Przejdź do zawartości

Big Van Vader

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Big Van Vader
Ilustracja
Vader w 1997.
Imię i nazwisko

Leon Allen White

Data i miejsce urodzenia

14 maja 1955
Lynwood, Kalifornia

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 2018
Denver, Kolorado

Przyczyna śmierci

zapalenie płuc

Współmałżonek

Grace Connelly (1979–2007)

Dzieci

1

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Baby Bull
Bull Power
Big Van Vader
Leon White
Vader

Wzrost

196 cm

Masa ciała

204 kg

Zapowiadany z

Boulder, Kolorado
Góry Skaliste

Trenerzy

Brad Rheingans

Debiut

1985

Emerytura

2017

Multimedia w Wikimedia Commons
Leon White
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1955
Lynwood

Data śmierci

18 czerwca 2018

Pozycja

center

Informacje klubowe
Klub

Los Angeles Rams

Numer w klubie

75

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1978–79 Los Angeles Rams
Odznaczenia
2. drużyna All-American (1977)
NFL Draft 1978
Finalista Super Bowl XIV

Leon Allen White (ur. 14 maja 1955 w Lynwood, Kalifornia, zm. 18 czerwca 2018 w Denver, Kolorado) – amerykański wrestler i aktor. W przeszłości również zawodnik futbolu amerykańskiego. We wrestlingu bardziej znany spod pseudonimu ringowego Big Van Vader lub Vader. W latach dziewięćdziesiątych oraz dwutysięcznych występował w takich promocjach wrestlingowych jak New Japan Pro-Wrestling (NJPW), World Championship Wrestling (WCW), World Wrestling Federation (WWF) i All Japan Pro Wrestling (AJPW). Trzykrotny posiadacz WCW World Heavyweight Championship i IWGP Heavyweight Championship, dwukrotny zdobywca Triple Crown Heavyweight Championship oraz jednokrotny posiadacz mistrzostwa WCW United States Heavyweight Championship[1].

Występując znany był jako jeden z wrestlerów wagi superciężkiej, wykonujący akcje wysokiego ryzyka takie jak skoki typu diving moonsault, za które zyskał sławę w biznesie zawodowych zapasów[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Futbol amerykański

[edytuj | edytuj kod]

Jako amerykański futbolista grywał na pozycji centera. Na University of Colorado grywał natomiast w linii ataku, gdzie w 1977 został wybrany do drugiej drużyny All-American przez zespół Colorado Buffaloes[3]. Ukończył studia na kierunku „administracja w biznesie” (ang. business administration).

W 1978 został wybrany w Drafcie NFL jako center przez drużynę Los Angeles Rams, z którą doszedł do meczu finałowego Super Bowl XIV, jednak drużyna Rams poniosła porażkę w finale przegrywając 19–31 z Pittsburgh Steelers. White wraz z całą drużyną Rams otrzymali pierścienie championship ring przyznane przegranemu teamowi przez dywizję NFC West. White spędził sezon na liście rezerwowej kontuzjowanych z powodu problemów z kolanem. Nie odnotował też żadnych statystyk, a niedługo później został zmuszony do przejścia na emeryturę ze względu na pękniętą rzepkę[4].

Początki kariery we wrestlingu (1985 – 1990)

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery futbolisty, White rozpoczął treningi na siłowni. Tam jeden z jego dawnych kolegów zaproponował mu wejście do biznesu wrestlingu. Jego trenerem został Brad Rheingans, a niedługo potem zadebiutował w federacji American Wrestling Association (AWA) pod pseudonimem Baby Bull, a następnie Bull Power. Zawalczył też o tytuł AWA World Heavyweight Championship przeciwko Stanowi Hansenowi, jednak przegrał walkę[5].

W maju 1986 pojawił się w europejskiej federacji Catch Wrestling Association, gdzie występował na terenie Niemiec i Austrii. Pod koniec marca 1987 zdobył w niej pierwszy tytuł mistrzowski – CWA World Heavyweight Championship pokonując Otto Wanza i kończąc jego niemalże dziewięcioletnie panowanie nad pasem. W lipcu 1987 z powrotem stracił pas na rzecz Wanza[6]. W grudniu 1987 wygrał pierwszy turniej wrestlingowy – Bremen Catch Cup. W sierpniu 1989 powtórnie pokonał Otto Wanza zdobywając CWA World Heavyweight Championship. W 1989 po raz trzeci sięgnął tego tytułu. W grudniu 1991 zdobył jeszcze mistrzostwo CWA Intercontinental Heavyweight Championship[1], jednak w 1992 zwakował pas podpisując pełny kontrakt z World Championship Wrestling (WCW).

W 1987 zadebiutował w New Japan Pro-Wrestling (NJPW) jako Big Van Vader. Występował w czarnej masce, a jego nowy gimmick bazowany był na silnym wojowniku z japońskiego folkloru i mangi noszącego takie samo imię[7]. W NJPW występował w stajni Takeshi Puroresu Gundan menedżerowanej przez Takeshi Kitano.

W 1989 na gali Battle Satellite in Tokyo Dome pokonał w finale ośmioosobowego turnieju Shinyę Hashimoto zdobywając tytuł IWGP Heavyweight Championship – to uczyniło go pierwszym niejapońskim (gaijin) posiadaczem tego pasa mistrzowskiego. Następnie stracił tytuł na rzecz rosyjskiego zapaśnika Sałmana Chasimikowa. Vader po raz drugi sięgnął tego tytułu pokonując Rikiego Choshu w sierpniu 1989. W listopadzie 1989 pojawił się w meksykańskiej promocji Universal Wrestling Association – tam też zdobył tytuł w wadze ciężkiej tej federacji. Zaliczał też kilka występów w Empresa Mexicana de Lucha Libre (EMLL) jednak bez większych sukcesów[8].

W lutym 1990 uległ dwóm poważnym kontuzjom. Wpierw Stan Hansen przez przypadek złamał mu nos podczas wejścia do ringu, a następnie chwilę później podczas walki niechcący szturchnął kciukiem lewe oko Vadera, co spowodowało, że oko wypadło z oczodołu zawodnika. Po zdjęciu maski, Vader wepchnął oko do oczodołu i przytrzymał je powieką, kontynuując walkę z Hansenem, dopóki ta nie zakończyła się w no contest[9]. W wyniku kontuzji White zażądał umiejscowienia metalowej płytki pod okiem[9]. Sukcesy Vadera w Japonii przyciągnęły uwagę federacji World Championship Wrestling (WCW), której promotorzy przekonali White’a do współpracy w federacji.

W styczniu 1991 pokonał Tatsumi Fujinami zdobywając po raz trzeci tytuł IWGP Heavyweight Championship – podczas tej walki Vader zaczął krwawić z oka. Rana okazała się na tyle poważna, że powrócił do Stanów Zjednoczonych by poddać się operacji. W marcu 1991 stracił tytuł IWGP Heavyweight Championship na rzecz Fujinami. W tym samym czasie WCW i NJPW osiągnęły wstępne porozumienie robocze, dzięki któremu Vader mógł pojawiać się w WCW. W marcu 1992 stworzył tag team o nazwie Big, Bad, and Dangerous wraz z Bam Bam Bigelowem. Duet pokonał drużynę Hiroshi Hase i Keiji Mutoh, zdobywając tytuł IWGP Tag Team Championship. W maju 1992 rozpoczął krótki feud z Keijim Mutoh, jednak niedługo potem uległ kontuzji kolana i zaczął coraz rzadziej pojawiać się w NJPW, skupiając swoje występy w WCW.

World Championship Wrestling i World Wrestling Federation (1990 – 1998)

[edytuj | edytuj kod]

Wstępny kontrakt z World Championship Wrestling (WCW) podpisał już w 1990, jednakże do końca 1991 występował rzadko w tej federacji. Na początku lipca 1990 stoczył pierwszą walkę w WCW podczas gali The Great American Bash (1990) pokonując Toma Zenka[10]. Po podpisaniu pełnego kontraktu z WCW jego menedżerem został Harley Race, a następnie Vader rozpoczął rywalizację ze Stingiem. Ponownie w lipcu 1992 wystąpił na gali The American Bash (1992), gdzie pokonał Stinga o WCW World Heavyweight Championship[11]. Później przerwał występy ze względu na kontuzję kolana. Powrócił pod koniec października 1992 na gali Halloween Havoc (1992). Na gali Starrcade (1992) przegrał w finale turnieju King of Cable ze Stingiem, a dwa dni później, podczas house show pokonał Rona Simmonsa o WCW World Heavyweight Championship zdobywając ten tytuł po raz drugi[12]. W marcu 1993 stracił mistrzostwo na rzecz Stinga, jednakże po raz trzeci sięgnął pasa sześć dni później. Następnie rywalizował z Cactus Jackiem i Davey Boy Smithem. W tym samym czasie utworzył również tag team ze Sidem Viciousem pod nazwą The Masters of the Powerbomb. W 1994 nadal prowadził rywalizację z Cactusem Jackiem, a pod koniec tego roku zmierzył się na gali Starrcade (1993) z Rikiem Flairem jednak przegrał walkę. Do lutego 1994 kontynuował rywalizację z Flairem, a następnie rozpoczął feud z The Bossem. Na gali Starrcade (1994) pokonał Jima Duggana zdobywając WCW United States Heavyweight Championship[13].

W styczniu 1995 jego sojusz z Harley Race’m został zakończony ze względu na odejście Race’a z federacji WCW. Przez cały 1995 rywalizował z Hulkiem Hoganem, a następnie z Rikiem Flairem. Pod koniec sierpnia 1995 został zwolniony z WCW po tym jak wszczął bójkę z szatni z Paulem Orndorffem. Jeszcze w latach 1993–1995 podczas posiadania kontraktu z WCW, Vader podpisał drugą umowę na występy w japońskiej Union of Wrestling Forces International (UWFI) gdzie występował jako Super Vader[14]. W styczniu 1996 ponownie pojawił się w NJPW, gdzie stoczył (przegraną) walkę z legendą japońskiego wrestlingu – Antonio Inokim[15].

W World Wrestling Federation (WWF) zadebiutował podczas gali Royal Rumble (1996) wchodząc jako 13. uczestnik do Royal Rumble matchu[16]. Przed jego debiutem w promocji, WWF promowało jego pojawienie się pod hasłami The Man They Call Vader. Na początku występów w tygodniowym programie WWF Raw Vader atakował innych zawodników federacji oraz oficjeli co wzbudziło reakcję ówczesnego przewodniczącego WWF – Gorillę Monsoona, który zażądał, od Vadera by ten zaprzestał ataków, jednak Vader w odpowiedzi wykonał na nim Vader Bomb[17]. W rezultacie został zawieszony za swoje działanie (w kayfabe), choć w rzeczywistości w tym czasie wycofano go z występów ze względu na operację barku. Po powrocie prowadził rywalizację z Shawnem Michaelsem, a następnie z The Undertakerem. W 1997 przez króki okres tworzył tag team z Mankindem jednak bez sukcesów. Przez rok 1997 prowadził kolejne rywalizacje z Goldustem i debiutującym wtedy Kane’em, jednak jego status gwiazdy został zredukowany do poziomu jobbera. W październiku 1998 pojawił się w swojej ostatniej walce nagranej dla programu Sunday Night Heat, gdzie przegrał walkę z Edge’em[18].

Dalsza kariera, pośmiertne uhonorowania (1998 – 2017; 2022)

[edytuj | edytuj kod]

Po opuszczeniu WWF Vader powrócił do japońskiej All Japan Pro Wrestling. Wraz ze swoim dawnym rywalem – Stanem Hansenem utworzył tag team i wziął udział w turnieju World's Strongest Tag Determination League w 1998. Vader i Hansen doszli do finału tego turnieju jednak ostatnią, finałową walkę przegrali na rzecz drużyny Kenta Kobashi i Jun Akiyama. W marcu 1999 pokonał Akirę Taue o zwakowany tytuł Triple Crown Heavyweight Championship[19]. W tym samym roku wygrał turniej Champion Carnival. Tytuł Triple Crown stracił 2 maja 1999, a następnie ponownie go zdobył pod koniec października 1999. Następnie rozpoczął przerwę od występów powracając w 2000 do nowo utworzonej federacji Pro Wrestling Noah, gdzie był pierwszym zdobywcą (wraz z 2 Cold Scorpio) tytułu GHC Tag Team Championship w 2001[20].

W lutym 2003 pojawił się w Total Nonstop Action Wrestling (TNA) gdzie stworzył tag team z Dustym Rhodesem, a następnie rywalizował solo z Nikitą Koloffem, jednakże niedługo potem zaprzestał występów w TNA. W 2005 pojawił się w WWE występując przez krótki okres wraz z Goldustem jako enforcer Jonathana Coachmana[21]. Jeszcze w latach 2004–2007 pojawiał się w federacjach niezależnych takich jak Jersey All Pro Wrestling (JAPW) i World Wrestling Coalition. W 2004 przez krótki okres zaliczał występy dla New Japan Pro-Wrestling (NJPW)[22]. W latach 2010–2012 ponownie pojawiał się w federacjach niezależnych takich jak WrestleReunion i Resistance Pro. W 2011 po trzęsieniu ziemi w Tohoku w Japonii Vader i jego syn Jesse wzięli udział w walkach charytatywnych w AJPW i Pro Wrestling Zero1 na rzecz poszkodowanych. W 2012 dwukrotnie pojawił się w WWE – w czerwcu podczas odcinka Raw pokonał Heatha Slatera oraz w lipcu gdzie wystąpił podczas jubileuszowego 1000 odcinka Raw wraz z kilkoma innymi byłymi gwiazdami federacji WWE[21].

W kwietniu 2016 pojawił się podczas gali WWE Hall of Fame, gdzie wprowadził Stana Hansena do tej galerii sław. W czerwcu 2016 wdał się w dyskusję na Twitterze z Willem Ospreayem na temat scenariuszy i choreografii walk wrestlingowych. Dyskusja ta zaprowadziła Vadera i Ospreaya do walki w brytyjskiej federacji Revolution Pro Wrestling, którą Vader wygrał. Następnie pojawił się w innej brytyjskiej promocji – XWA Wrestling. W kwietniu 2017 pojawił się w japońskiej promocji Dradition. Walkę finałową kończącą karierę zawodowego zapaśnika stoczył pod koniec maja 2017[23].

W dniu 7 marca 2022 na oficjalnym profilu WWE w serwisie Twitter ogłoszono, iż Vader zostanie pośmiertnie wprowadzony do galerii sław WWE Hall of Fame[24]. W dniu 1 kwietnia 2022 został pośmiertnie wprowadzony do galerii sław WWE Hall of Fame przez swojego syna Jessego White’a[25].

Tytuły i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Styl i gimmick we wrestlingu

[edytuj | edytuj kod]

White uważany jest za jednego z najlepszych wrestlerów wagi superciężkiej wszech czasów[26][27]. Swoją masę ciała wykorzystywał na przeciwnikach w akcjach typu corner slingshot splash by wyglądały jeszcze bardziej boleśnie. Renomę zyskał również dzięki swojej zwinności pomimo 200 kilogramów wagi ciała, a jedną z jego charakterystycznych akcji był Vader Sault (moonsault) – salto do tyłu z narożnika ringu na leżącego na macie przeciwnika[28].

Występując w ringu jako Vader (Big Van Vader), White prezentował agresywny styl walki, nosił czerwono-czarny trykot z wypisanym jego hasłem VADER TIME oraz skórzaną brązową lub czerwoną maskę, a także używał czarnych rękawic przypominających rękawice używane w mieszanych sztukach walki[29].

Rekord w Luchas de Apuestas

[edytuj | edytuj kod]
Zwycięzca (stawka) Przegrany (stawka) Lokalizacja Gala Data Uwagi
Kane (maska) Vader (maska) Milwaukee, Wisconsin Over the Edge 31 maja 1998 [30]

Inne media

[edytuj | edytuj kod]

Postać Big Van Vadera pojawiła się w wielu grach komputerowych: WCW Wrestling, WCW: The Main Event i WCW SuperBrawl Wrestling, a także jako postać DLC w WWE SmackDown vs. Raw 2009, WWE '12, WWE '13, WWE 2K16, WWE 2K17, WWE 2K18 i WWE 2K19. Pojawił się również oficjalnie i nieoficjalnie w japońskich grach komputerowych z serii Fire Pro Wrestling, Virtual Pro Wrestling i King of Colosseum oraz All Star Pro-Wrestling i Wrestle Kingdom 2, gdzie znajdował się na okładkach tych gier[31]. Bohater gry komputerowej Fatal Fury – Raiden, inspirowany jest gimmickiem Vadera z jego występów w Japonii. Podobnie bohater innej gry (Saturday Night Slam Masters) – Alexander the Grater, jest również inspirowany Vaderem. White był również okazjonalnie aktorem – poniższa lista przedstawia jego najważniejsze występy aktorskie.

Rok[32] Film/serial Rola Uwagi
1995/1996 Chłopiec poznaje świat Francis Albert Leslie ‘Frankie’ Stecchino Sr. 3 odcinki
1995 Wojownik gwiazdy północy Goliath
1996 Słoneczny patrol On sam odc. Bash at the Beach
1998 Hitman Hart: wrestling z cieniami On sam
1999 The Unreal Story of Professional Wrestling On sam

W kwietniu 1997 był uczestnikiem incydentu do jakiego doszło podczas touru WWF w Kuwejcie. Vader oraz The Undertaker pojawili się jako goście w programie Good Morning Kuwait. Podczas wywiadu gospodarz programu zapytał Undertakera i Vadera czy wrestling jest udawany. W odpowiedzi zirytowany Vader przewrócił stół, przy którym siedzieli on, Undertaker i prowadzący program dziennikarz, a następnie chwycił gospodarza programu za krawat, pytając go czy wydaje się fałszywy, wulgarnie się przy tym zwracając do prowadzącego – zdarzenie to nie było częścią wrestlingowego kayfabe ustalonego wcześniej z oficjelami programu Good Morning Kuwait a stanowiło czysty shoot. Następnie został zatrzymany przez władze Kuwejtu na okres dwóch tygodni. W grudniu White został ukarany grzywną w wysokości 164 dolarów amerykańskich za ten incydent[33].

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do Bell High School w miejscowości Bell w Kalifornii, gdzie m.in. trenował pchnięcie kulą, zapasy oraz futbol uczelniany (ang. college football)[34].

Będąc alkoholikiem w 2007 rozwiódł się ze swoją żoną Grace, co zainspirowało go do rzucenia tego nałogu. Przeszedł również operację podwójnej wymiany stawu kolanowego, co w następstwie spowodowało infekcję, przykuwając go do łóżka na okres sześciu miesięcy[35].

W listopadzie 2016 uczestniczył w groźnym wypadku samochodowym. W trakcie pobytu w szpitalu lekarze zdiagnozowali u niego niewydolność serca. W marcu 2017 wystąpił w podkaście Two Man Power Trip of Wrestling, gdzie wyjaśniał, że żałował tweetowania o swoim stanie zdrowia. Stwierdził, że będzie dalej walczył, a także powiedział, że gdyby testy się sprawdziły, chciałby umrzeć na ringu[36]. W marcu 2018 przeszedł operację serca, a następnie kolejną by wyleczyć arytmię.

Vader ma jednego syna – Jessego, który również trenował futbol amerykański, a następnie został wrestlerem, występując pod pseudonimem Jake Carter na terytoriach rozwojowych federacji WWE[37]. White określał siebie nowonarodzonym chrześcijaninem[35].

Zmarł 18 czerwca 2018 w wieku 63 lat, po miesiącu hospitalizacji spowodowanym zapaleniem płuc. W trakcie pobytu w szpitalu był odwiedzany przez wrestlera Stinga[38].

W 2019 ukazała się pośmiertnie książka autobiograficzna autorstwa Leona White’a i Kenny’ego Casanova pt. It’s Vader Time: The Story of a Modern Day Gladiator[39].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Titles – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-08-30].
  2. ↑ Still wrestling despite heart issue, Vader prefers to die 'having fun in the ring'. cbssports.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-13)]. (strona zarchiwizowana), cbssports.com, [dostęp 2021-08-30].
  3. ↑ 2016 Colorado Buffaloes Football Info Guide. static.cubuffs.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-20)]. (strona zarchiwizowana), static.cubuffs.com, [dostęp 2021-08-30].
  4. ↑ CENTERPIECE: Doug Smith Quietly Gives the Rams an Anchor for the Offensive Line, latimes.com, [dostęp 2021-08-30].
  5. ↑ LOOKING AT THE LIFE AND CAREER OF LEON ‘VADER’ WHITE. pwinsider.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-21)]. (strona zarchiwizowana), pwinsider.com, [dostęp 2021-08-30].
  6. ↑ Matches 1987 CWA – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-08-30].
  7. ↑ Big Van Vader and Antonio Inoki Incite a Riot in Sumo Hall, prowrestlingstories.com, [dostęp 2021-09-03].
  8. ↑ Vader EMLL matches, cagematch.net, [dostęp 2021-09-03].
  9. ↑ a b Stan Hansen. puroresucentral.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-22)]. (strona zarchiwizowana), puroresucentral.com, [dostęp 2021-09-03].
  10. ↑ NWA The Great American Bash '90, profightdb.com, [dostęp 2021-09-05].
  11. ↑ WCW The Great American Bash '92, profightdb.com, [dostęp 2021-09-05].
  12. ↑ Matches 1992 – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-09-05].
  13. ↑ Matches 1994 – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-09-05].
  14. ↑ Career – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-09-05].
  15. ↑ Antonio Inoki defeats Big Van Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-09-05].
  16. ↑ 5 times the Royal Rumble rules made no sense, sportskeeda.com, [dostęp 2021-09-05].
  17. ↑ Dixon J., Furious A., Maughan L., Dahlstrom B., Ashley R., Aaron S., The Raw Files: 1996, s. 16, ISBN 1-291-50950-X, books.google.pl, [dostęp 2021-09-05].
  18. ↑ Sunday Night Heat October 11, 1998, pwew.net, [dostęp 2021-09-05].
  19. ↑ VADER REJUVENATED IN JAPAN, slamwrestling.net, [dostęp 2021-09-02].
  20. ↑ NOAH Tug of War tour results. noah.puroresufan.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (strona zarchiwizowana), noah.puroresufan.com. [dostęp 2021-09-02].
  21. ↑ a b 0 forgotten mid-card WWE returns, sportskeeda.com, [dostęp 2021-09-02].
  22. ↑ Career – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-09-02].
  23. ↑ Vader defeats The Ironman, cagematch.net, [dostęp 2021-09-02].
  24. ↑ WWE on Twitter: „BREAKING: As first reported by @BleacherReport, Vader will be posthumously inducted into the WWE Hall of Fame’s Class of 2022. #WWEHOF”, twitter.com/WWE, [dostęp 2022-03-09].
  25. ↑ Jesse White honors Vader as a father and an entertainer: WWE Hall of Fame 2022, wwe.com, [dostęp 2022-04-17].
  26. ↑ The ten greatest ‘big men’ in WWE history, sportingnews.com, [dostęp 2021-08-30].
  27. ↑ Vader Time, theringer.com, [dostęp 2021-08-30].
  28. ↑ ‘VADER’ LEON WHITE DEAD AT AGE 63, slamwrestling.net, [dostęp 2021-08-30].
  29. ↑ Every Version Of Vader, Ranked Worst To Best, thesporster.com, [dostęp 2021-08-30].
  30. ↑ WWF In Your House 22: Over The Edge, cagematch.net, [dostęp 2021-08-30].
  31. ↑ Wrestling Games – Vader, cagematch.net, [dostęp 2021-08-30].
  32. ↑ Leon White w bazie IMDb (ang.), [dostęp 2021-08-30].
  33. ↑ Remembering when Vader and Undertaker were involved in controversy in Kuwait that ended with arrests and a wrestling ban, thesun.co.uk, [dostęp 2021-08-30].
  34. ↑ THE STEVE AUSTIN SHOW. podcastone.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-26)]. (strona zarchiwizowana), podcastone.com, [dostęp 2021-08-30].
  35. ↑ a b Where Are They Now? Vader, Part Three, wwe.com, [dostęp 2021-08-30].
  36. ↑ Vader Emotionally Shares His Legacy Left In Professional Wrestling – March 2017, youtube.com, [dostęp 2021-08-30].
  37. ↑ Jake Carter, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2021-08-30].
  38. ↑ STING COMFORTED VADER IN FINAL DAYS ... Vader’s Son Says, tmz.com, [dostęp 2021-08-30].
  39. ↑ IT’S VADER TIME – BOOK REVIEW, pwinsider.com, [dostęp 2021-09-02].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Posiadacze WWE United States Championship
NWA
1975–1979
1980–1988
WCW
1988–1989
1990–1999
2000–2001
WWE
2001–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze IWGP Heavyweight Championship
Mistrzowie uznawani przez
New Japan Pro-Wrestling
1987–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2022
Mistrzowie uznawani przez
Inoki Genome Federation
Posiadacze IWGP Tag Team Championship
1985–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Big_Van_Vader&oldid=71827533”