Wikipedia

Kazimierz Górski

polski trener piłkarski
To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 23 paź 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.
Ten artykuł dotyczy trenera piłkarskiego. Zobacz też: Kazimierz Górski – ujednoznacznienie.

Kazimierz Klaudiusz Górski (ur. 2 marca 1921 we Lwowie, zm. 23 maja 2006 w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, trener i działacz piłkarski.

Kazimierz Górski
Ilustracja
Kazimierz Górski (1973)
Pełne imię i nazwisko

Kazimierz Klaudiusz Górski

Data i miejsce urodzenia

2 marca 1921
Lwów, Polska

Data i miejsce śmierci

23 maja 2006
Warszawa

Wzrost

173 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1936–1939 RKS Lwów
1939–1941 Spartak Lwów
1944 Dynamo Lwów
1945–1953 Legia/CWKS Warszawa 81 (34[a])
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1948 Polska 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1952–1954 CWKS Warszawa (rezerwy)
1953–1954 CWKS Warszawa (asystent)
1954 Marymont Warszawa
1955–1959 Polska U-19
1957 Polska (asystent)
1959 Legia Warszawa (tymczasowo)
1959 Polska (asystent)
1960–1962 Legia Warszawa
1963–1964 KS Lublinianka
1964–1966 Gwardia Warszawa
1965 Polska (asystent)
1966 Polska (asystent)
1966–1970 Polska U-23
1966 Polska
1966–1970 Polska (asystent)
1970–1976 Polska
1973 ŁKS Łódź
1976–1978 Panathinaikos AO
1978–1980 AGS Kastoria
1980–1981 Olympiakos SFP
1981–1982 Legia Warszawa
1983 Olympiakos SFP
1983–1985 Ethnikos Pireus
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal im. dr. Henryka Jordana
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Kazimierz Górski podpisujący piłkę mistrzostw świata podczas ceremonii odznaczenia w 2006
Gwiazda Kazimierza Górskiego w alei Gwiazd Sportu we Władysławowie
Pomnik Kazimierza Górskiego przy Stadionie Narodowym
Prawo jazdy Kazimierza Górskiego
Kopia medalu i autograf K. Górskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie
Tablica pamiątkowa przy ul. Madalińskiego 49/51 Warszawie
Grób Kazimierza Górskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Kazimierz Górski i Jan Domarski (1973)

Jako piłkarz dysponował świetnym dryblingiem. Ze względu na drobną sylwetkę i wdzięczne ruchy uzyskał przydomek „Sarenka”. Jego styl gry porównywano do stylu gry napastnika Ruchu Chorzów i reprezentacji Polski – Ernesta Wilimowskiego, którego Górski uważał za swój wzór do naśladowania w tamtych czasach[1].

W latach 1966 i 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do triumfu na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium oraz finału igrzysk olimpijskich w 1976 w Montrealu, a także zajęcia 3. miejsca na mistrzostwach świata 1974 w Niemczech Zachodnich. Następnie prowadził kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP – z obydwoma wywalczył mistrzostwo kraju. Od 1986 zasiadał we władzach PZPN, w latach 1991–1995 był jego prezesem.

Ze względu na duże osiągnięcia z reprezentacją Polski nazywany jest „trenerem tysiąclecia”[2]. W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany najlepszym polskim trenerem XX wieku[3]. Uhonorowany najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez UEFA – Rubinowym Orderem Zasługi (Order of Merit in Ruby).

Życiorys

edytuj

Urodził się i wychował we lwowskiej dzielnicy Bogdanówka w rodzinie robotniczej na ulicy Gródeckiej 83[4]. Jego ojciec, Maksymilian, pracował w warsztatach kolejowych, angażował się w działalność sportową i polityczną, był obrońcą Lwowa w 1918, członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej i piłsudczykiem, natomiast matka, Zofia z domu Petryst[5], zajmowała się domem. Był najstarszym z siedmiorga rodzeństwa, miał dwóch braci: Jana (ur. 1928), Bolesława (ur. 1930) i cztery siostry: Jadwigę (ur. 1924), Helenę (ur. 1925), Annę (ur. 1926) i Łucję (ur. 1933)[6]. Przed wojną ukończył technikum mechaniczne. Po zajęciu Lwowa przez Armię Radziecką pracował jako mechanik w spółdzielni pracy. W czasie okupacji niemieckiej pracował w warsztatach kolejowych. Po ponownym zajęciu przez Rosjan zgłosił się na ochotnika do wojska polskiego, zaś rodzina wyjechała do Szczecina. W 1944 służył w 8 Zapasowym Pułku Piechoty stacjonującym w Majdanku, a następnie w 1 Zapasowym Pułku Piechoty, z którym dotarł do Warszawy. W 1946 zakończył służbę wojskową i podjął pracę w izbie skarbowej. Pracował tam przez kilka miesięcy[7]. Od 1951 zatrudniony był na etacie w Legii Warszawa[8].

W styczniu 1948 wziął ślub cywilny z warszawianką Marią Stefańczak (ur. 5 października 1919, zm. 22 kwietnia 2005), a w 1962 para wzięła ślub kościelny[9]. Mieli dwójkę dzieci: syna Dariusza (ur. 1953, fotoreporter, związany m.in. z tygodnikiem „Piłka Nożna“) oraz córkę Urszulę (ur. 1956, trenerka łyżwiarstwa figurowego, zamieszkała w Grecji).

Kariera piłkarska

edytuj

Karierę piłkarską rozpoczął w 1935 w RKS Lwów[4], w którym zadebiutował w seniorskich rozgrywkach w 1937 (w meczu z Junakiem Drohobycz) i występował do 1939. Następnie reprezentował barwy Spartaka Lwów (1939–1941), Dynama Lwów (1944). W 1945 został zawodnikiem Legii, w barwach której rywalizował w sezonie 1946/1947 w eliminacjach międzyokręgowych i krajowych o wejście do I ligi. W drugiej fazie eliminacji rozegrał osiem spotkań i zdobył dziewięć goli.

W 1946 w meczu z reprezentacją MO odniósł ciężką kontuzję, po której długo dochodził do zdrowia[10]. 14 marca 1948 zadebiutował w ekstraklasie w wygranym 3:1 meczu u siebie z Polonią Bytom, a 11 kwietnia 1948 w wygranym 2:1 meczu u siebie z Wartą Poznań strzelił swoją pierwszą bramkę. Ostatni mecz ligowy rozegrał 9 sierpnia 1953 w zremisowanym 1:1 meczu wyjazdowym z Lechem Poznań, w którym w 65. minucie zmienił Andrzeja Cehelika[11]. Łącznie rozegrał 81 meczów ligowych, w których strzelił 34 gole.

Kariera reprezentacyjna

edytuj

W reprezentacji Polski rozegrał jeden mecz, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze. Polski zespół pod wodzą selekcjonera Zygmunta Alfusa rozegrał mecz towarzyski z reprezentacją Danii, który zakończył się porażką Biało-Czerwonych 0:8, a Górski w 34. minucie został zmieniony przez Józefa Kohuta[12].

Mecze w reprezentacji

edytuj
Lp. Data Miasto Rywal Wynik Rozgrywki
1. 26.06.1948 Kopenhaga, Dania   Dania 0:8 towarzyski

Kariera trenerska

edytuj

Górski ukończył kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie w 1952, a później studia w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu w 1980. Jeszcze jako aktywny zawodnik prowadził rezerwy Legii. W latach 1952–1953 był instruktorem na wakacyjnych centralnych obozach juniorów. W 1953 został asystentem pierwszego trenera Legii, Wacława Kuchara. W 1954 został samodzielnym trenerem Marymontu Warszawa. Następnie w latach 1955–1959 trenował reprezentację Polski U-19. W latach 1959 oraz 1960–1962 kierował Legią, z którą zdobył wicemistrzostwo Polski (1960) oraz zajął 3. miejsce w ekstraklasie (1961). W latach 1961–1962 był trenerskim konsultantem w Stali Kraśnik[13][14]. Potem był trenerem Lublinianki (1963–1964), Gwardii Warszawa (1964–1966), reprezentacji młodzieżowej do lat 23 (1966–1970) oraz w 1973 ŁKS Łódź. W latach 1957–1970 wielokrotnie współpracował z selekcjonerami reprezentacji A. W 1970 został konsultantem w Motorze Lublin[15].

Trener reprezentacji

edytuj

Kazimierz Górski w 1966 wraz z Klemensem Nowakiem i Antonim Brzeżańczykiem współprowadził jako trener reprezentację Polski w trzech meczach: towarzyskim z NRD (0:2) oraz Luksemburgiem (4:0) i Francją (1:2) w ramach eliminacji mistrzostw Europy 1968.

W grudniu 1970 został samodzielnym trenerem, zastępując na stanowisku Ryszarda Koncewicza. Decyzja o powierzeniu prowadzenia reprezentacji Polski Górskiemu była dla wielu zaskoczeniem[16]. Jako trener kadry zadebiutował 5 maja 1971 w Lozannie w wygranym 4:2 meczu towarzyskim ze Szwajcarią. Reprezentacja pod wodzą Górskiego osiągnęła największe sukcesy w swojej historii: triumf w turnieju olimpijskim 1972 w Monachium po zwycięstwie w finale 2:1 z Węgrami oraz 3. miejsce na mistrzostwach świata w 1974 w Niemczech po zwycięstwie w decydującym meczu 1:0 z Brazylią. Drużyna Górskiego dwukrotnie rywalizowała również w eliminacjach do ME (1972, 1976), nie udało jej się jednak awansować do turnieju finałowego. W 1976 Polska sięgnęła po srebrny medal na turnieju olimpijskim 1976 w Montrealu, co uznano w kraju za porażkę, a Górski po igrzyskach podał się do dymisji. Łącznie w latach 1966–1976 prowadził reprezentację Polski w 72 oficjalnych meczach (41 zwycięstw, 14 remisów, 17 porażek[17], bramki 138–66).

Kariera w Grecji

edytuj

Po zakończeniu pracy z reprezentacją wyjechał do Grecji trenować kluby tamtejszej ligi: Panathinaikos AO (1976–1978: mistrzostwo Grecji 1977, Puchar Grecji 1977, Puchar Bałkanów 1977), AGS Kastoria (1978–1980: Puchar Grecji 1980), Olympiakos SFP (1980–1981: mistrzostwo Grecji 1980 i 1981, Puchar Grecji 1981). W 1981 wrócił do Polski, by w latach 1981–1982 trenować po raz trzeci Legię Warszawa, po czym znów wyjechał do Grecji trenować Olympiakos (mistrzostwo 1983) oraz Ethnikos Pireus (1983–1985). W sezonie 1985/1986 był ponownie zatrudniony w Panathinaikosie (wg różnych źródeł jako pierwszy szkoleniowiec, asystent, dyrektor techniczny bądź doradca prezesa; zespół zdobył wtedy mistrzostwo i puchar).

Działacz PZPN

edytuj

Po zakończeniu kariery trenerskiej wrócił do Polski; od 1986 zasiadał we władzach PZPN. W latach 1987–1991 był wiceprezesem, a w latach 1991–1995 prezesem federacji. Od 1976 był członkiem honorowym, a od 3 lipca 1995 honorowym prezesem PZPN.

Epizody polityczne

edytuj

W okresie PRL był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[18]. W 1991 bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora w wyborach parlamentarnych w 1991 z ramienia Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego[19]. Również bez skutku kandydował w wyborach parlamentarnych w 1993 do Sejmu z listy Samoobrony RP jako członek Polskiej Partii Przyjaciół Piwa.

Telewizja

edytuj

W programie Za chwilę dalszy ciąg programu przedstawiał cykl „Księga przysłów polskich”[20]. W 2006 komentował spotkania piłkarskie[21].

Śmierć i pogrzeb

edytuj

Zmarł 23 maja 2006 po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej w wieku 85 lat[22]. 2 czerwca 2006 spoczął w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (A29-tuje-8)[23]. W pogrzebie Górskiego uczestniczyli m.in. prezydent Polski Lech Kaczyński, premier Polski Kazimierz Marcinkiewicz, prezydent FIFA Joseph Blatter. Mszę pogrzebową odprawił prymas Polski kard. Józef Glemp[24]. Charakterystycznym elementem nagrobka jest wykonana z brązu piłka z nazwami najważniejszych dla niego miejsc (Lwów, Warszawa, Wembley, Monachium, Ateny)[25].

Jego pamięć uczczono oficjalną minutą ciszy przed rozpoczęciem mistrzostw świata w 2006 w Niemczech.

Sukcesy szkoleniowe

edytuj

Legia Warszawa

edytuj

Reprezentacja Polski

edytuj

Panathinaikos AO

edytuj

AGS Kastoria

edytuj

Olympiakos SFP

edytuj

Indywidualne

edytuj

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj
 
Mural Kazimierza Górskiego na ścianie domu, w którym mieszkał

Sejm, wyrażając wdzięczność i szacunek Kazimierzowi Górskiemu, najwybitniejszemu trenerowi w historii polskiej piłki nożnej, wnioskuje o nazwanie jego imieniem Stadionu Narodowego w Warszawie.

  • 29 czerwca 2012 na budynku przy ulicy Madalińskiego 49/51 w Warszawie, w którym w latach 1973–2006 mieszkał Górski, odsłonięto tablicę pamiątkową[37].
  • W 2014 Poczta Polska wyemitowała upamiętniający Kazimierza Górskiego znaczek pocztowy o nominale 2,35 zł należący do serii „Wybitni polscy trenerzy”[38].
  • 26 marca 2015 pod Stadionem Narodowym w Warszawie odsłonięto brązowy pomnik Kazimierza Górskiego[39].
  • 13 grudnia 2020 rozpoczął kursowanie pociąg TLK „Górski” spółki PKP Intercity na trasie Rzeszów–Szczecin[40].
  • 26 lutego 2020 Poczta Polska wyemitowała w nakładzie 1 miliona sztuk upamiętniający Kazimierza Górskiego znaczek pocztowy o nominale 4 złotych[41].
  • 3 marca 2021 Kazimierz Górski został patronem Szkoły Trenerów PZPN w Białej Podlaskiej. Do tego wówczas odsłonięto tablicę poświęconą patronowi szkoły[42].
  • 10 października 2021 Kazimierz Górski został patronem Stadionu Narodowego w Warszawie[43].
  • 9 listopada 2021 na budynku przy ulicy Madalińskiego 49/51 w Warszawie, odsłonięto mural mu poświęcony[44].

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Bez danych z sezonów 1945–1947.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ „Wprost”, s. 90, maj 2009. 
  2. ↑ Historia: Kalendarium Legii (2 marca): Kazimierz Górski – Trener Tysiąclecia. Legia Warszawa. [dostęp 2021-04-22].
  3. ↑ Historia Plebiscytu Tygodnika Piłka Nożna. PiłkaNożna.pl, 24 kwietnia 2012. [dostęp 2024-07-10].
  4. ↑ a b Jan Cywiński, Jeśli piłka, to tylko we Lwowie [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-04-25].
  5. ↑ Marta Marek, „Lwowiakiem nie przestałem być...”, czyli o trenerskiej legendzie Kazimierza Górskiego, w: „Kwartalnik Kresowy”, nr 2/2021, s. 178–179, ISSN 2719-8464
  6. ↑ Mirosław Wlekły, Górski. Wygramy my albo oni. Pierwsza pełna biografia Kazimierza Górskiego, s. 26, ISBN 978-83-240-6210-2.
  7. ↑ Stefan Szczepłek. Warszawski szlak pana Kazimierza. „Skarpa Warszawska”, s. 44, marzec 2021. 
  8. ↑ Kazimierz Górski o całym swoim życiu: Piłka to gra prosta. sport.pl, 14 kwietnia 2006. [dostęp 2020-01-07].
  9. ↑ Górski: wygrany my albo oni: pierwsza pełna biografia Kazimierza Górskiego, wyd. I, Kraków: Wydawnictwo Znak, 2021, s. 178, ISBN 978-83-240-6210-2, OCLC 1246349223 [dostęp 2021-04-22].
  10. ↑ Operacja napastnika WKS „Legia” Górskiego, „Kurier Sportowy”, 15 czerwca 1946 [dostęp 2020-09-14].
  11. ↑ Liga 1952/1953 – Lech Poznań – Legia Warszawa 1:1 (0:0).
  12. ↑ Football MATCH: 26.06.1948 Denmark v Poland (ang.).
  13. ↑ Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, Górski: wygrany my albo oni: pierwsza pełna biografia Kazimierza Górskiego, wyd. I, Kraków: Wydawnictwo Znak, 2021, s. 184, ISBN 978-83-240-6210-2, OCLC 1246349223 [dostęp 2021-04-22].
  14. ↑ Kazimierz Górski w Kraśniku [online], Kraśnik Miasto Sportu, 2 marca 2021 [dostęp 2021-04-22].
  15. ↑ Kazimierza Górskiego związki z Lubliniem (wideo). 27 listopada 2013. [dostęp 2021-04-25].
  16. ↑ Stefan Grzegorczyk, Jerzy Lechowski, Sekrety trenera Górskiego: moje 70 lat, Warszawa: „Pasja”, 1992, s. 83, ISBN 83-900138-1-9, OCLC 749603649 [dostęp 2021-04-25].
  17. ↑ Trenerzy reprezentacji [online], PZPN – Łączy nas piłka [dostęp 2022-01-18].
  18. ↑ Stefan Szczepłek, Lato ’74 – pierwsza miłość, „Plus Minus”, 23–24 czerwca 2024.
  19. ↑ Pan Kazimierz wszech czasów [data dostępu: 2006-01-05].
  20. ↑ Oto, co Kazimierz Górski wyznał tuż przed śmiercią. „To go bolało”. wp.pl, 1 marca 2021. [dostęp 2021-05-15].
  21. ↑ Górski: wygrany my albo oni: pierwsza pełna biografia Kazimierza Górskiego, wyd. I, Kraków: Wydawnictwo Znak, 2021, s. 602, ISBN 978-83-240-6210-2, OCLC 1246349223 [dostęp 2021-05-15].
  22. ↑ Kazimierz Górski nie żyje [data dostępu: 2016-05-23].
  23. ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2019-11-18].
  24. ↑ Górski: wygrany my albo oni: pierwsza pełna biografia Kazimierza Górskiego, wyd. I, Kraków: Wydawnictwo Znak, 2021, s. 604, ISBN 978-83-240-6210-2, OCLC 1246349223 [dostęp 2021-05-15].
  25. ↑ Stefan Szczepłek. Warszawski szlak pana Kazimierza. „Skarpa Warszawska”, s. 49, marzec 2021. 
  26. ↑ Poznaliśmy jedenastkę stulecia PZPN - Polsat Sport [online], polsatsport.pl [dostęp 2021-04-25].
  27. ↑ M.P. z 2006 r. nr 50, poz. 539.
  28. ↑ M.P. z 2006 r. nr 30, poz. 324.
  29. ↑ M.P. z 1996 r. nr 27, poz. 282.
  30. ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 
  31. ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 
  32. ↑ Pierwszy honorowy doktorat dla przedstawiciela polskiej piłki nożnej.
  33. ↑ Order of Merit in Ruby dla Kazimierza Górskiego [data dostępu: 2006-12-14].
  34. ↑ Honorowi Obywatele Miasta Reszla.
  35. ↑ KRS nr: 0000289531
  36. ↑ Hołd dla trenera Górskiego w Rzeszowie [data dostępu: 2008-08-31].
  37. ↑ Przy ul. Madalińskiego odsłonięto tablicę poświęconą Kazimierzowi Górskiemu [ZDJĘCIA] [data dostępu: 2012-06-29].
  38. ↑ 2014.06.27. Wybitni polscy trenerzy. kzp.pl. [dostęp 2024-05-24].
  39. ↑ Wieczne życie Kazimierza Górskiego, PZPN – Łączy nas piłka, 9 listopada 2021.
  40. ↑ Nowy pociąg TLK Górski. PKP Intercity uhonorowało legendarnego trenera. rynek-kolejowy.pl. [dostęp 2020-12-14].
  41. ↑ 2021.02.26. Kazimierz Górski. kzp.pl. [dostęp 2024-05-24].
  42. ↑ Szkoła Trenerów PZPN w Białej Podlaskiej nosi imię Kazimierza Górskiego, „Słowo Podlasia”, 4 marca 2021 [dostęp 2021-04-22].
  43. ↑ Święto Piłki Nożnej na PGE Narodowym. Kazimierz Górski patronem stadionu. PolskieRadio24.pl, 10 października 2021. [dostęp 2021-10-10].
  44. ↑ Na bloku, w którym mieszkał Kazimierz Górski, odsłonięto mural z jego wizerunkiem. PZPN – Łączy nas piłka, 9 listopada 2021. [dostęp 2024-07-10].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Górski&oldid=75028662”