Jan Gebauer

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 13 paź 2022, była oparta na tej wersji.

Jan Gebauer (ur. 8 września 1838 w Ubislavicach, zm. 25 maja 1907 w Pradze) – czeski filolog i językoznawca^[1], profesor filologii czeskiej i słowiańskiej na uniwersytecie w Pradze.

Ukończył gimnazjum w Jiczynie^[2]. Początkowo studiował teologię, ale po trzech semestrach zmienił kierunek na lingwistykę^[2]. Poznawał filologię słowiańską, niemiecką, klasyczną i indoeuropejską^[2]. Gebauer był twórcą nowej gramatyki czeskiej i nowoczesnego sposobu historycznych badań naukowych w dziedzinie czeskiego językoznawstwa. Był autorem nieukończonego „Słownika języka staroczeskiego” (Slovník staročeský) i „Historycznej gramatyki języka czeskiego” (Historická mluvnice jazyka českého)^[1]. Z profesorem Tomaszem G. Masarykiem zwycięsko przeprowadził naukowo-literacką kampanię przeciw autentyczności rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego^[2], uważanych dawniej za najstarszy zabytek literatury czeskiej, a w rzeczywistości będących falsyfikatami z okresu odrodzenia narodowego (początek XIX wieku).

W 1900 r. przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 675.
↑ ^a ^b ^c ^d Jan Gebauer. old.ujc.avcr.cz. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-27)]. (cz.).
↑ Doktorzy honoris causa. uj.edu.pl. [dostęp 2016-10-27]. (pol.).

Bibliografia

[Warszawa-1] Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 675.

[old.ujc.avcr.cz-2] Jan Gebauer. old.ujc.avcr.cz. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-27)]. (cz.).

[uj.edu.pl-3] Doktorzy honoris causa. uj.edu.pl. [dostęp 2016-10-27]. (pol.).

[1]

[2]

[3]