Przejdź do zawartości

Arsen Awakow (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arsen Awakow
Арсен Аваков
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Arsen Borysowycz Awakow

Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1964
Baku

Zawód, zajęcie

polityk, przedsiębiorca

Alma Mater

Charkowski Instytut Politechniczny

Stanowisko

minister spraw wewnętrznych (2014–2021)

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Arsen Borysowycz Awakow, ukr. Арсен Борисович Аваков (ur. 2 stycznia 1964 w Baku[1]) – ukraiński polityk i przedsiębiorca pochodzenia ormiańskiego[2], deputowany do Rady Najwyższej, w latach 2005–2010 przewodniczący Charkowskiej Obwodowej Administracji Państwowej, w latach 2014–2021 minister spraw wewnętrznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie wojskowego, która w 1966 osiedliła się na Ukrainie. W 1988 ukończył studia na Charkowskim Instytucie Politechnicznym. Początkowo pracował jako inżynier w instytucie naukowym, w 1990 założył spółkę akcyjną Inwestor, a w 1992 komercyjny bank Bazys[1]. W 2012 wartość jego aktywów (głównie w sektorze bankowym) szacowano na blisko 190 milionów dolarów, co plasowało go na 70. miejscu wśród najbogatszych Ukraińców[3].

W 2002 wszedł w skład miejskiego komitetu wykonawczego w Charkowie. W 2004 wspierał kandydaturę Wiktora Juszczenki w wyborach prezydenckich. Następnie został przez tegoż mianowany gubernatorem obwodu charkowskiego (jednym z jego zastępców został bratanek prezydenta). Funkcję tę pełnił od 2005 do 2010. Po nominacji formalnie zrezygnował ze stanowisk w radach nadzorczych kontrolowanych przez siebie przedsiębiorstw. Działał w Naszej Ukrainie, zasiadał w jej centralnych władzach. W 2006 uzyskał mandat deputowanego do rady obwodu charkowskiego[1]. W 2010 bezskutecznie kandydował na mera Charkowa[4], w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do rady obwodowej jako kandydat Batkiwszczyny, w ramach której objął kierownictwo regionalnych struktur[1]. W 2011 zrezygnował z działalności publicznej i wyjechał do Włoch, gdzie wrócił do działalności gospodarczej. W międzyczasie na Ukrainie wszczęto przeciwko niemu sprawę karną o domniemaną korupcję[4][5]. Do kraju powrócił w 2012[4], w tymże roku z listy Batkiwszczyny został wybrany do Rady Najwyższej VII kadencji[1].

W czasie Euromajdanu wraz z Andrijem Parubijem zajmował się koordynowaniem działalności protestujących[4]. 22 lutego 2014 został pełniącym obowiązki ministra spraw wewnętrznych[1]. Pięć dni później stanął na czele tego resortu w rządzie Arsenija Jaceniuka[1]. Wkrótce po objęciu urzędu doszło do aneksji Krymu przez Rosję i początku konfliktu zbrojnego w Donbasie[4].

Pół roku później, m.in. wraz z premierem, wystąpił z Batkiwszczyny[6]. Znalazł się w gronie założycieli Frontu Ludowego, na czele którego stanął urzędujący premier. W wyborach z października tegoż roku uzyskał mandat posła VIII kadencji[7]. Pozostał również na dotychczasowym stanowisku rządowym w drugim gabinecie dotychczasowego premiera powołanym 2 grudnia 2014[8]. Ministrem spraw wewnętrznych został także w utworzonym 14 kwietnia 2016 rządzie Wołodymyra Hrojsmana[9]. Funkcję tę utrzymywał następnie w powołanym 29 sierpnia 2019 gabinecie Ołeksija Honczaruka[10] oraz w utworzonym 4 marca 2020 rządzie Denysa Szmyhala[11]. Zakończył urzędowanie 15 lipca 2021, gdy parlament przyjął jego rezygnację[12], a jego następcą następnego dnia został Denys Monastyrski[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Аваков Арсен Борисович. liga.net. [dostęp 2014-10-30]. (ros.).
  2. ↑ Armenian Arsen Avakov Elected as Ukraine’s Interim Interior Minister. asbarez.com, 24 lutego 2014. [dostęp 2014-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-13)]. (ang.).
  3. ↑ 200 самых богатых людей Украины 2012 года. ubr.ua, 30 marca 2012. [dostęp 2014-10-30]. (ros.).
  4. ↑ a b c d e Piotr Andrusieczko: Koniec epoki Arsena Awakowa na Ukrainie. „Wieczny” szef MSW odchodzi. wyborcza.pl, 15 lipca 2021. [dostęp 2021-07-20].
  5. ↑ Interpol puts ex-governor of Kharkiv region Avakov on wanted list. kyivpost.com, 21 marca 2012. [dostęp 2021-07-20]. (ang.).
  6. ↑ Arsenij Jaceniuk, Ołeksandr Turczynow, Andrij Parubij i Arsen Awakow odchodzą z partii Tymoszenko. wp.pl, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2014-10-30].
  7. ↑ Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-10-30]. (ukr.).
  8. ↑ Рада проголосувала новий Кабмін. pravda.com.ua, 2 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-03]. (ukr.).
  9. ↑ New Cabinet formed in Ukraine. unian.info, 14 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-14]. (ang.).
  10. ↑ Верховна Рада призначила склад нового Кабінету Міністрів України. kmu.gov.ua, 29 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-29]. (ukr.).
  11. ↑ Верховна Рада України призначила склад нового Кабінету Міністрів України. kmu.gov.ua, 4 marca 2020. [dostęp 2020-03-04]. (ukr.).
  12. ↑ Аваков покинув посаду голови МВС. Рада прийняла відставку міністра. rbc.ua, 15 lipca 2021. [dostęp 2021-07-15]. (ukr.).
  13. ↑ Parliament appoints Monastyrsky as Ukraine's interior minister. ukrinform.net, 16 lipca 2021. [dostęp 2021-07-20]. (ang.).
Pierwszy rząd Arsenija Jaceniuka (2014)
W dniu powstania
Późniejsze nominacje

Drugi rząd Arsenija Jaceniuka (2014–2016)
W dniu powstania

Rząd Wołodymyra Hrojsmana (2016–2019)
W dniu powstania
Późniejsze członkowie rządu

Rząd Ołeksija Honczaruka (2019–2020)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Rząd Denysa Szmyhala (od 2020)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Ministrowie spraw wewnętrznych Ukrainy (od 1991)

Godło Ukrainy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arsen_Awakow_(polityk)&oldid=71776630”