Naar inhoud springen

Iljo Keisse

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Iljo Keisse
Iljo Keisse, 2020
Iljo Keisse, 2020
Persoonlijke informatie
Bijnaam Jolly Jumper / De Keizer
Geboortedatum 21 december 1982
Geboorteplaats Gent, Vlag van België België
Nationaliteit Belg
Lengte 183 cm
Gewicht 72 kg
Sportieve informatie
Discipline(s) Baanwielrennen
Wegwielrennen
Specialisatie(s) Zesdaagse
Knecht
Ploegen
2004
2005–2008
2009
2010–2022
Jong Vlaanderen 2016
Topsport Vlaanderen
individueel
Quick-Step
Beste prestaties
Ronde van Italië 1 etappezege
Medailleoverzicht
Baanwielrennen
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 0 1 1
Europese kampioenschappen 4 1 0
Totaal (7 medailles) 4 2 1
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Iljo Keisse (Gent, 21 december 1982) is een Belgisch voormalig baan- en wegwielrenner die van 2010 tot 2022 voor het zelfde team reed, anno 2023 Soudal Quick-Step geheten.

Al van in de jeugdcategorieën bleek Keisse een van de talentrijkste Belgen op de piste te zijn. Hij won verschillende nationale titels en behaalde in 2004 ook de Europese titel ploegkoers bij de Beloften.

Zijn profdebuut maakte Keisse in 2005, toen maakte hij de overstap van Jong Vlaanderen 2016 naar Chocolade Jacques-T Interim. De jonge Iljo Keisse maakte in zijn eerste profjaren vooral indruk tijdens zesdaagses. Tijdens het seizoen 2005-2006 won hij vier zesdaagses, die van Fiorenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Dit realiseerde hij aan de zijde van land -en ploeggenoot Matthew Gilmore. Samen vormde ze ook een vast duo op internationale Ploegkoersen. Zo werden ze begin 2005 derde op het wereldkampioenschap. Later dat jaar wisten ze zich wel tot Europees kampioen te kronen. Op 20 juli 2006 liep Keisses vaste partner Gilmore een open dijbeenbreuk en een gebroken knieschijf op door een val tijdens een wedstrijd in Ninove. Hierdoor moest Keisse op zoek naar een nieuwe koppelgenoot. Deze vond hij in de vorm van de Duitser Robert Bartko. In de periode tussen 2006 en 2008 wonnen ze samen acht zesdaagses. Internationale ploegkoersen reed hij in die periode geregeld in combinatie met Kenny De Ketele. Samen reden ze eind 2008 naar de Europese titel in de ploegkoers. Het was voor Keisse zijn derde Europese titel, want in 2006 had hij zich al verzekerd van de Europese titel achter de Derny. In 2007 kon hij deze titel bijna verlengen. Hij finishte uiteindelijk als tweede achter de Nederlander Matthé Pronk. Datzelfde jaar was hij ook al vice-wereldkampioen puntenkoers geworden.

Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Ook het B-staal bleek positief. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken van dopinggebruik. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens diens verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse alsnog schorste voor de periode van twee jaar.[1] Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet.[1] De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen.[1] Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011.[2] In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep dat Keisse tot die tijd mag deelnemen aan wedstrijden. Hij werd uiteindelijk na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. Keisse ondernam gerechtelijke stappen om het financieel verlies van zijn dopingschorsing te drukken en met succes, in maart 2012 raakte bekend dat de UCI Keisse 100.000 euro schadevergoeding moest betalen.

Door deze doping-perikelen werd Keisse door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Na een jaar zonder ploeg gezeten te hebben, tekende hij met ingang van het wielerseizoen 2010 een tweejarig contract bij Quick-Step. Hij zou zich vanaf nu meer gaan toeleggen op het Wegwielrennen. In zijn tijd bij Topsport Vlaanderen had Keisse al bewezen dat hij ook op de weg uit de voeten kon. Zo werd hij in 2007 derde in Kuurne-Brussel-Kuurne, achter Tom Boonen en Marcel Sieberg. Door de juridische strijd in verband met de dopingbeschuldigingen reed hij in de seizoenen 2010 en 2011 niet veel wedstrijden. Op 28 april 2012 boekte Keisse zijn eerste grote overwinning op de weg. Tijdens de zevende etappe van de Ronde van Turkije reed hij weg uit de vroege vlucht. In de laatste bocht op één kilometer van de finish kwam Keisse ten val.[3] Hij bleef echter net het aanstormende peloton voor en won voor Marcel Kittel. Later dat jaar kwam hij ook aan de start van zijn eerste monument: Parijs-Roubaix, maar hij reed deze niet uit. In de seizoenen die daarop volgde groeide Keisse uit tot een gewaardeerd knecht tijdens klassiekers en Massasprints. Zo werd hij al drie maal gelauwerd met de Kristallen Zweetdruppel voor beste helper. Hij won in 2014, 2015 en 2016. Af en toe krijgt hij in wedstrijden ook zijn eigen kans. Zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l'Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015. Zijn meest prestigieuze overwinning boekte hij tijdens de Ronde van Italië 2015. Tijdens de slotetappe met aankomst in Milaan trok hij op 30 kilometer van de streep ten aanval samen met de Australiër Luke Durbridge. Ze hielden verrassend stand en in de spurt met twee bleef Keisse de Australiër voor.[4] In 2020 voegde hij bijna een tweede prestigieuze zege aan zijn palmares toe. Tijdens de Belgische kampioenschappen eindigde hij als tweede, op amper zes seconden van de uiteindelijke kampioen Dries De Bondt.

Tijdens zijn periode bij Deceuninck–Quick-Step reed Keisse in de winter nog geregeld wedstrijden op de piste. Hij won nog verschillende zesdaagses met grote namen zoals: Mark Cavendish (Zürich 2014), Michael Mørkøv (Gent 2015), Niki Terpstra (Amsterdam 2011 en Rotterdam 2013, 2014 & 2015) en Elia Viviani (Gent 2018). Ook werd hij nog één keer Europees kampioen ploegkoers. Dit gebeurde eind 2011 te Apeldoorn. Samen met Kenny De Ketele, het was hun tweede titel samen.

Iljo Keisse was gedurende zijn carrière twee maal actief op de Olympische Zomerspelen. Zowel in 2004 als 2008 kwam hij uit voor zijn land op de Spelen. In Athene 2004 werd hij in combinatie met Matthew Gilmore 11e tijdens de ploegkoers. Vier jaar later in Peking 2008 nam hij deel aan twee onderdelen. In de puntenkoers werd hij achtste. Als duo met Kenny De Ketele reed hij naar de vierde plaats tijdens de ploegkoers.

Nr. Jaar Zesdaagse van Samen met
1 2005 Fiorenzuola Vlag van België Matthew Gilmore
2 2005 Grenoble
3 2005 Gent
4 2006 Hasselt
5 2007 Rotterdam Vlag van Duitsland Robert Bartko
6 2007 Amsterdam
7 2007 Gent
8 2008 Bremen
9 2008 Stuttgart Vlag van Duitsland Robert Bartko
Vlag van Duitsland Leif Lampater
10 2008 München Vlag van Duitsland Robert Bartko
11 2008 Gent
12 2010 Rotterdam Vlag van Nederland Danny Stam
13 2010 Gent Vlag van Nederland Peter Schep
14 2011 Amsterdam Vlag van Nederland Niki Terpstra
15 2011 Grenoble Vlag van Frankrijk Morgan Kneisky
16 2011 Zürich Vlag van Zwitserland Franco Marvulli
17 2012 Kopenhagen Vlag van Denemarken Marc Hester
18 2012 Grenoble Vlag van België Kenny De Ketele
19 2012 Gent Vlag van Australië Glenn O'Shea
20 2013 Rotterdam Vlag van Nederland Niki Terpstra
21 2013 Zürich Vlag van Zwitserland Silvan Dillier
22 2014 Rotterdam Vlag van Nederland Niki Terpstra
23 2014 Zürich Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish
24 2015 Rotterdam Vlag van Nederland Niki Terpstra
25 2015 Gent Vlag van Denemarken Michael Mørkøv
26 2017 Bremen Vlag van Duitsland Marcel Kalz
27 2018 Gent Vlag van Italië Elia Viviani
28 2019 Bremen Vlag van België Jasper De Buyst
Aantal Samen met
7 Vlag van Duitsland Robert Bartko
4 Vlag van België Matthew Gilmore
Vlag van Nederland Niki Terpstra
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish
Vlag van België Jasper De Buyst
Vlag van België Kenny De Ketele
Vlag van Zwitserland Silvan Dillier
Vlag van Denemarken Marc Hester
Vlag van Duitsland Marcel Kalz
Vlag van Frankrijk Morgan Kneisky
Vlag van Duitsland Leif Lampater
Vlag van Zwitserland Franco Marvulli
Vlag van Denemarken Michael Mørkøv
Vlag van Australië Glenn O'Shea
Vlag van Nederland Peter Schep
Vlag van Nederland Danny Stam
Vlag van Italië Elia Viviani

Baanwielrennen

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Vlag van België BK Vlag van Europa EK WK OS WB Overig
Nieuwelingen
1998 Goud achtervolging
Zilver omnium
Zilver puntenkoers
Zilver sprint
Zilver 500m
Junioren
1999 Goud ploegkoers
Zilver achtervolging
Zilver puntenkoers
2000 Goud achtervolging
Goud omnium
Goud ploegkoers
Goud puntenkoers
Goud km
Beloften
2001 Brons ploegkoers
2002 Brons ploegkoers
2003 Brons ploegkoers UIV Cup:
Amsterdam
Dortmund
Munchen
2004 Goud ploegkoers UIV Cup:
Stuttgart
Berlijn
Elite
2001 Goud puntenkoers
Zilver ploegsprint
Brons sprint
Brons km
2002 Zilver achtervolging
Zilver km
Brons puntenkoers
Brons scratch
2003 Goud achtervolging
Goud puntenkoers
Zilver derny
Zilver omnium
Zilver ploegkoers
Zilver scratch
Zilver km
2004 Zilver ploegkoers Moskou:
Goud ploegkoers
2005 Goud ploegkoers Brons ploegkoers International Track GP: ploegkoers
2006 Goud puntenkoers Goud derny
2007 Goud puntenkoers
Goud ploegkoers
Zilver derny Zilver puntenkoers
2008 Goud puntenkoers
Goud ploegkoers
Goud ploegkoers Manchester:
Zilver ploegkoers
Brons puntenkoers
2009 Goud puntenkoers
Goud ploegkoers
Cali:
Zilver puntenkoers
2010 Goud derny
2011 Goud derny
Goud ploegkoers
Goud scratch
Goud ploegkoers
2012
2013 Goud ploegkoers
Goud scratch
Zilver puntenkoers
Internal parløb: ploegkoers
2014 Memorial Dimitri De Fauw Gent
2015 Revolution Series Londen: puntenkoers en ploegkoers
Revolution Series Manchester: ploegkoers
2016 Revolution Series Manchester: scratch
Revolution Series Londen: scratch
2017
2018 GP Odense: ploegkoers
2019 100km Kopenhagen: ploegkoers

Wegwielrennen

[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]
2004
6e etappe Ronde van Loir-et-Cher
Burnie
2005
GP Lucien Van Impe
Aalter
2007
Internatie Reningelst
Textielprijs Vichte
2008
Waregem
Derny Festival Wetteren
Textielprijs Vichte
2009
Wachtebeke
GP Frans Melckenbeeck
2012
7e etappe Ronde van Turkije
2013
GP Lucien Van Impe
Omloop Mandel-Leie-Schelde
GP Marcel Kint
2014
Châteauroux Classic de l'Indre
2015
Ronde van Zeeland Seaports
21e etappe Ronde van Italië
1e etappe Ronde van Tsjechië (TTT)
Derny Deurne
2016
Derny Sint-Niklaas
2017
Omloop Mandel-Leie-Schelde
Derny Liere
Textielprijs Vichte
2018
1e etappe Criterium Herzele
's Gravenwezel Derny

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2007
2011
2012
2013 159e  
2014 139e  
2015 145e (1)  148e  
2016 139e  
2017 144e  
2018
2019
2020 122e  
2021 121e  
2022
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix E3 Harelbeke Kuurne-Brussel-Kuurne WK op de weg Wereld­ranglijsten
2007 Brons ↑
2011 opgave
2012 opgave opgave
2013 50e 38e opgave
2014 opgave 71e 26e opgave 94e
2015 83e buit.tijd opgave 99e opgave 132e (UWT)
2016 99e 105e 103e 41e
2017 64e 83e 44e 32e 332e (UWT)
2018 125e 76e 50e opgave 25e 333e (UWT)
2019 105e opgave 60e
2020 100e
2021
2022 opgave opgave
2004 – Vlag van België Jong Vlaanderen 2016
2005 – Vlag van België Chocolade Jacques-T Interim
2006 – Vlag van België Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2007 – Vlag van België Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2008 – Vlag van België Topsport Vlaanderen
2010 – Vlag van België Quick Step
2011 – Vlag van België Quick Step Cycling Team
2012 – Vlag van België Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
2013 – Vlag van België Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
2014 – Vlag van België Omega Pharma-Quick-Step
2015 – Vlag van België Etixx-Quick Step
2016 – Vlag van België Etixx-Quick Step
2017 – Vlag van België Quick-Step Floors
2018 – Vlag van België Quick-Step Floors
2019 – Vlag van België Deceuninck–Quick-Step
2020 – Vlag van België Deceuninck–Quick-Step
2021 – Vlag van België Deceuninck–Quick-Step
2022 – Vlag van België Quick Step-Alpha Vinyl
[bewerken | brontekst bewerken]
Commons heeft media­bestanden in de categorie Iljo Keisse.
(en) Profiel van Iljo Keisse op ProCyclingStats
Profiel op de Wielersite
Officiële website
Voorganger:
Vlag van Zwitserland Alexander Aeschbach
Franco Marvulli
2004
Europese kampioenstrui Europees kampioen ploegkoers Europese kampioenstrui
2005
Dalmine (samen met Matthew Gilmore)
Opvolger:
Vlag van Zwitserland Franco Marvulli
Bruno Risi
2006
Voorganger:
Vlag van Nederland Jens Mouris
Peter Schep
2007
Europese kampioenstrui Europees kampioen ploegkoers Europese kampioenstrui
2008
Alkmaar (samen met Kenny De Ketele)
Opvolger:
Vlag van Duitsland Robert Bartko
Roger Kluge
2009
Voorganger:
Vlag van Tsjechië Martin Bláha
Jiří Hochmann
2010
Europese kampioenstrui Europees kampioen ploegkoers Europese kampioenstrui
2011
Apeldoorn (samen met Kenny De Ketele)
Opvolger:
Vlag van Tsjechië Martin Bláha
Jiří Hochmann
2012
Voorganger:
Vlag van Rusland Aleksej Sjmidt
2005
Europese kampioenstrui Europees kampioen derny Europese kampioenstrui
2006
Ballerup
Opvolger:
Vlag van Nederland Matthé Pronk
2007