Przejdź do zawartości

Axl Rose

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Axl Rose
Ilustracja
Axl Rose (2023)
Imię i nazwisko

William Bruce Rose[1]

Pseudonim

Axl Rose

Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1962[2]
Lafayette

Instrumenty

fortepian, gitara akustyczna, keyboard, syntezator, pianino

Typ głosu

bas-baryton[3]

Gatunki

hard rock, heavy metal, blues-rock, rock industrialny

Zawód

muzyk, wokalista, producent, autor tekstów

Aktywność

od 1979

Wydawnictwo

Geffen Records

Powiązania

Bailey Trio, Steven Tyler, Alice Cooper, Slash

Współpracownicy
Slash, Duff McKagan
Zespoły
Rapidfire (1983)
L.A. Guns (1984)
Hollywood Rose (1983-84, 1985)
Guns N’ Roses (od 1985)
AC/DC (2016)
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

W. Axl Rose, właśc. William Bruce Rose Jr.[4] (ur. 6 lutego 1962[5] w Lafayette[6]) – amerykański wokalista rockowy, autor tekstów, producent, muzyk i multiinstrumentalista. Lider zespołu Guns N’ Roses.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

William Bruce Rose Jr. urodził się 6 lutego 1962 w Lafayette[7] jako syn Williama Bruce’a Rose’a i Sharon E. z domu Lintner[1]. Kiedy się urodził, jego matka miała 16 lat i była licealistką, a ojciec, określony jako „trudny i charyzmatyczny lokalny przestępca”, miał 20 lat[8]. Jego babka pochodziła z Polski[9]. Dorastał przy 24th Street w Lafayette[10]. Gdy miał zaledwie dwa lata, jego rodzice się rozeszli[11], a ojciec wkrótce opuścił Lafayette[12] i został zamordowany w 1984 w Illinois[13]. Muzyk w wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone” ujawnił, że jako dwulatek został uprowadzony przez ojca, a także był przez niego molestowany seksualnie[11]. W 1965 Sharon Rose poznała Stephena L. Baileya, kaznodzieję zielonoświątkowego, za którego wkrótce wyszła za mąż, po czym zmieniła nazwisko syna na Bailey[14]. Axl miał dwoje młodszego przyrodniego rodzeństwa: siostrę Amy i brata Stuarta[1][15]. W wywiadach twierdził, że ojczym często bił jego i rodzeństwo, często z błahych powodów, jak np. śpiewanie piosenek popowych lub oglądanie niedozwolonych (zdaniem ojczyma) programów w telewizji[15]. Podkreślał też, iż jako dziecko czuł się odrzucony przez matkę, dlatego w późniejszych latach nienawidził kobiet[16]. Sharon Bailey zmarła 28 maja 1996 wskutek nowotworu[17].

Jako dziecko był wstydliwy i niechętny do kontaktu wzrokowego z innymi[16]. Z rodziną chodził do kościoła kilka razy w tygodniu[18]. Od najmłodszych lat szukał ukojenia w muzyce. Od piątego roku życia śpiewał w chórze kościelnym, a także występował z bratem i siostrą jako Bailey Trio[19]. Dzięki występom w chórze nauczył się śpiewać różnymi głosami[20]. W Lafayette Jefferson High School[1] udzielał się w chórze szkolnym, a także grał na pianinie w kościele[18]. W końcu dołączył jako wokalista do rockowego zespołu, który stworzył m.in. Jeffrey D. Isbell[21], później znany jako Izzy Stradlin. W młodości był fanem muzyki rockowych zespołów Aerosmith i Kiss, hardrockowej grupy Led Zeppelin, a także artystów popowych, w tym Eltona Johna, Billy’ego Joela i Todda Rundgrena oraz grup Queen i Electric Light Orchestra[22].

Nie sprawiał większych problemów wychowawczych, dopóki nie odkrył, że mąż matki nie jest jego biologicznym ojcem[18]. Prawdę o prawdziwym ojcu poznał w wieku 17 lat[23], wtedy zmienił nazwisko na Axl W. Rose, przy czym swoje nowe imię zaczerpnął z nazwy zespołu Axl, w którym grał jego kolega[24][25]. Kierowany nastoletnim buntem, przed ukończeniem 16. roku życia rzucił szkołę, choć wcześniej był wzorowym uczniem[26]. Po tym, jak ojczym wyrzucił go z domu, zamieszkał w domu babki ze strony matki[27]. Zaczął coraz częściej wdawać się w bójki, przez co zaczął mieć kłopoty z prawem[28]. Był wielokrotnie aresztowany, m.in. za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym, zakłócanie porządku, naruszanie własności czy nieopłacanie kar grzywny[29]. W tym czasie udzielał się w różnych zespołach jako basista, klawiszowiec i wokalista.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po przeprowadzce do Los Angeles zamieszkał przy 1921 Whitley Avenue w Hollywood[30]. Kontynuował karierę muzyczną, zostając wokalistą w zespole Rapidfire, z którym w 1983 nagrał demo z piosenkami: „Ready to Rumble”, „All Night Long”, „The Prowler” i „On the Run”[31]. Założył także grupę Rose, następnie przemianowaną na Hollywood Rose, z którą koncertował w amerykańskich klubach: Troubadour, The Country Club, Madam Wong’s East i Shamrock Studios oraz w 1984 nagrał demo z piosenkami: „My Way Your Way”, „Killing Time”, „Rocker”, „Wreckless” i „Shadow of Your Love”[32]. W tym okresie dorabiał jako zawodowy palacz papierosów na potrzeby badań prowadzonych przez UCLA[33]. We wrześniu 1984 rozwiązał Hollywood Rose, po czym przeszedł do zespołu L.A. Guns[34].

Latem 1985 wraz z Izzym Stradlinem założył zespół Guns N’ Roses, w którym komponował muzykę oraz pisał teksty[18]. Po podpisaniu z zespołem kontraktu z wytwórnią Geffen Records w marcu 1986 zmienił formalnie imię i nazwisko na W. Axl Rose[35]. Nagrał z zespołem dobrze przyjęte albumy oraz napisał przeboje, m.in. „Welcome to the Jungle”, „Don’t Cry”, „Sweet Child O’Mine”, „Paradise City”, „My Michelle”, „Out Ta Get Me”, „Rocket Queen”, „November Rain” i „Civil War”[36][37]. Pod koniec 1989 wraz z Izzym Stradlinem wystąpili jako goście na kilku grudniowych koncertach The Rolling Stones[38].

Wraz z Guns N’ Roses podczas koncertu w Izraelu (1993).

Podczas koncertów z Guns N’ Roses często wdawał się w potyczki słowne i bójki z agresywną publicznością oraz przerywał występy, poza tym to głównie z jego powodu koncerty zespołu często były poopóźniane[39]. Na początku 1990 wziął udział w testach psychologicznych, po których zdiagnozowano u niego zespół maniakalno-depresyjny[40]. W lutym 1991 rozpoczął psychoterapię[41], na której zdiagnozowano u niego wczesne stadium psychozy[42]. Przeprowadzono na nim również test IQ, z którego wynikło, że ma wysoki iloraz inteligencji[42]. Na podstawie tych wniosków, w wieku 26 lat zdiagnozowano u niego chorobę afektywną dwubiegunową[42]. Zaobserwowano u niego także objawy depresji, za którą przyczynę podał wykorzystywanie seksualne w czasach dzieciństwa, co zatrzymało jego rozwój emocjonalny, a także późniejsze uzależnienie od narkotyków[43]. Zaczął zażywać leki homeopatyczne w celu walki z chorobą[44].

Na początku lat 90. sporadycznie koncertował z innymi wykonawcami, m.in. z Westem Arkeenem i Tomem Pettym, a także wystąpił w teledysku do piosenki Michaela Monroe „Dead, Jail or Rock’n’Roll”[45]. W 1991 podpisał umowę z pozostałymi muzykami Guns N’ Roses, na której mocy przejął prawa do nazwy zespołu[46]. 20 stycznia 1994 zaśpiewał utwór „Come Together” w duecie z Bruce’em Springsteenem na przyjęciu z okazji wprowadzenia Eltona Johna do Rock and Roll Hall of Fame[47]. W 1994 zawiesił działalność artystyczną z powodu problemów z krtanią. 31 sierpnia 1995 listownie poinformował Slasha i Duffa McKagana, że odchodzi z Guns N’ Roses[18]. Slash i McKagan podpisali nową umowę, a Slash w październiku 1996 ogłosił publicznie, że opuszcza grupę[18].

W 1997 premierę miał musical White Trash Wins Lotto autorstwa Andy’ego Prieboya, inspirowany losami Rose’a[48]. Spektakl cieszył się dużą popularnością w Los Angeles i był wystawiany na Broadwayu[48]. W tym okresie sam muzyk zmienił swój wizerunek – ściął włosy i przybrał na wadze, zaczął też nosić ubranie nierzucające się w oczy[49]. Podjął także lekcje gry na gitarze oraz zaczął treningi kick-boxingu[49].

W 2006 został sklasyfikowany na 11. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[50]. W 2009 został sklasyfikowany na czwartym miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[51]. W 2010 został uznany za najlepszego frontmana wszech czasów w ankiecie serwisu Music Radar[52], a magazyn „Rolling Stone” umieścił go na 64. miejscu 100 najlepszych wokalistów wszech czasów[53].

Rose (2010)

22 czerwca 2000, po sześcioletniej przerwie w występach publicznych, spontanicznie zaśpiewał podczas koncertu z zespołem The Starfuckers w klubie „The Cat Club” przy Sunset Strip[54]. W 2002 wrócił na dobre do działalności muzycznej. W 2008 z Guns N’ Roses wydał album pt. Chinese Democracy, nad którym pracował przez 14 lat[28]. 10 listopada 2011 udzielił wywiadu telewizyjnego w That Metal Show, w którym omawił całą swoją karierę i przyszłość Guns N’ Roses.

W kwietniu 2012 wraz z Guns N’ Roses został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame, jednak publicznie odmówił przyjęcia nominacji i zaznaczył, że nie jest możliwa reaktywacja grupy w oryginalnym składzie[55][56]. Jesienią 2012 gościł w programie Jimmy Kimmel Live!, w którym udzielił pierwszego od ponad 20 lat wywiadu na żywo w amerykańskiej telewizji[57].

Rose (2018)

W kwietniu 2016 został tymczasowym wokalistą AC/DC, zajmując miejsce dotychczasowego frontmana grupy, Briana Johnsona[58].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1982–1985 związany był z Giną Siler, której kilkukrotnie się oświadczał[59]. Następnie spotykał się z Michelle Young, koleżanką ze szkoły średniej, dla której napisał piosenkę „My Michelle”[60]. W 1986 zaczął spotykać się z Erin Everly, córką Dona Everly’ego (z The Everly Brothers) i aktorki Venetii Stevenson[61][1]. Napisał dla niej utwór „Sweet Child O’ Mine” – jeden z singli debiutanckiego albumu Guns N’ Roses Appetite for Destruction[61]. Para pobrała się 28 kwietnia 1990 w Las Vegas[62]. Poprzedniego dnia Rose z bronią w ręku razem z Everly w swoim samochodzie zapowiedział jej, że jeśli za niego nie wyjdzie, popełni samobójstwo[63]. Mniej niż miesiąc później Rose pierwszy wniósł pozew o rozwód, jednak po dwóch dniach go wycofał[63][64]. Latem 1990 Erin zaszła w ciążę, ale już w październiku poroniła[65], najpewniej w wyniku pobicia przez Axla[64]. Niedługo później się rozstali, a ich małżeństwo zostało unieważnione w styczniu 1991[64][66]. W połowie 1991 związał się z supermodelką Stephanie Seymour[1], która zagrała w dwóch teledyskach Guns N’ Roses – „November Rain” i „Don’t Cry”[67]. Zaręczyli się w lutym 1993[1], jednak zakończyli związek we wrześniu 1993[68]. Spotykał się również m.in. z modelką Dianą O’Connor[69].

Posiada dom w Latigo Canyon, niedaleko Malibu[70].

W 1999 został skazany na 500 dol. grzywny i dzień więzienia za zakłócenie porządku, kiedy to rok wcześniej wdał się w kłótnię z celnikiem na lotnisku w Phoenix[71]. W czerwcu 2006 został ukarany grzywną w wysokości 40 tys. koron szwedzkich za zniszczenie mienia, napaść ochroniarza i grożenie policji podczas bójki w hotelu w Sztokholmie[72].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Dyskografia Guns N’ Roses.

Z Guns N’ Roses[73]

  1. Appetite for Destruction (1987)
  2. GN'R Lies (1988)
  3. Use Your Illusion I (1991)
  4. Use Your Illusion II (1991)
  5. The Spaghetti Incident (1993)
  6. Chinese Democracy (2008)

Jako członek zespołu Hollywood Rose[74]:

  1. The Roots of Guns N’ Roses (2004)

Z Rapidfire[75]:

  1. Ready to Rumble (2014) – demo z 1983 roku

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Axl Rose w bazie Notable Names Database (ang.)
  2. ↑ Axl Rose w bazie IMDb (ang.)
  3. ↑ Alice Vincent: Axl Rose has a larger vocal range than Mariah Carey. Telegraph. [dostęp 2016-10-07]. (ang.).
  4. ↑ Axl Rose Net Worth [online], TheRichest [dostęp 2016-08-03] (ang.).
  5. ↑ Axl Rose [online], Listal [dostęp 2016-08-03] (ang.).
  6. ↑ Greg Prato, Axl Rose Biography [online], AllMusic [dostęp 2012-02-03] (ang.).
  7. ↑ Wall 2013 ↓, s. 31.
  8. ↑ Axl Rose [online], „Rolling Stone” [dostęp 2016-08-03] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-06] (ang.).
  9. ↑ Polonia – polska emigracja [online], www.staypoland.com [dostęp 2011-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-23] (pol.).
  10. ↑ Wall 2013 ↓, s. 33.
  11. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 34.
  12. ↑ Davis, Stephen (2008). Watch You Bleed: The Saga of Guns N’ Roses. Gotham Publishing. ISBN 978-1-59240-377-6
  13. ↑ Wall 2013 ↓, s. 34, 209.
  14. ↑ Wall 2013 ↓, s. 34–35.
  15. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 36.
  16. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 37.
  17. ↑ Wall 2013 ↓, s. 34, 307.
  18. ↑ a b c d e f Aleksandra Szatan, Alfabet Guns N’ Roses, czyli łyk historii najniebezpieczniejszej grupy świata [online], dziennikzachodni.pl, 13 lipca 2012 [dostęp 2015-04-21].
  19. ↑ Wall 2013 ↓, s. 38.
  20. ↑ Wall 2013 ↓, s. 125–126.
  21. ↑ Wall 2013 ↓, s. 45–46.
  22. ↑ Wall 2013 ↓, s. 40–43, 67.
  23. ↑ Wall 2013 ↓, s. 46.
  24. ↑ Wall 2013 ↓, s. 51–52.
  25. ↑ The Hard Truth About Guns N’ Roses. Rolling Stone. [dostęp 2016-08-04]. (ang.).
  26. ↑ Wall 2013 ↓, s. 39.
  27. ↑ Wall 2013 ↓, s. 47.
  28. ↑ a b rockers.com.pl: Rockopedia (muzycy) > Axl Rose. [dostęp 2015-04-21].
  29. ↑ Wall 2013 ↓, s. 47–48.
  30. ↑ Wall 2013 ↓, s. 75.
  31. ↑ Wall 2013 ↓, s. 77–78.
  32. ↑ Wall 2013 ↓, s. 80–81.
  33. ↑ Wall 2013 ↓, s. 79.
  34. ↑ Wall 2013 ↓, s. 82.
  35. ↑ Wall 2013 ↓, s. 113.
  36. ↑ Wall 2013 ↓, s. 97, 119, 124, 126, 215.
  37. ↑ Witajcie w dżungli. Onet.pl, 2012-02-05. [dostęp 2015-04-21].
  38. ↑ Wall 2013 ↓, s. 200–201.
  39. ↑ Wall 2013 ↓, s. 160–161, 246–247, 272–275, 373–375, 387–388.
  40. ↑ Wall 2013 ↓, s. 180–181.
  41. ↑ Wall 2013 ↓, s. 252.
  42. ↑ a b c Rob Tannenbaum. he Hard Truth About Guns N’ Roses. „Rolling Stone”. RS539, 1988-11-17. Stany Zjednoczone: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  43. ↑ Kim Neely. Axl Rose: The Rolling Stone Interview. „Rolling Stone”. RS627, 1992-04-02. Stany Zjednoczone: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  44. ↑ What Happened To Axl Rose – The inside story of rock's most famous recluse. „Rolling Stone”, 2000-05-11. Stany Zjednoczone: Wenner Publishing. ISSN 0035-791X. 
  45. ↑ Wall 2013 ↓, s. 192–193.
  46. ↑ Wall 2013 ↓, s. 234.
  47. ↑ Wall 2013 ↓, s. 297.
  48. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 308.
  49. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 309.
  50. ↑ Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time. www.hearya.com. [dostęp 2010-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-08)]. (ang.).
  51. ↑ THE 50 GREATEST METAL FRONT-MEN OF ALL TIME!. www.roadrunnerrecords.com. [dostęp 2011-12-08]. (ang.).
  52. ↑ The 30 greatest lead singers of all time. www.musicradar.com. [dostęp 2011-01-29]. (ang.).
  53. ↑ Jonathan Lethem: 100 Greatest Singers – 64. Axl Rose. rollingstone.com, 2008-11-27. [dostęp 2010-12-02]. (ang.).
  54. ↑ Wall 2013 ↓, s. 323.
  55. ↑ Wall 2013 ↓, s. 414, 417.
  56. ↑ Sean Michaels: Guns N’ Roses and Red Hot Chili Peppers for Rock and Roll Hall of Fame. „The Guardian”. [dostęp 2011-12-08]. (ang.).
  57. ↑ Wall 2013 ↓, s. 417–418.
  58. ↑ Brian Johnson odchodzi. Znamy nowego wokalistę AC/DC. tvn24.pl. (pol.).
  59. ↑ Wall 2013 ↓, s. 75–77.
  60. ↑ Wall 2013 ↓, s. 124.
  61. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 119.
  62. ↑ rmf24.pl: Axl Rose „największym palantem w historii rocka”. 2012-04-20. [dostęp 2015-04-16].
  63. ↑ a b Wall 2013 ↓, s. 217.
  64. ↑ a b c mygnr.republika.pl: ERIN EVERLY. [dostęp 2015-04-21].
  65. ↑ Wall 2013 ↓, s. 221.
  66. ↑ Wall 2013 ↓, s. 222.
  67. ↑ Wall 2013 ↓, s. 234–235, 255.
  68. ↑ Wall 2013 ↓, s. 294.
  69. ↑ Wall 2013 ↓, s. 365.
  70. ↑ Wall 2013 ↓, s. 284, 309.
  71. ↑ Wall 2013 ↓, s. 311.
  72. ↑ Wall 2013 ↓, s. 371–373.
  73. ↑ Axl Rose w bazie Discogs.com (ang.)
  74. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Hollywood Rose The Roots of Guns N’ Roses. allmusic.com. [dostęp 2015-04-16]. (ang.).
  75. ↑ Rapidfire: Wczesne lata Axla. muzyka.interia.pl. [dostęp 2004-06-26]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mick Wall, W. Axl Rose, Robert Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, ISBN 978-83-60157-87-9.
Guns N’ Roses
Albumy studyjne
Minialbumy
Albumy koncertowe
Kompilacje
Wideografia
Single
Trasy koncertowe
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Axl_Rose&oldid=74848589”