Naar inhoud springen

Elizabeth Loftus

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Elizabeth F. Loftus
Loftus in 2010
Loftus in 2010
Persoonlijke gegevens
Geboortenaam Elizabeth Fishman
Geboortedatum 16 oktober 1944
Geboorteplaats Los Angeles, Californië
Nationaliteit Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Academische achtergrond
Alma mater Stanford University
of California, Los Angeles
Promotor Patrick Suppes
Wetenschappelijk werk
Vakgebied Psychologie, Cognitieve psychologie, psychologie en rechtspraak
Bekend van Onderzoek naar het menselijk geheugen en toepassing van kennis in een forensische context
Belangrijke prijzen Grawemeyer Award (2005)
National Academy of Sciences (2004)
Royal Society of Edinburgh (2005)

Elizabeth F. Loftus (geboren als Elizabeth Fishman op 16 oktober 1944)[1][2][3] is een Amerikaanse cognitief psycholoog en expert op het gebied van het menselijk geheugen. Ze heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar de beïnvloedbaarheid van het menselijk geheugen. Loftus staat bekend om haar baanbrekende onderzoek naar het "misinformation effect" - het achteraf vervormen van herinneringen - en naar het geheugen van ooggetuigen,[4] en het ontstaan van valse herinneringen,[5] waaronder het oproepen van herinneringen aan seksueel kindermisbruik.[6]

Naast haar uitgebreide werk in het laboratorium was Loftus betrokken bij de toepassing van haar onderzoek in de rechtspraak. Ze was consultant en getuigde als expert in honderden zaken.[6][7] Loftus heeft vele prijzen en eredoctoraten ontvangen. In 2002 stond ze op de 58e plaats in de top honderd van meest invloedrijke psychologische onderzoekers van het wetenschappelijk tijdschrift Review of General Psychology.[8] Daarmee was zij de hoogst scorende vrouw op de lijst.

Biografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus groeide op in Bel Air (Los Angeles), in Californië.[9] Haar ouders waren Sidney en Rebecca Fishman; haar vader was arts en haar moeder bibliothecaresse.[9] Toen Loftus 14 jaar oud was, verdronk haar moeder.[7][9] In 1968 trouwde Loftus met psycholoog Geoffrey Loftus, in 1991 scheidden zij[7][9] maar ze bleven vrienden.[10][11] Loftus heeft geen kinderen.[7][9]

Carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus haalde in 1966 cum laude haar bachelordiploma in wiskunde en psychologie aan de Universiteit van Californië, Los Angeles. Ze behaalde haar master in 1967 en haar doctoraat in 1970, beide in wiskundige psychologie aan de Stanford-universiteit, als enige vrouw in haar studiejaar.[2] De titel van haar proefschrift was "An Analysis of the Structural Variables That Determine Problem-Solving Difficulty on a Computer-Based Teletype."[12]

Haar eerste academische aanstelling was in 1970 aan de New School for Social Research in New York.[2] Haar onderzoek daar was gericht op de structuur van semantisch geheugen.[2] Loftus realiseerde zich echter al snel dat ze onderzoek wilde doen met meer maatschappelijke relevantie.[12] Deze wens wijt Loftus zelf deels aan een gesprek met een kennis die ze vertelde over haar onderzoek naar semantisch geheugen en die zich afvroeg hoe de kosten van dit onderzoek zich verhielden tot de opbrengsten.[12]

Het misinformatie-effect

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1973 werd Loftus universitair docent aan de Universiteit van Washington. Ze zette een nieuwe onderzoekslijn op naar de werking van het geheugen in het dagelijks leven,[2][6][9] om te beginnen een empirische studie van ooggetuigeverklaringen.[7] Een van haar eerste studies was een proef[9] om te onderzoeken of het mogelijk is om herinneringen van ooggetuigen te beïnvloeden via informatie die achteraf wordt verschaft.[13] Uit eerder onderzoek was gebleken dat herinneringen niet vanzelfsprekend een accurate weergave zijn van werkelijke gebeurtenissen, maar worden gevormd op grond van ervaringen in het verleden en andere vormen van beïnvloeding. Uit het onderzoek bleek dat de formulering van vragen de herinneringen die de deelnemers rapporteerden veranderde.[4][9] Vervolgens onderzocht Loftus of suggestieve vragen en andere vormen van misleidende informatie de herinnering aan een gebeurtenis kunnen veranderen.[4] Om dit te onderzoeken ontwikkelde ze het misinformatie-effectparadigma. Dat toont aan dat de herinneringen van ooggetuigen veranderen na blootstelling aan incorrecte informatie over een gebeurtenis en dat het geheugen zeer kneedbaar is en gevoelig voor suggestie.[4][7][10] Het misinformatie-effect werd een van de invloedrijkste en bekendste effecten in de psychologie.[4] Het vroege werk van Loftus aan het misinformatie-effect leidde tot honderden vervolgstudies naar factoren die de accuratesse van herinneringen verbeteren of juist verslechteren, en naar de cognitieve mechanismen die daaraan ten grondslag liggen.[4][7]

Expertgetuigenissen
[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus is in vele rechtszaken opgetreden als getuige en adviseur met betrekking tot de aard van ooggetuigeherinneringen.[6][9][10] Deze toepassing van haar werk in het rechtssysteem kwam voort uit een artikel dat Loftus in 1974 publiceerde, over de relatie tussen de conclusies van psychologische wetenschap en getuigenverklaringen in een moordzaak die ze had geobserveerd.[2][6][9] Daarin speelden tegenstrijdige ooggetuigeherinneringen een cruciale rol bij het bewijs.[9] Advocaten die het artikel hadden gelezen, vroegen Loftus om te adviseren in hun zaken en rechters vroegen om lezingen over ooggetuigebewijs. Zo begon Loftus haar werk als onderwijzer van juristen.[2][9] In 1975 zorgde Loftus voor een juridische precedent toen ze in de staat Washington getuigde als expert over ooggetuigenherinneringen, met name ooggetuige-identificatie.[6][11] Sindsdien trad ze op als getuige-deskundige in meer dan 250 rechtszaken.[9][10]

Loftus was betrokken bij bekende zaken als de McMartin-rechtszaak, waarin leden van een familie die een kinderopvang had, werden beschuldigd van seksueel misbruik; de zaak tegen O.J. Simpson; de zaken tegen massamoordenaars Ted Bundy, Willie Mak en Angelo Buono; de Abscam-zaak; de rechtszaak tegen Oliver North; de zaak tegen de politie-agenten die werden beschuldigd van het mishandelen van Rodney King; de zaak tegen de gebroeders Menendez; de zaak betreffende de bomaanslag in Oklahoma City; en processen met betrekking tot Michael Jackson, Martha Stewart en Lewis Libby.[6][7][9][10][14]

De geheugenoorlogen

[bewerken | brontekst bewerken]

In de vroege jaren negentig verlegde Loftus haar werk naar onderzoeken of het mogelijk is om valse herinneringen te scheppen aan gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden. De aanleiding was een rechtszaak in 1990 waarin Loftus als getuige-deskundige optrad.[9][10][12][15]

Het bijzondere van deze zaak was dat George Franklin werd beschuldigd van moord, maar dat het enige bewijs de getuigenis van zijn dochter was. Eileen Franklin-Lipsker beweerde dat ze voorheen onderdrukte herinneringen had aan het feit dat haar vader twintig jaar daarvoor een vriendin uit haar kindertijd had verkracht en vermoord. Deze herinneringen zouden weer naar boven zijn gekomen tijdens psychotherapie.[9][10][15] Loftus getuigde over de maakbaarheid van het geheugen, maar moest toegeven dat ze geen onderzoek kende naar het specifieke soort herinnering dat Franklin-Lipsker beweerde te hebben. George Franklin werd veroordeeld; na hoger beroep werd hij in 1996 vrijgelaten.[9][10][15]

In die periode waren er veel meer vergelijkbare beschuldiging, zowel in als buiten rechtszaken, gebaseerd op hervonden herinneringen aan trauma’s.[15] Loftus begon te onderzoeken of die hervonden herinneringen deels valse herinneringen konden zijn, ontstaan door de suggestieve technieken die sommige therapeuten destijds gebruikten en die werden aanbevolen in de zelfhulpliteratuur.[9][10][15] Het was ethisch niet verantwoord haar proefpersonen ervan te overtuigen dat zij als kind seksueel misbruikt waren door een familielid. Daarom moest Loftus een onderzoeksvorm vinden gebaseerd op een trauma in de kindertijd zonder haar proefpersonen te schaden. Haar student Jim Coan ontwikkelde de verdwaald-in-het-winkelcentrumtechniek. Daarbij wordt getracht een valse herinnering te implanteren aan het als kind verdwalen in een winkelcentrum, waarna getest werd of het bespreken van die situatie een herinnering eraan kon produceren, hoewel de gebeurtenis nooit had plaatsgevonden. In haar eerste studie vond Loftus dat 25 procent van de proefpersonen een herinnering ontwikkelde aan een gebeurtenis die nooit had plaatsgevonden.[10][15] Uitbreidingen en varianten op deze techniek toonden aan dat gemiddeld een derde van de proefpersonen overtuigd kon worden dat ze in hun kindertijd iets hadden meegemaakt dat niet echt was gebeurd, zelfs zeer traumatische en onmogelijke gebeurtenissen.[15] Het onderzoek van Loftus is gebruikt om getuigenissen op grond van hervonden herinneringen te weerleggen in rechtszaken[10] en resulteerde in striktere eisen voor het gebruik van hervonden herinneringen in rechtszaken en de noodzaak van meer aanvullend bewijs. Bovendien is in sommige Amerikaanse staten vervolging op grond van hervonden herinneringen niet meer toegestaan en aarzelen verzekeraars om therapeuten te verzekeren voor rechtsbijstand in zaken met betrekking tot hervonden herinneringen.[7][9][10]

Kritiek op onderzoek

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus’ eerste onderzoek met de verdwaald-in-het-winkelcentrumtechniek werd bekritiseerd door Lynn Crook en Martha Dean op grond van de ethiek achter de manier waarop proefpersonen waren geworven.[16] Kenneth Pope stelde dat Loftus ten onterechte haar bevindingen generaliseerde om conclusies te trekken over valse herinneringen en therapeutische technieken.[16][17]
Deze auteurs meenden fouten, overdrijvingen en omissies te kunnen aanwijzen in haar werk. In een reactie op deze critici stelde Loftus dat hun kritiek gebaseerd leek op persoonlijke animositeit in plaats van een juist begrip van het onderzoek. Met betrekking tot de ethiek van de opzet van de studie stelde Loftus dat in eerste instantie een collega de aanpak beproefde met zijn dochter en later op het idee terugkwam tijdens een van haar lessen. Ook benadrukte ze dat proefpersonen geen nadelige effecten lieten zien tijdens de follow-up en dat de techniek en de bevindingen meerdere malen waren gerepliceerd, waarmee de conclusies gerechtvaardigd bleken.[18]

Naast tegenwerking van andere onderzoekers is Loftus beledigd door een aanklager, aangevallen door een vliegtuigpassagier die haar herkende,[7][10] ontving ze haat-mail en doodsbedreigingen,[10][19] en moest ze zich laten beschermen door beveiligers tijdens lezingen.[7][9]

Na het bekritiseren van de theorie achter hervonden herinneringen en getuigenissen over de aard van herinneringen en valse beschuldigingen van kindermisbruik werd Loftus online lastig gevallen door Diana Napolis, een aanhanger van complottheorieën die geloofde dat Loftus deelnam aan satanisch ritueel misbruik of meehielp om deze misdrijven te verhullen als onderdeel van een groter complot.[20]

De zaak Jane Doe
[bewerken | brontekst bewerken]

De zaak die wellicht de meest nadelige invloed had op Loftus is die van "Jane Doe", die in werkelijkheid Nicole Taus heet. In 1997 publiceerden David Corwin en zijn collega Erna Olafson een casusbeschrijving[21] van een ogenschijnlijk geloofwaardige zaak van een accurate hervonden herinnering aan seksueel kindermisbruik.[19][22] Loftus en haar collega Melvin Guyer besloten de zaak nader te onderzoeken. Door het gebruik van openbare dossiers en het ondervragen van bekenden van Taus ontdekten ze informatie die Corwin niet had opgenomen in zijn oorspronkelijk artikel; informatie die er volgens hen op wees dat Taus' herinnering aan misbruik vals was.[9][10][19] Terwijl Loftus en Guyer bezig waren met hun onderzoek, nam Taus contact op met de Universiteit van Washington en beschuldigde Loftus van inbreuk op haar privacy.[9][10][23] Daarop nam de universiteit Loftus' bestanden in beslag en stelde een 21 maanden durend onderzoek naar haar in, haar in de tussentijd verbiedend om haar conclusies te delen.[9][10][19][23] Uiteindelijk concludeerde de universiteit dat ze niets had misdaan en mocht ze haar conclusies publiceren in 2002.[9][10][23]

Taus klaagde in 2003 Loftus, de Universiteit van Washington en enkele anderen aan vanwege die publicatie.[9][22] De rechtszaak draaide in eerste instantie om inbreuk op de privacy, smaad, fraude en psychisch leed; in totaal waren er 21 klachten.[22] In februari 2007 verwierp het hooggerechtshof van Californië alle klachten, met één uitzondering.[22] Die uitzondering was de bewering van Taus dat Loftus zich had voorgedaan als Corwins leidinggevende toen ze Taus' pleegmoeder interviewde. De zaak werd geschikt in 2007, toen de rechtsverzekeraar van Loftus instemde met een schikking voor een bedrag van 7.500 dollar, in plaats van de kosten te dragen van een rechtszaak over deze beschuldiging.[22] Taus werd veroordeeld tot betaling van de juridische kosten van de andere aangeklaagden, wat neerkwam op 450.578,50 dollar.[22] Taus ging in beroep tegen deze uitspraak.[22] Loftus publiceerde in 2009 haar eigen analyse van de zaak.[24][25]

In 2001 verliet Loftus de Universiteit van Washington om te gaan werken aan de Universiteit van Californië - Irvine, waar ze buitengewoon hoogleraar sociale ecologie, hoogleraar rechten en hoogleraar cognitieve wetenschap is.[26][27] Ook is zij bestuurder van het Centrum voor Psychologie en Wet[28] en lid van het Centrum voor de Neurobiologie van Leren en Geheugen.[29] Aan de Universiteit van Californië onderzoekt Loftus de gevolgen voor het gedrag en de mogelijke voordelen van valse herinneringen, zoals het vermogen van valse herinneringen om het verlangen naar bepaalde voedingsmiddelen te verminderen.[5][6][9]

Prijzen

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Prijs
1991 Honorair lid van de British Psychological Society
1994 In Praise of Reason-prijs van het Committee for Scientific Investigation of Claims of the Paranormal
1995 Distinguished Contribution to Forensic Psychology-prijs van de American Academy of Forensic Sciences
1996 Distinguished Contribution to Basic and Applied Scientific Psychology-prijs van de American Association of Applied and Preventative Psychology
1997 James McKeen Cattell Fellow-prijs van de Association for Psychological Science
2001 William James Fellow-prijs van de Association for Psychological Science[23][30]
2002 Contributions to Sexual Science-prijs van de Society for the Scientific Study of Sexuality
2002 Quad-L-prijs van de University of New Mexico
2003 Distinguished Scientific Applications of Psychology-prijs van de American Psychological Association; gaf acceptatierede tijdens de APA-conferentie van 2003[27]
2003 Verkozen tot lid van de American Academy of Arts and Sciences[1]
2003 Verkozen tot Thorsten Sellin-lid van de American Academy of Political and Social Sciences
2004 Verkozen tot lid van de National Academy of Sciences
2005 Erelid van psychologisch genootschap Psi Chi
2005 Verkozen tot lid van de Royal Society of Edinburgh
2005 Grawemeyer-prijs voor psychologie van de University of Louisville[31]
2005 Lauds & Laurels Faculty Achievement-prijs van de University of California, Irvine
2006 Verkozen tot lid van de American Philosophical Society.
2007 Verkozen tot "Humanist Laureate" door de International Academy of Humanism
2009 Distinguished Contributions to Psychology and Law-prijs van de American Psychology-Law Society
2010 Howard Crosby Warren-medaille van de Society of Experimental Psychologists
2010 Scientific Freedom and Responsibility-prijs van de American Association for the Advancement of Science[32]
2012 William T. Rossiter-prijs van de Forensic Mental Health Association of California

In haar toespraak bij het aanvaarden van de Scientific Freedom and Responsibility Award stelde Loftus states dat het woord "vrijheid" voor haar persoonlijk belangrijk is. Ze had namelijk nooit verwacht dat ze, toen ze begon zich uit te spreken over onderdrukte herinneringen, het doelwit zou worden van een georganiseerde en niet-aflatende hetze. Loftus vindt dat de huidige wereld gevaarlijk is voor de wetenschap en dat als wetenschappers hun vrijheden willen behouden, zij zich moeten uitspreken tegen "zelfs de meest gekoesterde overtuigingen die onbewezen mythes weerspiegelen".[33]

Eredoctoraten

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus heeft zeven eredoctoraten ontvangen in uiteenlopende wetenschappelijke velden.[34]

Jaar Instelling Eredoctoraat
1982 Miami University Doctor of Science
1990 Universiteit Leiden, Nederland Doctorate Honoris Causa
1994 John Jay College of Criminal Justice, New York Doctor of Laws
1998 University of Portsmouth, Engeland Doctor of Science
2005 Universiteit van Haifa, Israël Doctor of Philosophy, Honoris Causa
2008 Universiteit van Oslo, Noorwegen Doctor Honoris Causa
2015 Goldsmiths, University of London Doctor of Psychology[35][36]

Invloedrijke posities

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus is lid van de uitvoeren raad van het Committee for Skeptical Inquiry[37] Ze is lid van de wetenschappelijk en professionele adviesraad van de False Memory Syndrome Foundation.[38] Ook is ze sinds 1990 lid van de Society of Experimental Psychologists.

Loftus was voorzitter van de Association for Psychological Science (1998–1999), de Western Psychological Association (1984, 2004-2005), en de American Psychology-Law Society. Ze was lid van de raad van bestuur van de Psychonomic Society (1990–1995). Ook had ze zitting in de raad van bestuur van het Institute for the Study of the Trial (1979–1981).

Publicaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Belangrijke wetenschappelijke artikelen

[bewerken | brontekst bewerken]

Boeken

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Learning. Mednick, S.A., Pollio, R. H. & Loftus, E.F. (1973). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
  • Human Memory: The Processing of Information. Loftus, G.R. & Loftus, E.F. (1976) Hillsdale, NJ: Erlbaum Associates.
  • Cognitive Processes. Bourne, L.E., Dominowski, R. L., & Loftus, E.F. (1979). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
  • Eyewitness Testimony. Loftus, E.F. (1979). Cambridge, MA: Harvard University Press. (National Media Award, Distinguished Contribution, 1980). (Reissued with new Preface in 1996).
  • Memory. Loftus, E.F. (1980). Reading, MA: Addison-Wesley. (Reprinted by NY: Ardsley Press 1988).
  • Psychology. Wortman, C.B. & Loftus, E.F. (1981). New York: Random House (Knopf).
  • Essence of Statistics. Loftus, G.R. & Loftus, E.F. (1982). Monterey, CA: Brooks/Cole.
  • Psychology Today. Bootzin, R., Loftus, E., & Zajonc, R. (1983). (5th ed.). NY: Random House.
  • Mind at Play. Loftus, G.R. & Loftus, E.F. (1983). New York: Basic Books.
  • Eyewitness Testimony—Psychological perspectives. Wells, G. & Loftus, E.F. (Eds.) (1984). NY: Cambridge University Press.
  • Psychology (2nd ed.) Wortman, C.B. & Loftus, E.F. (1985). NY: Random House (Knopf).
  • Cognitive Processes. Bourne, L.E., Dominowski, R.L., Loftus, E.F., & Healy, A. (1986). Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
  • Eyewitness Testimony: Civil and Criminal. Loftus, E.F. & Doyle, J. (1987). NY: Kluwer.
  • Statistics. Loftus, G.R. & Loftus, E.F. (1988). New York: Random House.
  • Psychology (3rd ed.). Wortman, C.B. & Loftus, E.F. (1988). NY: Random House (Knopf).
  • Witness for the Defense; The Accused, the Eyewitness, and the Expert Who Puts Memory on Trial Loftus, E.F. & Ketcham, K. (1991) NY: St. Martin’s Press.
  • Psychology (4th ed.) Wortman, C.B. & Loftus, E.F. (1992) NY: McGraw Hill.
  • Eyewitness Testimony – Civil and Criminal. Loftus, E.F. & Doyle, J.M. (1992) Charlottesville, VA: The Michie Co.
  • The Myth of Repressed Memory. Loftus, E.F. & Ketcham, K. (1994) NY: St. Martin’s Press.
  • Eyewitness testimony: Civil & Criminal, 3rd edition. Loftus, E.F. & Doyle, J.M. (1997) Charlottesville, Va: Lexis Law Publishing.
  • Psychology (5th edition). Wortman, C.B., Loftus, E.F., & Weaver, C. (1999) NY: McGraw Hill.
  • Eyewitness testimony: Civil & Criminal, 4th edition. Loftus, E.F., Doyle, J.M. & Dysert, J. (2008) Charlottesville, Va: Lexis Law Publishing. (482 pages)

Publieke optredens

[bewerken | brontekst bewerken]

Loftus was deelnemer en spreker op het symposium Beyond Belief: Science, Religion, Reason and Survival, in november 2006.[39] Ze was in 2011 spreker op de jaarlijkse conferentie van de British Psychological Society, in Glasgow van 4 tot 6 mei.[40] Ook was ze spreker op de jaarvergadering van de Psychonomic Society van 14 tot 16 november 2013 in Toronto, Canada.[41]

Referenties

[bewerken | brontekst bewerken]
  1. ↑ a b Book of Members, 1780–2010: Chapter L. American Academy of Arts and Sciences. Geraadpleegd op 28 april 2011.
  2. ↑ a b c d e f g Bower, G. H., (2007). Tracking the birth of a star. In M. Garry & H. Hayne (Eds.), Do Justice and Let the Sky Fall: Elizabeth F. Loftus and Her Contributions to Science, Law, and Academic Freedom (pp. 15-25). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates
  3. ↑ Loftus, E., Jacobsen, S.D. (22 april 2013). Dr. Elizabeth Loftus: Distinguished Professor of Social Ecology, and Professor of Law, and Cognitive Science at the University of California, Irvine. In-Sight (2.A): 24–39. Gearchiveerd van origineel op 29 december 2021.
  4. ↑ a b c d e f Zaragoza, M. S., Belli, R., & Payment, K. E., (2007). Misinformation effects and the suggestibility of eyewitness memory. In M. Garry & H. Hayne (Eds.), Do Justice and Let the Sky Fall: Elizabeth F. Loftus and Her Contributions to Science, Law, and Academic Freedom (pp. 35-63). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates
  5. ↑ a b Bernstein, D. M., Laney, C., Morris, E. K., Loftus, E. F. (2005). Inaugural Article: False beliefs about fattening foods can have healthy consequences. Proceedings of the National Academy of Sciences 102 (39): 13724–13731. PMID 16079200. PMC 1236554. DOI: 10.1073/pnas.0504869102.
  6. ↑ a b c d e f g h Zagorski, N. (2005). Profile of Elizabeth F. Loftus. Proceedings of the National Academy of Sciences 102 (39): 13721–13723. PMID 16172386. PMC 1236565. DOI: 10.1073/pnas.0506223102.
  7. ↑ a b c d e f g h i j k Neimark, J (1996). The diva of disclosure, memory researcher Elizabeth Loftus. Psychology Today 29: 48–53, 80.
  8. ↑ Haggbloom, SJ, Warnick R, Warnick JE (2002). The 100 most eminent psychologists of the 20th century (PDF). Rev. Gen. Psychol 6 (2): 139–152. DOI: 10.1037/1089-2680.6.2.139. Gearchiveerd van origineel op 11 augustus 2019. Geraadpleegd op 17 december 2019.
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Saletan, W, The memory doctor: the future of false memories. Slate (4 juni 2010). Geraadpleegd op 8 mei 2012.
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Wilson, A, "War & remembrance: Controversy is a constant for memory researcher Elizabeth Loftus, newly installed at UCI", The Orange County Register, 3 november 2002. Geraadpleegd op 19 januari 2009.
  11. ↑ a b Loftus G (2007). Do Justice and Let the Sky Fall: Elizabeth F. Loftus and Her Contributions to Science, Law, and Academic Freedom. Lawrence Erlbaum Associates, Mahwah, NJ, "Elizabeth F. Loftus: The early years", 27–31. ISBN 0805852328.
  12. ↑ a b c d Loftus, EF (2007). Do Justice and Let the Sky Fall: Elizabeth F. Loftus and Her Contributions to Science, Law, and Academic Freedom. Lawrence Erlbaum Associates, Mahwah, NJ, "Memory distortions: Problems solved and unsolved", 1–14. ISBN 0805852328.
  13. ↑ Loftus, EF, Palmer JC (1974). Reconstruction of Automobile Destruction : An Example of the Interaction Between Language and Memory (pdf). Journal of Verbal Learning and Verbal Behavior 13: 585–9. DOI: 10.1016/S0022-5371(74)80011-3. Gearchiveerd van origineel op 8 oktober 2019. Geraadpleegd op 16 augustus 2017.
  14. ↑ "Memory Expert Pressed In C.I.A. Leak Case.", Associated Press in The New York Times, 27 oktober 2006. Geraadpleegd op 12 juni 2012.
  15. ↑ a b c d e f g Strange, D (2007). Do Justice and Let the Sky Fall: Elizabeth F. Loftus and Her Contributions to Science, Law, and Academic Freedom. Lawrence Erlbaum Associates, Mahwah, NJ, "False memories.", 137–68. ISBN 0805852328.
  16. ↑ a b Crook, L., Dean, Martha (1999). Lost in a Shopping Mall--A Breach of Professional Ethics. Ethics & Behavior. 9 (1): 39–50. PMID 11657487. DOI: 10.1207/s15327019eb0901_3. Geraadpleegd op 18 januari 2008.
  17. ↑ Pope, K. (1996). Memory, Abuse, and Science: Questioning Claims about the False Memory Syndrome Epidemic. American Psychologist 51 (9): 957–974. PMID 8819364. DOI: 10.1037/0003-066X.51.9.957. Geraadpleegd op 31 januari 2008.
  18. ↑ Loftus, E (1999). Lost in the mall: Misrepresentations and misunderstandings (PDF). Ethics & Behavior 9 (1): 51–60. PMID 11657488. DOI: 10.1207/s15327019eb0901_4. Gearchiveerd van origineel op 19 juni 2010.
  19. ↑ a b c d Abramsky, S, "Memory and Manipulation: The trials of Elizabeth Loftus, defender of the wrongly accused", LA Weekly, 19 augustus 2004. Geraadpleegd op 10 juni 2012.
  20. ↑ Bocij, Paul (2004). Cyberstalking: harassment in the Internet age and how to protect your family. Praeger Publishers, New York, 34. ISBN 0-275-98118-5.
  21. ↑ Corwin, D., Olafson E. (1997). Videotaped Discovery of a Reportedly Unrecallable Memory of Child Sexual Abuse: Comparison with a Childhood Interview Videotaped 11 Years Before. Child Maltreatment 2 (2): 91–112. DOI: 10.1177/1077559597002002001. Geraadpleegd op 9 januari 2008.
  22. ↑ a b c d e f g Tavris, Carol (2008). Whatever Happened to 'Jane Doe'?. Skeptical Inquirer 32 (1): 28–30 (Committee for Skeptical Inquiry: Amherst, New York)​. ISSN: 0194-6730. Gearchiveerd van origineel op 4 februari 2015. Geraadpleegd op 23 februari 2010.
  23. ↑ a b c d Tavris, C (2002). The high cost of skepticism. Skeptical Inquirer 26 (4): 41–44. Gearchiveerd van origineel op 30 januari 2015. Geraadpleegd op 16 augustus 2017.
  24. ↑ Loftus, Elizabeth (mei 2008). Perils of Provocative Scholarship. Observer 21 (5): 13–15 (Association for Psychological Science: Washington, DC)​. ISSN: 1050-4672.
  25. ↑ Loftus, E, Geis G (2009). Taus v. Loftus: Determining the Legal Ground Rules for Scholarly Inquiry. Journal of Forensic Psychology Practice 9 (2): 147–62. DOI: 10.1080/15228930802575524.
  26. ↑ Elizabeth F. Loftus faculty page. University of California, Irvine (n.d.). Geraadpleegd op 12 juni 2012.
  27. ↑ a b No Authorship Indicated, (2003). Award for Distinguished Scientific Psychology (PDF). American Psychologist 58 (11): 864–73 (American Psychologist). PMID 14609373. DOI: 10.1037/0003-066X.58.11.864.
  28. ↑ Center for Psychology and Law Faculty. University of California, Irvine (n.d.). Gearchiveerd op 12 december 2012. Geraadpleegd op 12 juni 2012.
  29. ↑ CNLM Fellows at UC Irvine. University of California, Irvine (n.d.). Gearchiveerd op 12 december 2012. Geraadpleegd op 12 juni 2012.
  30. ↑ William James Fellow Award: Elizabeth Loftus, University of California, Irvine. Association for Psychological Science. Gearchiveerd op 10 maart 2004. Geraadpleegd op 20 januari 2009.
  31. ↑ 2005- Elizabeth Loftus. Gearchiveerd op 18 mei 2015.
  32. ↑ False Memory Investigator Elizabeth Loftus Receives 2010 \Scientific Freedom and Responsibility Award. AAAS. Geraadpleegd op 20 februari 2011.
  33. ↑ Loftus, Elizabeth (mei–juni 2011). We Live in Perilous Times for Science. Skeptical Inquirer 35 (3) (CSICOP).
  34. ↑ E. Loftus' Curriculum Vitae. University of California – Irvine. Geraadpleegd op 2 juli 2011. [dode link]
  35. ↑ Loftus, Elizabeth. Illusions of Memory. Skeptical Inquirer 40 (1): 22-23.
  36. ↑ Honorary Degree for top psychologist Elizabeth Loftus. University of London. Goldsmiths. Geraadpleegd op 12 december 2015.
  37. ↑ CSI Adds to Executive Council. Skeptical Inquirer (5 mei 2011). Geraadpleegd op 13 juni 2011.
  38. ↑ The FMSF Scientific and Professional Advisory Board – Profiles. Gearchiveerd op 12 mei 2012. Geraadpleegd op 19 januari 2009.
  39. ↑ TSN: Beyond Belief: Science, Reason, Religion & Survival. Thesciencenetwork.org. Gearchiveerd op 22 maart 2009. Geraadpleegd op 14 april 2012.
  40. ↑ Loftus, E., Abstract Details: Conference Proceedings: 2011 BPS Annual Conference. British Psychological Society (BPS) (mei 2011). Gearchiveerd op 2 december 2013. Geraadpleegd op 22 november 2013.
  41. ↑ (november 2013). 54th Annual Meeting. Abstracts of the Psychonomic Society 18. Gearchiveerd van origineel op 3 december 2013.

Publicaties over Loftus

[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elizabeth_Loftus&oldid=67249571"