl Beierkuhnlein: Biogeographie. UTB L 8341. Ulmer-Verlag, Stuttgart 2006, ISBN 3-8252-8341-0.
James H. Brown & Mark V. Lomolino: Biogeography. 2. Upl., Sinauer Associates, Sunderland, Massachusetts, 1998, ISBN 0-87893-073-6.
H. Freitag: Einführung in die Biogeographie von Mitteleuropa unter besonderer Berücksichtigung von Deutschland. G. Fischer, Stuttgart, 1962.
Manfred Hofmann: Biogeographie und Landschaftsökologie (=Grundriss Allgemeine Geographie, Teil 4). Schöningh-Verlag, Patterbuorn 1985, ISBN 3-506-21144-7.
Paul Müller: Arealsysteme und Biogeographie. Ulmer-Verlag, Stuttgart 1981, ISBN 3-8001-3422-5.
Ulrich Sedlag & Erich Weinert: Biogeographie, Artbildung, Evolution. Fischer-Verlag, Jena 1987, ISBN 3-334-00030-3.

Vegetationsgeographie un Geobotanik

Richard Pott: Allgemeine Geobotanik: Biogeosysteme und Biodiversität. Springer-Verlag, Berlin 2005, ISBN 3-540-23058-0.
Hans-Jürgen Klink: Vegetationsgeographie (=Das Geographische Seminar). 3.Uplage. Westermann, Bruunswiek 1998, ISBN 3-14-160282-4.
Fred-Günter Schroeder: Lehrbuch der Pflanzengeographie. UTB 8143. Quelle und Meyer, Wiesbaden 1998, ISBN 3-8252-8143-4.
Heinrich Walter: Allgemeine Geobotanik als Grundlage einer ganzheitlichen Ökologie. UTB 284, 3. Uplage. Ulmer-Verlag, Stuttgart 1986, ISBN 3-8001-2549-8.
Heinz Ellenberg: Vegetation Mitteleuropas mit den Alpen in ökologischer, dynamischer und historischer Sicht. - Stuttgart: Ulmer 1996 (5. Uplage; 1. Uplage: 1963), ISBN 3-8252-8104-3.

Deertergeographie / Deerterökologie / Zoologie

Werner J. Kloft & Michael Gruschwitz: Ökologie der Tiere. UTB 729, 2. Uplage. Ulmer-Verlag, Stuttgart 1988, ISBN 3-8001-2576-5.
Gustaf de Lattin: Grundriss der Zoogeographie. G. Fischer, Stuttgart, 1967.
Paul Müller: Tiergeographie: Struktur, Funktion, Geschichte und Indikatorbedeutung von Arealen. Teubner-Verlag, Stuttgart 1977, ISBN 3-519-03406-9.
Fritz Schwerdtfeger: Lehrbuch der Tierökologie. Parey, Hamborg un Berlin 1978, ISBN 3-490-07718-0.
Ulrich Sedlag: Tiergeographie (ut de Reege „Urania-Tierreich“). Urania, Berlin 1995, ISBN 3-332-00387-9.
Alfred Russel Wallace: Der Malayische Archipel. Bruunswiek, 1869.
Alfred Russel Wallace: Die geographische Verbreitung der Thiere. Dresden, 1876