Olandia
56°44′N 16°40′E/56,733333 16,666667
| |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Akwen | |
| Powierzchnia |
1347 km² |
| Długość linii brzegowej |
496 km |
| Najwyższy punkt | |
| Populacja (2021) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Szwecji  | |
Położenie na mapie regionu Kalmar  | |
| 56°44′N 16°40′E/56,733333 16,666667
| |
 Podział administracyjny wyspy | |
Olandia (szw. ⓘÖland) – wyspa należąca do Szwecji na Morzu Bałtyckim, położona przybrzeżnie przy południowo-wschodnim krańcu tego kraju i oddzielona od stałego lądu Cieśniną Kalmarską. Jest drugą co do wielkości (po Gotlandii) wyspą Szwecji.
Powierzchnia wyspy wynosi 1347 km², a długość linii brzegowej 496 km. Ukształtowanie powierzchni nizinne, z największym wzniesieniem Rösslösa sięgającym 57,4 m n.p.m. Zbudowana jest z paleozoicznych wapieni i margli.
Ludność zajmuje się głównie rybołówstwem i hodowlą bydła. Gleby na wyspie są mało urodzajne i w ich użytkowaniu dominują pastwiska, jedynie na wybrzeżach aluwialnych uprawia się owies, jęczmień i buraki cukrowe. Ponadto przemysł cementowy, rafinacja cukru i eksploatacja wapieni. Populacja wyspy w grudniu 2021 liczyła 26 617[1] osób. Największym miastem jest Borgholm i liczy ok. 3 tys. mieszkańców. Od 1972 Olandia jest połączona ze stałym lądem mostem Ölandsbron.
Rolniczy krajobraz południowej części wyspy, z licznymi stanowiskami archeologicznymi oraz zachowanymi w praktycznie niezmienionej od wieków formie wsiami, został w 2000 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Na wyspie odkryte zostały ślady starożytnej warowni nazwanej Ismantorp, wybudowanej w okresie wędrówki ludów[3].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Most Olandzki -
Charakterystyczne dla wyspy wiatraki -
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Folkmängd i landskapen den 31 december 2021 [online], Statistiska centralbyrån, 22 marca 2022 [dostęp 2022-10-24] (szw.).
- ↑ UNESCO World Heritage Centre, Agricultural Landscape of Southern Öland [online], whc.unesco.org [dostęp 2023-12-15] (ang.).
- ↑ Aron J. Guriewicz: Wyprawy wikingów. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969, s. 83.
