Antonio Maria Cagiano de Azevedo

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	11 lutego 1844
Konsekrator	Grzegorz XVI
Współkonsekratorzy	Costantino Patrizi Naro; Gabriele Ferretti
Konsekrowani biskupi
Luigi Filippi	13 marca 1853
Vincenzo Ciccolo Rinaldi	3 lipca 1853
Luigi Laterza	3 lipca 1853
Emidio Foschini	18 września 1853
Vincenzo Materozzi	18 września 1853
Mario Melini	26 grudnia 1855
Francesco Giampaolo	15 kwietnia 1855
Mariano Ricciardi	7 października 1855
Giuseppe Formisano	7 października 1855
Clemente Pagliaro	3 stycznia 1858
Jean-Pierre Sola	3 stycznia 1858
Fortunato Maurizi	3 stycznia 1858
Domenico Fanelli	3 października 1858
Carmelo Valenti	3 października 1858
Benedetto D’Acquisto	2 stycznia 1859
Valerio Laspro	25 marca 1860
Luigi Mariotti	25 marca 1860
Alessandro Paolo Spoglia	25 marca 1860
Sebastijan Francović	21 kwietnia 1861
Bernardino Trionfetti	5 października 1862
Antonio Maria Pettinari	3 stycznia 1864
Francesco Andreoli	3 stycznia 1864

Antonio Maria Cagiano de Azevedo
	Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1797 ; Santopadre
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1867 ; Rzym
Miejsce pochówku	Bazylika Świętego Krzyża w Jerozolimie
	Biskup Senigallii
Okres sprawowania	1844–1848
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	10 sierpnia 1824
Sakra biskupia	11 lutego 1844
Kreacja kardynalska	25 stycznia 1844; Grzegorz XVI
Kościół tytularny	diecezja Frascati
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 16 lis 2021, była oparta na tej wersji.

Antonio Maria Cagiano de Azevedo (ur. 14 grudnia 1797 w Santopadre, zm. 13 stycznia 1867 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 14 grudnia 1797 w Santopadre, jako syn Ottavia Cagiano de Azevedo i Mariangeli Zagaroli^[1]. Studiował w Rzymie, m.in. na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure^[1]. 10 sierpnia 1824 roku przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił na służbę w Kurii Rzymskiej^[1]. Był między innymi protonotariuszem apostolskim, gubernatorem Spoleto i legatem w Ferrarze^[1]. W czasie epidemii dżumy w 1837 roku został wezwany do Rzymu, by kontrolować rozwój zarazy^[1]. W tym czasie został także rektorem La Sapienzy^[1]. 22 stycznia 1844 roku został wybrany biskupem Senigallii, a trzy dni później został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme^[2]. 11 lutego przyjął sakrę^[2]. W 1848 roku zrezygnował z kierowania diecezją, a sześć lat później został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Frascati^[2]. We wrześniu 1860 roku został penitencjariuszem większym^[2]. Zmarł 13 stycznia 1867 roku w Rzymie^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Antonio Maria Cagiano de Azevedo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-07-09]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Antonio Maria Cagiano de Azevedo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-07-09]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Antonio Maria Cagiano de Azevedo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-07-09]. (ang.).

[hierarchy-2] Antonio Maria Cagiano de Azevedo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-07-09]. (ang.).

[1]

[2]

Prefekci Kongregacji Soborowej	Giovanni Girolamo Morone (1564–1575) Francesco Alciati (1575–1580) Antonio Carafa (1580–1591) Girolamo Mattei (1591–1603) Paolo Emilio Zacchia (1603–1605) Francesco Maria Bourbon del Monte (1606–1607) Girolamo Pamphili (1607–1610) Pompeo Arrigoni (1610–1616) Orazio Lancellotti (1616–1620) Roberto Ubaldini (1621–1623) Cosimo de Torres (1623–1626) Bonifacio Bevilacqua (1626–1627) Roberto Ubaldini (1627–1635) Fabrizio Verospi (1636–1639) Giovanni Battista Pamphilj (1639–1644) Francesco Cennini de’ Salamandri (1644–1645) Pietro Luigi Carafa (1645–1655) Francesco Paolucci (1657–1661) Giulio Cesare Sacchetti (1661–1663) Angelo Celsi (1664–1671) Paluzzo Paluzzi-Altieri (1671–1673 proprefekt) Vincenzo Maria Orsini (1673–1675) Federico Baldeschi Colonna (1675–1691) Galeazzo Marescotti (1691–1696 proprefekt) Giuseppe Sacripante (1696–1700) Bandino Panciatici (1700–1718) Pier Marcellino Corradini (1718–1721) Curzio Origo (1721–1737) Antonio Saverio Gentili (1737–1753) Mario Millini (1753–1756) Giuseppe Spinelli (1756–1757 proprefekt) Giovanni Giacomo Millo (1756–1757) Clemente Argenvilliers (1757–1758) Ferdinando Maria de Rossi (1759–1775) Carlo Vittorio Amadeo della Lanze (1775–1784) Guglielmo Pallotta (1785–1795) Tommaso Antici (1795–1798) Filippo Carandini (1800–1810) Giulio Gabrielli (1814–1820) Emmanuele de Gregorio (1820–1834) Vincenzo Macchi (1834–1841) Paolo Polidori (1841–1847) Pietro Ostini (1847–1849) Angelo Mai (1851–1853) Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1853–1860) Prospero Caterini (1860–1881) Lorenzo Nina (1881–1885) Luigi Serafini (1885–1893) Angelo Di Pietro (1893–1902) Vincenzo Vannutelli (1902–1908) Casimiro Gennari (1908–1914) Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) Donato Raffaele Sbarretti (1919–1930) Giulio Serafini (1930–1938) Luigi Maglione (1938–1939) Francesco Marmaggi (1939–1949) Giuseppe Bruno (1949–1954) Pietro Ciriaci (1954–1966)
Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa	Jean Villot (1967–1969) John Joseph Wright (1969–1979) Silvio Oddi (1979–1986) Antonio Innocenti (1986–1991) José Tomás Sánchez (1991–1996) Darío Castrillón Hoyos (1996–1998 proprefekt) Darío Castrillón Hoyos (1998–2006) Cláudio Hummes (2006–2010) Mauro Piacenza (2010–2013) Beniamino Stella (2013–2021) Lazarus You Heung-sik (2021–2022)
Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa	Lazarus You Heung-sik (od 2022)