Arystobul II

Arystobul II

Ἀριστόβουλος

król Judei
Okres	od 66 p.n.e. do 63 p.n.e.
Poprzednik	Jan Hirkan II
Dane biograficzne
Dynastia	Hasmoneusze
Data śmierci	49 p.n.e.
Ojciec	Aleksander Jannaj
Matka	Aleksandra Salome
Rodzeństwo	Jan Hirkan II
Dzieci	Aleksander Aleksandra Antygon
Moneta

Państwo Machabeuszy do 63 p.n.e.

Arystobul II (zm. 49 p.n.e.) – król Judei i arcykapłan w latach 66–63 p.n.e. Był synem Aleksandra Jannaja.

Rodzina

Arystobul był młodszym synem Aleksandra Janneusza, króla i arcykapłana, oraz Salome Aleksandry. Po śmierci Aleksandra w 76 roku p.n.e. wdowa po nim objęła władzę nad Judeą i w 73 roku p.n.e. ustanowiła arcykapłanem swojego starszego syna Hyrcanusa II. pne. Kiedy Salome zmarła w 67 roku p.n.e., Hyrcanus również objął królestwo.

Arystobul podzielał poglądy swojego zmarłego ojca na religię i politykę. Knuł plany na tronie, nawet za życia swojej matki. Zabiegał o względy szlachty i stronnictwa wojskowego, ustanawiając się patronem saduceuszy i przedstawiając ich sprawę przed królową. Liczne twierdze, które królowa oddała do dyspozycji saduceuszy, rzekomo w celu ich obrony przed faryzeuszami, stanowiły w rzeczywistości jeden z ruchów przygotowawczych Arystobula do uzurpacji władzy. Królowa starała się skierować jego militarny zapał poza Judeę i wysłała go (70-69) przeciwko Ptolemeuszowi Menneuszowi; ale kiedy przedsięwzięcie się nie powiodło, Arystobul wznowił swoje intrygi polityczne. Potajemnie opuścił Jerozolimę i udał się do swoich przyjaciół, którzy kontrolowali największą liczbę ufortyfikowanych miejsc, z zamiarem wypowiedzenia wojny jego sędziwej matce. Ale królowa zmarła w krytycznym momencie, a on natychmiast zwrócił broń przeciwko swemu bratu Hyrcanusowi, prawowitemu następcy tronu.

Bunt

Hyrcanus wydawał się sympatyzować z saduceuszami, podobnie jak jego ojciec Aleksander Janneusz. Arystobul zbuntował się przeciwko swemu starszemu bratu. Z powodu tego konfliktu wydawało się, że faryzeusze znajdują się w trudnej sytuacji.

Hyrcanus ruszył przeciwko Arystobulowi na czele swoich najemników i zwolenników. Bracia spotkali się w bitwie pod Jerychem i wielu żołnierzy Hyrcanusa przeszło na stronę Arystobula, dając mu w ten sposób zwycięstwo.

Hyrcanus schronił się w cytadeli jerozolimskiej; ale zdobycie Świątyni przez Arystobula zmusiło Hyrcanusa do poddania się. Zawarto wówczas pokój, na mocy którego Hyrcanus miał zrzec się tronu i urzędu arcykapłana, ale miał korzystać z dochodów z tego ostatniego urzędu.

Porozumienie to jednak nie przetrwało, ponieważ Antypater Idumejczyk przekonał Hyrcanusa, że ​​Arystobul planuje jego śmierć i do schronienia się u Aretasa III, króla Nabatejczyków. Nabatejczycy ruszyli w kierunku Jerozolimy z 50-tysięczną armią i oblegali miasto przez kilka miesięcy.

Interwencja Rzymska

Podczas tej wojny domowej rzymski generał Pompejusz pokonał królestwa Pontu i Seleucydów. Wysłał swojego zastępcę Marka Aemiliusa Skaurusa, aby objął Seleucydów w Syrii.

Ponieważ Hasmoneusze byli sprzymierzeńcami Rzymian, obaj bracia zwrócili się do Skaurusa, starając się przy pomocy darów i obietnic pozyskać go na swoją stronę. Skaurus, poruszony darem 400 talentów, zdecydował się na korzyść Arystobula i nakazał Aretasowi wycofać swoje wojska. Podczas jego odwrotu Nabatejczycy ponieśli druzgocącą klęskę z rąk Arystobula.

Kiedy Pompejusz przybył do Syrii w 63 roku p.n.e., obaj bracia oraz strona trzecia, pragnąca usunięcia całej dynastii, wysłali do Pompejusza swoich delegatów, który jednak zwlekał z decyzją. Faworyzował Hyrcanusa II nad Arystobula II, uważając starszego, słabszego brata za bardziej niezawodnego sojusznika Cesarstwa Rzymskiego.

Pompejusz pokonał wojska żydowskie w wielu bitwach i zajął twierdze Judei. Arystobul i jego synowie Aleksander i Antygon zostali schwytani w 63 roku p.n.e. Arystobul, podejrzliwy wobec Pompejusza, okopał się w twierdzy Aleksandrium, ale kiedy Rzymianie ponownie pokonali jego wojska, poddał się i zobowiązał się oddać im Jerozolimę. Ponieważ jednak wielu jego zwolenników nie chciało otworzyć bram, Rzymianie oblegli i zdobyli miasto siłą, poważnie niszcząc miasto i świątynię. Hyrcanus został przywrócony jako Arcykapłan, ale pozbawiony władzy politycznej.

Arystobul II uciekł w 57 roku p.n.e., wzniecając bunt przeciwko Rzymowi w Judei, aż w końcu został schwytany przez Aulusa Gabiniusza, konsula rzymskiej prowincji Syrii, w Machaerus. Marek Antoniusz, dowódca kawalerii Gabiniusza, poprowadził ludzi do zdobycia fortyfikacji Arystobula i pokonania jego sił.

Wzięty do niewoli Arystobul został uwolniony przez Juliusza Cezara w 49 roku p.n.e. w celu zwrócenia Judei przeciwko Pompejuszowi. Był w drodze do Judei ze swoim synem Aleksandrem, kiedy został otruty przez członków partii Pompejusza. Jego syn Aleksander został ścięty przez rzymskiego dowódcę Scypiona w Antiochii.

Jego syn Antygon, z pomocą Partów, poprowadził bunt przeciwko Rzymowi i został królem i arcykapłanem w 40 roku p.n.e., ale został pokonany i zabity przez Rzymian w 37 roku p.n.e.