Rezydencja w Monachium

Rezydencja w Monachium
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Bawaria
Miejscowość	Monachium
	Położenie na mapie Niemiec Rezydencja w Monachium
	Położenie na mapie Bawarii Rezydencja w Monachium
	Położenie na mapie Monachium Rezydencja w Monachium
	48°08′28″N 11°34′41″E/48,141111 11,578056
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Rezydencja (niem. Residenz) – rezydencja królów Bawarii w Monachium w Niemczech.

Budowana od końca XVI do połowy XIX w. Tworzy ją zespół wielu budowli od dwu- do czterokondygnacyjnych, zgrupowanych wokół dziesięciu zamkniętych lub półotwartych dziedzińców. Budowle te reprezentują przegląd stylów architektonicznych od renesansu przez barok i rokoko po klasycyzm. Obiekty są zgrupowane w trzy główne kompleksy: Königsbau, Rezydencja Maksymiliańska (niem. Maximilianische Residenz) oraz Festsaalbau. Od 1920 r. Rezydencja służy głównie celom muzealnym, kulturalnym i reprezentacyjnym. Zespół muzealny obejmuje łącznie 130 pomieszczeń.

Pod koniec XIV w. Wittelsbachowie przenieśli się z dworu Alter Hof, położonego w centrum miasta, do nowej siedziby, która znajdowała się wówczas na północno-wschodnich krańcach Monachium. Pomiędzy 1570 a 1620 r. na miejscu pierwotnego zamku wybudowano pałac utrzymany w stylu manierystycznym, zwaną później w skrócie Rezydencją. Zespołem architektów i projektantów wnętrz, którzy pochodzili głównie z Holandii, kierował Friedrich Sustris. Powstały zabudowania wokół dziedzińców Kapellenhof (z kaplicami Hoffkapelle i Reiche Kapelle) oraz długi Brunnenhof, pośrodku którego stoi fontanna poświęcona Wittelsbachom.

Przez następne wieki pałac wielokrotnie rozbudowywano, wznosząc m.in. w latach 1751–1753 imponujący rokokowy Teatr Cuvilliésa (niem. Cuvilliéstheater). Zasadnicze zmiany przyniósł XIX w., co wiązało się z nową funkcją budowli jako siedziby królewskiej. Architekt Leo von Klenze, tworzący ówczesną przebudowę Monachium, dodał do kompleksu pałacowego od strony południowej rustykalny gmach Königsbau, zwrócony frontem ku Max-Joseph-Platz. Od strony północnej wzniesiono Festsaalbau, z oknami wychodzącymi na ogrody Hofgarten. Renesansową fasadę z czasów elektora Maksymiliana I od strony Residenzstrasse zdobią dwa okazałe portale i posąg Matki Boskiej w niszy między nimi.

Rezydencja, zniszczona podczas II wojny światowej, została w ogromnej większości odbudowana w latach 50. i 60. XX w., jednak rewaloryzacja poszczególnych pomieszczeń i obiektów trwa do dzisiaj.

Muzeum Rezydencji

Wszystkie pomieszczenia o wybitnej wartości historycznej zajmuje obecnie Muzeum Rezydencji (niem. Residenzmuseum), będące faktycznie zespołem szeregu różnych ekspozycji (zwiedzanych w większości niezależnie).

Komnaty Elektorskie (niem. Kurfürstenzimmer). We wnętrzach, obejmujących szereg komnat z bogatymi zbiorami chińskiej, japońskiej i europejskiej porcelany od XIV do XIX w. zwracają uwagę m.in. obrazy Bernarda Belotta oraz cykl 25 obrazów włoskich pejzaży pędzla Carla Rottmanna, reprezentanta monachijskiego romantyzmu.
Bogate Pokoje (niem. Reiche Zimmer), obejmujące 8 komnat projektu François de Cuvilliés, o pełnym przepychu, rokokowym wystroju.
Sale Nibelungów (niem. Nibelungen Säle) w gmachu Königsbau, których ściany zdobi cykl malowideł przedstawiających sceny z germańskiego eposu Pieśń o Nibelungach. Malował je Julius Schnorr von Carolsfeld(inne języki), przedstawiciel grupy Nazareńczyków.
Skarbiec (niem. Schatzkammer), gromadzący arcydzieła złotnictwa i rzemiosła artystycznego. Wśród najcenniejszych eksponatów wyróżniają się: pochodzące z końca IX w. miniaturowe cyborium, należące ongiś do Arnulfa, księcia Karyntii, krzyż Gizeli, królowej węgierskiej, imponująca kolekcja koron królewskich, z koroną księżniczki Blanki, córki króla Anglii Henryka IV oraz bawarskie klejnoty koronne, wykonane na początku XIX stulecia. Chlubą skarbca jest przechowywana w osobnym pomieszczeniu konna statuetka św. Jerzego, wykonana w Monachium ok. 1590 r. według projektu Sustrisa dla Wilhelma V. Obok insygniów królewskich można tu podziwiać bogatą kolekcję pucharów, kufli, szkatułek, kandelabrów, zegarów i przenośnych ołtarzy, będące wybitnymi osiągnięciami sztuki użytkowej niemieckiego renesansu. Na szczególną uwagę zasługuje wycięty w górskim krysztale półmisek oprawiony w złoto, autorstwa Holbeina.
Kamienna Izba (niem. Steinzimmer), wytwornie umeblowany apartament, w którym znajduje się cykl alegorii przedstawiających świat i zaświaty według koncepcji własnej elektora.
Bogata Kaplica (niem. Reiche Kapelle), która odgrywała rolę prywatnej kaplicy jednego z najbardziej znanych Wittelsbachów, Maksymiliana I. Jak sama nazwa wskazuje, wyjątkowo bogato zdobiona.
Kaplica Dworska (niem. Hofkapelle), dostępna ongiś dla wszystkich, większa, lecz mniej wystawna niż poprzednia, wzorowana na śródmiejskim kościele św. Michała. Zdobienia na sklepieniu pochodzą z 1614 r.
Teatr Cuvilliésa (niem. Cuvilliés-Theater), którego wnętrza są dziełem François de Cuvilliés i jego syna. Autorem stiuków i fresków jest Johann Baptista Zimmermann. 29 stycznia 1781 r. odbyła się tu światowa prapremiera opery Mozarta pt. Idomeneo.
Państwowe Zbiory Sztuki Egipskiej (niem. Staatliche Sammlung Ägyptischer Kunst), gromadzące zbiory pochodzące z różnych okresów starożytnego państwa egipskiego, zbiory sztuki koptyjskiej i monumentalne reliefy asyryjskie. Do szczególnie cennych należą tu posąg Amenemhata III (z ok. 1800 r. p.n.e.), złocona maska trumienna królowej Satdjehuti-Satibu z 1575 r. p.n.e., złote precjoza królowej Meroe i egipskie posągi z pałacu cesarza Hadriana w Tivoli.

Dzięki koligacjom rodzinnym Wittelsbachów, Muzeum Rezydencji szczyci się jednym z najbogatszych i najcenniejszych zbiorów poloników związanych z polskimi monarchami. Pochodzą one bądź z darów, bądź z posagów polskich księżniczek – Anny Katarzyny Konstancji Wazy, Teresy Kunegundy Sobieskiej, Ludwiki Karoliny Radziwiłł oraz Teresy Lubomirskiej^[1].

Galeria

Rezydencja w Monachium – Festsaalbau od strony ogrodów Hofgarten
Rezydencja w Monachium – dziedziniec Brunnenhof
Rezydencja w Monachium – dziedziniec Kaiserhof

Polonika
Kilim safawidzki z orłem polskim
Bursztynowy kałamarz Zygmunta III Wazy
Kryształowa misa z zestawu do mycia rąk Zygmunta III Wazy
Złota czara „radziwiłłowska"
Relikwiarz ze srebrną plakietą biskupa Pawła Wołuckiego
Arras z herbem Anny Katarzyny Konstancji Wazy
Stół do gier z heraldycznym orłem białym
Igielniki z kości słoniowej Teresy Kunegundy Sobieskiej

Przypisy

↑ Mieczysław Ge̜barowicz: Dzieła złotnictwa polskiego pochodzenia w skarbcu zamku królewskiego w Monachium. T. 4. Kraków: Studia do Dziejów Wawelu, 1978, s. 299-331.

Bibliografia

Niemcy, JoannaJ. Egert-Romanowska, MałgorzataM. Omilanowska, Warszawa: Wiedza i Życie, 2003, ISBN 83-7184-197-3, OCLC 69555110 .
ZbigniewZ. Góralski ZbigniewZ., Monachium, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1979, ISBN 83-221-0086-8, OCLC 69644378 .
Hojer Gerhard, Brunner Herbert, Seelig Lorenz: Residenz München. Bayerische Verwaltung der staatlichen Schlösser, Gärten und Seen, München 1996; b. ISBN.
Neumann Hermann: Die Münchner Residenz. Prestel Museumsführer, München 2007, ISBN 978-3-7913-2207-0.

[1] Mieczysław Ge̜barowicz: Dzieła złotnictwa polskiego pochodzenia w skarbcu zamku królewskiego w Monachium. T. 4. Kraków: Studia do Dziejów Wawelu, 1978, s. 299-331.

[1]