Dwie godziny – pierwszy polski film fabularny (dramat obyczajowy) zrealizowany po zakończeniu II wojny światowej. Wyreżyserowany przez Stanisława Wohla film nie został jednak dopuszczony do rozpowszechniania. Ukończony w 1946, premierę miał po 11 latach – 9 grudnia 1957 roku. Oryginalna wersja filmu miała tytuł Od 9-tej do 11-tej i była na tyle inna od ostatecznej, że Ewa Szelburg-Zarembina poprosiła o usunięcie jej nazwiska jako autorki scenariusza[1].

Dwie godziny
Ilustracja
Jacek Woszczerowicz jako szewc Leon
Gatunek

dramat obyczajowy

Rok produkcji

1946

Data premiery

9 grudnia 1957

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

68 minut

Reżyseria

Stanisław Wohl
Józef Wyszomirski

Scenariusz

Jan Marcin Szancer
Ewa Szelburg-Zarembina

Główne role

Barbara Fijewska
Danuta Szaflarska
Irena Krasnowiecka
Wanda Łuczycka
Jerzy Duszyński

Muzyka

Roman Palester

Zdjęcia

Stanisław Wohl

Scenografia

Anatol Radzinowicz

Montaż

Henryk Nowicki, Czesław Raniszewski

Opis fabuły

edytuj

Akcja filmu toczy się w czasach powojennych. Bohaterami są osoby, które nie mogą zapomnieć dramatycznych przeżyć II wojny światowej. Należy do nich m.in. Marek wracający z narzeczoną do rodzinnego domu, który na jego miejscu zastaje ledwie ruiny. Poznajemy też szewca, który podczas wojny przebywał w obozie śmierci, a także jego kata – kapo Filipa. Żona Filipa, Marta, nie może pogodzić się z hańbą swego męża. Kiedy szewc rozpoznaje kapo, popełnia morderstwo.

Obsada

edytuj


Przypisy

edytuj
  1. „Film”, Nr. 4, 16–30 września 1946, Listy do redakcji.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj