Kaligrafia japońska

Kaligrafia japońska (jap. 書道 shodō; dosł. „droga pisma”) – ogólna nazwa kaligrafii, obejmująca kilka stylów pisma w języku japońskim, wywodząca się z kaligrafii chińskiej.

Kaligrafia Soseki Musō (1275–1351), japoński kaligraf i poeta. Znaki „別無工夫” („Bez duchowego znaczenia”)

Z racji tego, że pismo japońskie pochodzi od pisma chińskiego, w IV wieku n.e. najsłynniejszym kaligrafem w Japonii był Chińczyk Wang Xizhi. Jednak po powstaniu hiragany i katakany Japończycy wytworzyli swój własny styl.

Przybory do pisania to:

  • pędzel (jap. fude);
  • tusz (jap. sumi);
  • kamień do rozcierania tuszu (jap. suzuri);
  • naczynie z wodą do rozpuszczania tuszu (jap. 水入れ mizu-ire);
  • papier (jap. 和紙 washi);
  • podkładka pod papier z miękkiego materiału (jap. 下敷き shitajiki);
  • podłużny, wąski ciężarek dociskający papier (jap. 文鎮 bunchin).

Podstawowe style to: pismo pieczęciowe (jap. 篆書 tensho; chiń. zhuànshū), pismo kancelaryjne (jap. 隸書 reisho; chiń. lìshū), pismo wzorcowe (jap. 楷書 kaisho; chiń. kǎishū), pismo bieżące (jap. 行書 gyōsho; chiń. xíngshū); i pismo trawiaste (jap. 草書 sōsho; chiń. cǎoshū).

Galeria

edytuj
Tusz do kaligrafii
Pędzel
Kamień do rozcierania tuszu


Zobacz też

edytuj