Barbital

Barbital

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 5,5-dietylopirymidyno-2,4,6(1H,3H,5H)-trion Inne nazwy i oznaczenia farm. Barbitalum Veronalum inne weronal
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C8H12N2O3
Masa molowa	184,19 g/mol
Wygląd	biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Numer CAS	57-44-3
PubChem	2294
DrugBank	DB01483
SMILES CCC1(C(=O)NC(=O)NC1=O)CC
InChI InChI=1S/C8H12N2O3/c1-3-8(4-2)5(11)9-7(13)10-6(8)12/h3-4H2,1-2H3,(H2,9,10,11,12,13) InChIKey FTOAOBMCPZCFFF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 20 °C Rozpuszczalność w wodzie 7,46 g/l w innych rozpuszczalnikach etanol: łatwo eter etylowy: rozpuszczalny Temperatura topnienia 188–192 °C Temperatura wrzenia 250 °C (22 mmHg) logP 0,65 Kwasowość (pKa) 8,1
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Szkodliwy (Xn) Zwroty R R22 Zwroty S brak zwrotów S Numer RTECS CQ3500000 Dawka śmiertelna LD50 600 mg/kg (mysz, doustnie)
Podobne związki
Podobne związki	malonylomocznik
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	N05 CA04
Legalność w Polsce	substancja psychotropowa grupy IV-P
Farmakokinetyka Działanie nasenne, uspokajające
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie

Barbital, weronal (łac. barbitalum) oraz sól sodowa barbitalu (łac. barbitalum natrium) – dwuetylowa pochodna malonylomocznika, pierwszy barbituran wprowadzony do lecznictwa (w 1903 roku).

Mechanizm działania

Modyfikuje przewodnictwo Na⁺, Cl⁻ i Ca²⁺. Działa niezależnie od GABA przez swoje miejsce rozpoznawcze (receptor GABA-A), bezpośrednio stymulując przepływ anionów Cl⁻. Ta niezależność sprawia, że GABA może prowadzić prawie bez ograniczenia do bardzo głębokiego i długotrwałego hamowania wielu podstawowych funkcji mózgu. Nasila hamowanie zarówno presynaptyczne, jak i postsynaptyczne. Wiąże się z receptorem GABA–A (nie wiąże się z GABA-C), przedłużając w nim okres otwarcia kanału Cl⁻(natomiast benzodiazepiny zwiększają częstotliwość otwarcia tego kanału).

Wywiera działanie przez wpływ na kompleks receptorowy GABA związany z kanałem dla jonów Cl⁻, po związaniu z kompleksem receptorowym powoduje nasilenie hamowania GABA-ergicznego w wyniku zwiększonego napływu jonów chlorkowych do wnętrza neuronu. Blokuje zależny od napięcia kanał wapniowy. Prawdopodobnie zaburza równowagę między procesami pobudzania a hamowania neuronów w różnych strukturach mózgu, poprzez nasilenie blokującego wpływu GABA na przekaźnictwo nerwowe (receptory GABA-A). Barbital działa hamująco na neurony układu limbicznego, tworu siatkowatego w mózgu, a także podwzgórza, upośledza przekazywanie bodźców do kory mózgowej z tych struktur. Wzmacnia efekt hamujący neuroprzekaźnika GABA a podany w wysokich dawkach działa jak analog GABA. Jest jednym z modulatorów receptora GABA-A. Redukuje pobudzający wpływ glutaminianów.

Farmakologia

Barbital (weronal) w działaniu jest podobny do luminalu, prominalu oraz cyklobarbitalu. Występują jednak poszczególne różnice. Barbital w zależności od zastosowanej dawki wykazuje działanie uspokajające (30–100 mg) oraz nasenne (300–500 mg).

Jest wolno i nieznacznie (zaledwie w 30%) metabolizowany w ustroju, wydalając się z moczem. Klinicznie jego działanie jest wolniejsze, silniejsze i bardziej długotrwałe niż fenobarbitalu. Dopiero po około godzinie od podania (500 mg) wywołuje głęboki, długotrwały 7–9 godzinny sen, po którym zawsze występuje okres zamroczenia ustępujący do 48 godzin.

Zastosowanie

Sól sodowa barbitalu została po raz ostatni opisana w Farmakopei Polskiej V (1993), jako monografia Barbitalum Natricum.

W Polsce barbital był stosowany leczniczo do końca lat 90. Wchodził w skład rozmaitych leków recepturowych sporządzanych w aptekach (proszki, czopki oraz mikstury, wlewki doodbytnicze).

Przykładowa postać leku recepturowego: mieszanka doustna (mixtura) nasercowo-uspokajająca:

Rp.

Salis Erlenmayeri                      12,5

Veronali Natrii                              1,5

Tinct. Convallariae titratae         10,0

Tinct. Adonidis vernalis titratae  18,0

Tinct. Menthae piperitae                  

Tinct. Belladonnae                 aa  4,0

Aquae destillatae                       30,0

Sir. Passispasmini              ad 250,0

M.f.mixt.

W niektórych krajach jest nadal stosowany.

Preparaty

Polska W Polsce obecnie nie ma zarejestrowanych preparatów zawierających barbital. Dawniej dostępne były następujące preparaty:

• Veronalum solubile (sól sodowa), subst. do receptury aptecznej – ostatnim jej wytwórcą była Farmaceutyczno-Chemiczna Spółdzielnia pracy Galenus
• Veronalum, subst. do receptury aptecznej – ostatnim wytwórcą były Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa.
• Veramid (Veramon), tabl. 0,4 g (preparat złożony, zawierał 0,287 g aminofenazonu oraz 0,113 g barbitalu) oraz subst. do receptury aptecznej (zawierała 71,75% aminofenazonu oraz 28,25% barbitalu) – ostatnim wytwórcą były Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa.

Niemcy Obecnie (2023) w Niemczech jest dostępna sól sodowa barbitalu (Barbitalum Natricum, syn. Veronalum Natrium) jako surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej (Fagron Deutschland GmbH).

• 
  Surowiec farmaceutyczny do receptury dostępny dawniej w Polsce (1998)
• 
  Surowiec farmaceutyczny do receptury (Niemcy, 2023)

Bibliografia

• PiotrP. Kubikowski PiotrP., WojciechW. Kostowski WojciechW., Farmakologia. Podstawy Farmakoterapii, PZWL, 1979, s. 228–229 .
• PiotrP. Kubikowski PiotrP. (red.), Vademecum Polfa, wyd. 4, PZWL, 1972 . Brak numerów stron w książce
• Poradnik Terapeutyczny, wyd. 2, PZWL, 1969 , wyd. 3, PZWL, 1975. Brak numerów stron w książce
• Jan K.J.K. Podlewski Jan K.J.K., AlicjaA. Chwalibogowska-Podlewska AlicjaA., Leki współczesnej terapii, wyd. 12, Warszawa: Split Trading, 1996, ISBN 978-83-85632-39-9, OCLC 37955948 . Brak numerów stron w książce
• Tadeusz L.T.L. Chruściel Tadeusz L.T.L., KornelK. Gibiński KornelK. (red.), Leksykon leków, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, ISBN 83-200-1500-6, OCLC 29536613 . Brak numerów stron w książce
• Omamné a psychotropní látky [online] [dostęp 2009-12-28]  (cz.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.