Christophe
Christophe (ur. jako Daniel Bevilacqua 13 października 1945 w Juvisy-sur-Orge, zm. 16 kwietnia 2020 w Breście) – francuski piosenkarz i kompozytor, wywodzący się z rodziny włoskich imigrantów. Był popularny głównie w latach 60. Znany przede wszystkim z przeboju „Aline” (1965). Kawaler Legii Honorowej (2014) oraz Komandor Orderu Sztuki i Literatury (2011).
.jpg) Christophe (2014) | |
| Imię i nazwisko |
Daniel Bevilacqua |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1945 |
| Data i miejsce śmierci |
16 kwietnia 2020 |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1963–2020 |
| Wydawnictwo |
Golf Drouot, Disc’AZ, Disques Vogue, Barclay, Les Disques Motors i inne |
| Odznaczenia | |
 
| |
| Strona internetowa | |
Życiorys i kariera artystyczna
edytujDzieciństwo i młodość
edytujDaniel Bevilacqua urodził się 13 października 1945 roku w Juvisy-sur-Orge, na przedmieściach Paryża. Był synem włoskiego imigranta, przedsiębiorcy budowlanego. Nie przepadał za obowiązkiem szkolnym. W wieku 16 lat zdążył już zmienić kilkanaście szkół. Jego życiową pasją była muzyka. Mając 8 lat zainteresował się piosenką francuską i takimi jej przedstawicielami jak Edith Piaf i Gilbert Bécaud. Jako nastolatek odkrył bluesa i od tej chwili jego idolami stali się Robert Johnson i John Lee Hooker. Zagorzałym fanem bluesa pozostał przez całe życie. Pod koniec lat 50. zainteresował się, podobnie jak wielu jego rówieśników, rock and rollem i jego reprezentantami: Billem Haleyem, Little Richardem i Elvisem Presleyem. Wtedy zaczął marzyć o własnej karierze muzycznej poświęcając cały wolny nauce gry na gitarze i harmonijce ustnej[1]. Był również pasjonatem samochodów sportowych. Jego babcia znając to zamiłowanie, podarowała mu medalion z wizerunkiem Świętego Krzysztofa, patrona podróżników i kierowców. Pod tym pseudonimem młody Daniel grał później bluesa w klubach Dzielnicy Łacińskiej[2].
Kariera artystyczna
edytujLata 60.
edytujW 1961 roku założył swój pierwszy zespół, Danny Baby et Les Hooligans obejmując rolę wokalisty i gitarzysty. Zespół występował często w lokalnych barach i klubach, grając covery piosenek Gene’a Vincenta oraz klasyczne przeboje rock and rolla, takie jak „Heartbreak Hotel”[1]. W 1963 roku artysta zadebiutował samodzielnie jako Daniel Bevilacqua wydając w wytwórni Golf Drouot czterościeżkową EP-kę „Reviens Sophie”, która jednak przeszła niezauważona. Postanowił wówczas występować pod pseudonimem Christophe. W 1965 roku wydał hit „Aline”, przełomowy w jego karierze[3]. Był to pierwszy w historii piosenki francuskiej przebój, który sprzedał się w kilku milionach egzemplarzy[4]. Po nim nastąpiła seria udanych singli: „Les Marionnettes” (1965), „J'ai Entendu la Mer” (1966) i „Excusez-Moi Monsieur le Professeur” (1966)[3]. W 1967 roku Christophe zakończył pierwszy etap swojej kariery[4].
Lata 70.
edytujW 1971 roku wspólnie z Francisem Dreyfusem założył wytwórnię płytową Disques Motors[5]. Na scenie muzycznej pojawił się ponownie w 1973 roku. Do tekstów nieznanego wówczas Jean-Michela Jarre’a napisał dwa kultowe albumy: Les Paradis perdus i Les Mots Blues. W listopadzie 1974 dał, owacyjnie przyjęty, koncert w paryskiej Olympii[1]. Wydał kolejne albumy, Samurai, zrealizowany we współpracy z Borisem Bergmanem, Le Beau bizarre, we współpracy z Bobem Decoutem oraz Pas vu, pas pris[4].
Lata 80.
edytujWznowiony w 1980 roku singiel „Aline” znalazł się na szczycie francuskiej listy przebojów sprzedając się w liczbie 3,5 miliona kopii[1]. W 1983 roku singiel Succès fou po raz kolejny znalazł się w czołówce francuskiej listy Top 50. Sprzedanych zostało około 600 tysięcy kopii. W 1984 roku Christophe wydał Clichés d´amour, nowy album zawierający covery standardów z lat 40. i 50. Później nagrał tylko kilka singli, takich jak „Do not hang up” i „Chiqué chiqué”, które były bardzo cenione[4]. Pod koniec lat 80. po raz kolejny zniknął z francuskiej listy przebojów. Przez kilka lat nie wydawał żadnych nagrań[3].
Lata 90.
edytujW 1996 roku Christophe udanie powrócił na rynek muzyczny albumem Bevilacqua. Po raz pierwszy w swojej karierze sam napisał wszystkie znajdujące się na nim utwory. Album stał się wyrazem jego zainteresowań syntezatorami i muzyką techno, a także nowymi możliwościami oferowanymi przez komputery. Artysta odszedł od standardowego schematu zwrotka/refren na rzecz eksperymentów, czym zaskoczył zarówno krytyków jak i fanów. Odrzucił swój dawny wizerunek piosenkarza z lat 70., dając się poznać jako muzyk nowoczesny. Ugruntował swoją pozycję czołowej postaci na francuskiej scenie muzycznej[1].
Wiek XXI
edytuj
W marcu 2002 roku dał dwa koncerty na deskach Olympii. W 2006 roku potwierdził swój talent dziewiątym albumem studyjnym, Aimer ce que nous sommes, zrealizowanym z udziałem żeńskiej orkiestry smyczkowej pod dyrekcją Eumira Deodato i trębacza Erika Truffaza[4].
W 2011 roku zrealizował album z coverami piosenek Alaina Bashunga, zatytułowany Tels Alain Bashung. Również w tym roku został wznowiony jego album Bevilacqua. Trzy lata później wydał retrospektywny album Intime, a później kolejne: Les Vestiges du chaos (2016) i Christophe etc. (2019)[4].
Choroba i śmierć
edytujW czwartek 26 marca 2019 roku Christophe został hospitalizowany w Paryżu z powodu niewydolności oddechowej. 16 kwietnia zmarł w wyniku powikłań wywołanych zakażeniem COVID-19[6][7].
7 maja 2020 roku został pochowany w ścisłej tajemnicy na cmentarzu Montparnasse[8].
Życie prywatne
edytujW latach 1966–1967 był związany z piosenkarką Michèle Torr. Ze związku tego urodził się 17 czerwca 1967 roku syn, Romain. Choć artysta odwiedził Torr w szpitalu położniczym, to później zerwał wszelkie kontakty z nią i z synem. O swoim ojcostwie po raz pierwszy wspomniał dopiero pod koniec listopada 2012 roku, w obszernym wywiadzie dla portalu Brain Magazine[9].
W 1968 roku poznał Véronique Kan, siostrę piosenkarza Alaina Kana. W 1971 roku poślubił ją i jeszcze w tym samym roku urodziła im się córka, Lucie. Po 28 latach wspólnego życia Christophe i Véronique Bevilacqua rozstali się, ale więzów małżeńskich nie zerwali[10].
Zainteresowania pozamuzyczne
edytujChristophe był pasjonatem samochodów (w tym Cadillaca). Kupował modele sportowe, między innymi marki Lamborghini. W 1968 roku wziął nawet udział w wyścigu jako pilot rajdowy[5].
Odznaczenia
edytuj- W 2004 roku został Wielkim Oficerem[11], a 2011 roku Komandorem Orderu Sztuki i Literatury[12].
- Dekretem z 31 grudnia 2014 roku został mianowany Kawalerem Legii Honorowej[13].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e RFI Musique: Christophe. www.rfimusique.com. [dostęp 2020-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-23)]. (ang.).
- ↑ Jean-Alphonse Richard w: RFI: Christophe : l'homme qui aimait disparaître. www.rtl.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ a b c Jason Birchmeier w: AllMusic: Christophe. www.allmusic.com. [dostęp 2020-11-18]. (ang.).
- ↑ a b c d e f TV5 Monde: Biographie Christophe. culture.tv5monde.com. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ a b Disques Dreyfus: Christophe. www.disquesdreyfus.com. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Sonia Ouadhi we: Voici: Mort de Christophe: pourquoi sa femme voulait cacher qu'il a été touché par le Covid-19. www.voici.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ 20 Minutes: Mort de Christophe : Sa veuve, Véronique, révèle pourquoi elle n’a pas parlé du coronavirus à son décès. www.voici.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Le Bien Public: Christophe inhumé à Paris, au cimetière du Montparnasse. www.bienpublic.com. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Purepeople.com: Christophe parle de son fils, eu avec Michèle Torr, pour la première fois. www.purepeople.com. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Louise Beliaeff: Christophe: qui est Véronique Bevilacqua, son épouse dont il était séparé depuis 20 ans?. www.femmeactuelle.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Ministère de la Culture: Nomination ou promotion dans l'ordre des Arts et des Lettres juillet 2004. www.culture.gouv.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Ministère de la Culture: Nomination ou promotion dans l'ordre des Arts et des Lettres juillet 2011. www.culture.gouv.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
- ↑ Légifrance: Décret du 31 décembre 2014 portant promotion et nomination. www.legifrance.gouv.fr. [dostęp 2020-11-18]. (fr.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Christophe w bazie IMDb (ang.)
- Christophe w bazie Discogs.com (ang.)