Bo Bergman
Bo Hjalmar Bergman (ur. 6 października 1869 w Sztokholmie, zm. 17 listopada 1967 tamże) – szwedzki poeta i prozaik[1].
Pracował, podobnie jak jego ojciec, jako urzędnik pocztowy[1]. W latach 1905–1939 publikował krytykę literacką i teatralną w Dagens Nyheter[1][2]. W 1925 został członkiem Akademii Szwedzkiej[1][3].
Był, zwłaszcza w początkowym okresie twórczości, przedstawicielem literatury flanörskiej, głoszącej „tendencje pesymistyczne o zabarwieniu dekadenckim”; rozwój faszyzmu skłonił go ku motywowi „walki w obronie zagrożonej cywilizacji”. Inspirował się twórczością Johanna Wolfganga von Goethego, Heinricha Heinego, Vernera von Heidenstama, Gustafa Frödinga (szczególnie erotyki), Erika Axela Karlfeldta, Carla Johana Gustafa Snoilsky’ego oraz Esaiasa Tegnéra[3]. Jego poezję cechował prosty styl[1][3]. Dekadentyzm podzielał ze swoim przyjacielem Hjalmarem Söderbergiem, również pisarzem[4]. W 1969 wydany został zbiór ich korespondencji. Bergman był agnostykiem[2].
Wybrana twórczość
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie materiałów źródłowych[1][3]:
- Marionetterna (zbiór poezji, 1903)
- Drömmen och andra noveller (zbiór nowel, 1904)
- Skeppet och andra noveller (zbiór nowel, 1915)
- Trots allt (zbiór poezji, 1931)
- Gamla gudar (zbiór poezji, 1939)
- Ett bokslut (powieść, 1942)
- Riket (zbiór poezji, 1944)
- Epiloger (zbiór nowel, 1946)
- Skulden (powieść, 1948)
- Stunder (zbiór poezji, 1952)
- Makter (zbiór poezji, 1962)
- Vi vandrare (powieść, 1961)
- Öden (zbiór nowel, 1963)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Ciesielski 1991 ↓, s. 369.
- ↑ a b Ciesielski 1990 ↓, s. 207.
- ↑ a b c d Ciesielski 1990 ↓, s. 208.
- ↑ Ciesielski 1990 ↓, s. 205, 207.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zenon Ciesielski (red.), Słownik pisarzy skandynawskich, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1991, ISBN 83-214-0275-5 .
- Zenon Ciesielski , Historia literatury szwedzkiej: zarys, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, ISBN 83-04-03213-9 .