Przejdź do zawartości

Bitwa o Sewastopol

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa o Sewastopol
ukr. Незламна
ros. Битва за Севастополь
Gatunek

dramat wojenny, melodramat,
film historyczny

Rok produkcji

2015

Data premiery

2 kwietnia 2015

Kraj produkcji

Ukraina
Rosja

Język

rosyjski,
angielski,
ukraiński

Czas trwania

118 min

Reżyseria

Siergiej Mokricki

Scenariusz

Maksim Budarin

Główne role

Julija Peresild
Jewgienij Cyganow
Oleg Wasilkow
Nikita Tarasow
Joan Blackham

Muzyka

Jewgienij Galperin

Zdjęcia

Jurij Korol

Scenografia

Jurij Grigorowicz
Aleksiej Kamyszow

Montaż

Wiktor Onysko

Produkcja

Jegor Olesow
Natalia Mokricka
(przy dofinansowaniu Ministerstwo Kultury Federacji Rosyjskiej i Rosyjskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego)

Wytwórnia

Kinorob, Fond Kino, Nowyje Ljudi

Dystrybucja

Nowyje Ludi, Kinodieł

Budżet

5 mln $ (124 mln rubli)

Przychody brutto

8,7 mln $ (w Rosji)

Nagrody
V MFF w Tiantan – nagroda główna dla Julii Peresild za najlepszą rolę żeńską

Bitwa o Sewastopol (ukr. Незламна, ros. Битва за Севастополь) – ukraińsko-rosyjski dramat wojenny z 2015 roku w reżyserii Siergieja Mokrickiego. Film przedstawia historię wojennej drogi radzieckiej snajperki Ludmiły Pawliczenko na tle wydarzeń z okresu obrony Odessy i oblężenia Sewastopola w czasie II wojny światowej.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu rozgrywa się na dwóch, przeplatających się ze sobą płaszczyznach czasowo-przestrzennych. Pierwsza z nich przedstawia wizytę Ludmiły Pawliczenko jako członka radzieckiej delegacji w Waszyngtonie, która daje początek jej osobistej zażyłości z Eleanorą Roosevelt. Druga – to historia kariery Ludmiły jako snajpera Armii Czerwonej biorącej udział w pierwszych miesiącach II wojny światowej w ZSRR.

Rok 1942. Eleanor Roosevelt przyjmuje w Białym Domu członków międzynarodowej delegacji studentów-antyfaszystów. Wśród nich jest radziecka snajperka Ludmiła Pawliczenko. Pomiędzy nią a gospodynią spotkania szybko nawiązuje się nić przyjaźni, oparta na wzajemnym zrozumieniu dwóch kobiet. Szybko wychodzi ona poza ramy oficjalnego protokołu dyplomatycznego (Ludmiła zostaje zaproszona przez Eleanor do zamieszkania w Białym Domu), co spotyka się z niezadowoleniem kierownictwa radzieckiej delegacji, a samą Ludmiłę naraża na nieprzyjemności.

Pobyt Ludmiły w Waszyngtonie przeplatany jest jej wspomnieniami z okresu przed i wojennego kobiety. Jako młoda studentka historii Uniwersytetu Kijowskiego, pewnego dnia wraz z przyjaciółmi wybrała się na strzelnicę. Kierownik obiektu, zachwycony jej rezultatami, zgłasza jej kandydaturę na specjalny kurs strzelecki. Wkrótce wybucha wojna, a Ludmiła zostaje wysłana na front. Tam daje się poznać jako wyborowy strzelec, będący w stanie precyzyjnymi strzałami unieruchomić nieprzyjacielski czołg. Szybko staje się popularna i awansuje. Wkrótce bierze udział w heroicznej obronie Sewastopola w latach 1941-1942, podczas której wraz ze swoim ukochanym – jej dowódcą i również snajperem kapitanem Kicenko, dokonuje wielu udanych akcji na wrogu. Podczas jednej z nich ginie Kicenko, a sama Ludmiła zostaje ciężko ranna. W tym czasie jest już żywą legendą radzieckich żołnierzy, bohaterem znanym również pośród samych Niemców, którzy dla jej „ustrzelenia” przysyłają na front swojego snajperskiego asa. I z tego pojedynku Ludmiła wychodzi zwycięsko, chociaż ciężko ranna. Tuż przed upadkiem miasta, dzięki pomocy i determinacji Borisa przyjaciela-lekarza z dawnych lat zostaje ewakuowana.

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]
  • Julija PeresildLudmiła Pawliczenko
  • Jewgienij Cyganow – kpt. Kicenko
  • Oleg Wasilkow – kpt. Makarow
  • Nikita Tarasow – Boris (lekarz, przyjaciel Ludmiły)
  • Joan Blackham – Eleanor Roosevelt
  • Polina Pachomowa – pielęgniarka Masza
  • Władimir Lilicki – lotnik Grisza
  • Anatolij Kot – lotnik Nikołaj
  • Natiełła Abielewa-Taganowa – Sonia (siostra Borisa)
  • Walerij Griszko – gen. Pietrow
  • Siergiej Barkowskij – adm. Oktiabrski
  • Witalij Liniecki – major na „unitarce”
  • Siergiej Puskepalis – dowódca
  • Giennadij Czencow – komisarz
  • Switłana Osadczenko – lektor (żeński głos)
  • Ałła Siergijko – matka Ludmiły
  • Stanisław Bokłan – ojciec Ludmiły
  • Dmitrij Łalienkow – pracownik specsłużb werbujący Ludmiłę na kurs strzelecki
  • Stanisław Lesnoj – sierżant na „unitarce”
  • Siergiej Sipliwyj – instruktor na strzelnicy
  • Nikita Tezin – snajper Władimir
  • Siergiej Radczenko – przewodniczący radzieckiej delegacji studentów w Waszyngtonie
  • Wiaczesław Nikolenko – Woody Guthrie
  • Aleksandr Nowosielow – rektor uniwersytetu
  • Aleksandr Jarema – pracownik ambasady ZSRR w Waszyngtonie
  • Aleksandr Krzyżanowski – John (sekretarz Eleanor Roosevelt)
  • Igor Czyszkiewicz – dziennikarz-emigrant
  • Lubow Timoszewska – matka Borisa
  • Władimir Zadnieprowski – ojciec Borisa

i inni.

O filmie

[edytuj | edytuj kod]

Film jest ukraińsko-rosyjską megaprodukcją (80% kosztów pokryła strona ukraińska, resztę – rosyjska[1]) z udziałem aktorów rosyjskich i ukraińskich oraz angielskich (Joan Blackham). Prace nad filmem trwały trzy lata. Rozpoczęły się w 2012 roku od studiów nad archiwalnymi materiałami jakie zachowały się po pierwowzorze głównej bohaterki – Ludmiły Pawliczenko. Same zdjęcia trwały od końca 2013 do połowy 2014 roku i były realizowane w Kijowie, Odessie, Kamieńcu Podolskim i Sewastopolu[2]. Komputerowe efekty specjalne były dziełem ukraińskiej firmy „Postmodern”[3].

Film otrzymał pochlebne recenzje krytyków – Kommiersant określił film jako „najlepszy w ciągu ostatniego ćwierćwiecza film o wielkiej wojnie ojczyźnianej”[4].

Pomimo obfitości scen batalistycznych w filmie, główny nacisk w fabule położony jest na przeżycia osobiste głównej bohaterki, co obraz czyni dość trudny do sklasyfikowania jako gatunek filmowy – umieszcza go między pacyfistycznym filmem wojenno-historycznym a melodramatem[5].

Film był nieoficjalnym kandydatem do nagrody Oskara, jednak ostatecznie nie został nim na skutek braku porozumienia pomiędzy stroną rosyjską a ukraińską co do tego, który kraj miałby reprezentować[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Film „Bitwa za Siewastopol'” zachotieli wydwinut’ na „Oskar” i Rossija, i Ukraina. [w:] Wzgliad. Diełowaja gazieta [on-line]. 2015-09-17. [dostęp 2015-11-29]. (ros.).
  2. Film „Bitwa za Siewastopol'” wyszoł w Kijewie pod drugim nazwanijem. [w:] lenta.ru [on-line]. 2015-04-02. [dostęp 2015-11-29]. (ros.).
  3. VFX-prodiusier filma „Niezłamna” Igor Klimowski: „Jesli naszych riebiat nie ostanowit’, to oni budut wnosit’ prawki i ułuczszenija do bieskoniecznosti”. [w:] mediananny.com [on-line]. 2015-04-02. [dostęp 2015-11-21]. (ros.).
  4. Wystrieł w duszu. [w:] kommersant.ru [on-line]. 2015-04-06. [dostęp 2015-11-21]. (ros.).
  5. Margarita Pronina, Aleksandr Listopad: Istorija Siewastopola: Sjemki filma „Bitwa za Siwastopol”. [w:] Niezawisimoje Tieliewidienije Siewastopola [on-line]. 2013-11-22. [dostęp 2015-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-29)]. (ros.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]