Przejdź do zawartości

Jan Antonín Koželuh

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Jan Antonín Koželuh edytowana 10:43, 23 wrz 2023 przez Hoa binh (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Jan Antonín Koželuh
Ilustracja
Imię i nazwisko

Jan Evangelista Antonín Tomáš Koželuh

Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1738
Velvary

Pochodzenie

czeskie

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1814
Praga

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor

Jan Evangelista Antonín Tomáš Koželuh, niem. Johann Antonin[1], także Koželuch, Kotzeluch, Koscheluch, Goscheloch[2] (ur. 14 grudnia 1738 w Velvarach, zm. 3 lutego 1814 w Pradze[1][2][3][4]) – czeski kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kuzyn Leopolda Koželuha[1][4]. Podstawy edukacji muzycznej odebrał w rodzinnych Velvarach, następnie był chórzystą w kolegium jezuickim w Březnicach[1][3]. Około 1755 roku był uczniem Josefa Segera w Pradze[2]. W latach 1760–1763 był dyrygentem chóru w Rakovníku, kantorem w Velvarach i chórzystą w kilku praskich kościołach[2]. Studiował w Wiedniu u Glucka, Gassmanna i Hassego[1][2][3]. W 1766 roku osiadł w Pradze, gdzie uczył śpiewu i gry na fortepianie, a także dyrygował chórem przy kościele św. Franciszka[2]. Od 1784 roku pełnił funkcję kapelmistrza w katedrze św. Wita[1][2], sprawował też analogiczny urząd w klasztorze na Strahowie[4].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Był autorem około 400 utworów, jednak atrybucja wielu z nich z powodu sygnowania samym tylko nazwiskiem jest niepewna i przypisywane są one też Leopoldowi[2]. Dużą część jego twórczości stanowi muzyka chóralna. Początkowo uprawiał tradycyjne formy polifoniczne, po osiedleniu się w Pradze skłonił się ku stylowi późnej szkoły neapolitańskiej, z czasem ograniczył jednak koloraturę i wrócił do polifonii[2].

Skomponował m.in. opery Alessandro nell’Indie (wyst. Praga 1769) i Il Demofoonte (wyst. Praga 1771)[1], 2 oratoria, około 45 mszy, 5 requiem, 4 symfonie, koncert obojowy, 2 koncerty fagotowe[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1948. ISBN 978-0-02-865528-4.
  2. a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 181. ISBN 978-83-224-3303-4.
  3. a b c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 464. ISBN 0-674-37299-9.
  4. a b c Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 314. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]