partytura
partytura (język polski)
edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌpartɨˈtura], AS: [partytura], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
- podział przy przenoszeniu wyrazu: par•ty•tu•ra[1]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) muz. szczegółowy zapis nutowy całości utworu muzycznego z założenia przeznaczony do wykonywania przez wiele instrumentów, uporządkowanych według powszechnie przyjętej kolejności jedna partia pod drugą[2]; zob. też partytura w Wikipedii
- (1.2) teatr. egzemplarz sztuki teatralnej, opatrzony komentarzami reżysera lub inscenizatora odnośnie wystawienia dzieła[2]
- (1.3) film. zapis filmu z użyciem obrazów i tekstu, uwzględniający długości całości i poszczególnych ujęć, ustawień kamery, postaci i scenografii, warstwę słowną, muzyczną, efektów akustycznych, specjalnych itp., sporządzany m.in. w celach naukowo-badawczych, dydaktycznych i szkoleniowych[2]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik partytura partytury dopełniacz partytury partytur celownik partyturze partyturom biernik partyturę partytury narzędnik partyturą partyturami miejscownik partyturze partyturach wołacz partyturo partytury
- przykłady:
- (1.1) W partyturach widzi się porządek. U góry strony zapisywane są partie instrumentów o wysokim brzmieniu, niżej tych o niższym, aż do najniższych.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) partytura operowa/orkiestrowa
- synonimy:
- (1.1) daw. partycja, skr. part.
- (1.2) partytura teatralna
- (1.3) partytura filmowa
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. partyturowy
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- (1.1) por. nuty • kwity • zapis nutowy • tabulatura
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) script
- baskijski: (1.1) partitura
- czeski: (1.1) partitura ż
- francuski: (1.1) partition ż
- hiszpański: (1.1) partitura ż
- niemiecki: (1.1) Partitur ż; (1.2) Regiefassung ż
- nowogrecki: (1.1) παρτιτούρα ż
- słowacki: (1.1) partitúra ż
- węgierski: (1.1) partitúra
- włoski: (1.1) partitura ż; (1.2) copione m
- źródła:
- ↑ Hasło „partytura” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 849.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Hasło „partytura” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 946-947.
- ↑ A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.