Psalm 143
Psalm 143 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł dawidowych[1]. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 142.
Teologia Psalmu
edytujUtwór jest lamentacją jednostki. Człowiek, będący Bożym sługą, może liczyć tylko na Bożą sprawiedliwość. Podmiot liryczny w obliczu śmiertelnego zagrożenia kieruje prośbę o ocalenie do Najwyższego. Interesującym jest fakt, że psalmista nie powołuje się na własną sprawiedliwość[2]. Psalm został zaliczony do dzieł pokutnych za sprawą drugiego wersetu, który mówi o tym, że nikt z żyjących nie jest sprawiedliwy. Słownictwo i teologia psalmu wskazują, że jego powstanie można datować na okres powygnaniowy. Podmiot liryczny przedstawia Boga jako wiernego danym obietnicom[3]. W ostatnim wersecie psalmista pozostawia zemstę Bogu[2].
Symbolika
edytuj- Niech mnie prowadzi po równej ziemi (143, 10) – niewiele dróg w czasach biblijnych na Bliskim Wschodzie było wybrukowane i pielęgnowane. Stanowiły one rzadki luksus dla podróżnych[4].
- W utworze raz pojawia się niejasne słowo sela, którego znaczenie nie jest dokładnie znane[5].
Przypisy
edytuj- ↑ M.J. Mangano, Wstęp do Starego Testamentu cz.2, Chrześcijański Instytut Biblijny, Warszawa 2009, s. 54, 55.
- ↑ a b Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, s. 1327.
- ↑ G. Ravasi, Księga czwarta (Ps 90-106) i piąta (Ps 107-150), [w:] Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego, red. W.R. Farmer, Warszawa 2001, s. 730.
- ↑ J.H. Walton: Komentarz historyczno-kulturowy do Biblii Hebrajskiej. Warszawa: Vocatio, 2005, s. 632.
- ↑ W.A. Beardslee, Sela, [w:] Słownik Wiedzy Biblijnej, red. B.M. Metzger, M.D. Coogan, 2004, s. 708.
