Boris Perczatkin
| Pełne imię i nazwisko |
Boris Georgiewicz Perczatkin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 lipca 1946 |
| Zawód, zajęcie |
aktywista praw człowieka |
| Strona internetowa | |
Boris Georgiewicz Perczatkin, ros. Борис Георгиевич Перчаткин (ur. 1 lipca 1946[1]) – najsłynniejszy uczestnik ruchu emigracji religijnej Nachodka przełomu lat 70. i 80.[2], działacz na rzecz praw człowieka, który lobbował w Stanach Zjednoczonych na rzecz adopcji „Poprawka Lautenberga” z 1989 r., w wyniku której do Stanów Zjednoczonych wyemigrowało około 1 miliona osób z krajów byłego ZSRR[3].
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie pilota wojskowego, który zginął w wypadku samochodowym wkrótce po urodzeniu Borisa. Jakiś czas po śmierci pierwszego męża matka Borisa wyszła ponownie za mąż za wojskowego, który w 1953 roku został aresztowany za niestosowanie się do rozkazów podczas zamieszek i skazany na 25 lat zesłania w obozach w Workucie. W wieku 16 lat Boris założył w mieście Nachodka kościół zielonoświątkowy, do którego dołączył. Później zbierał informacje o prześladowaniach wiernych i aktywnie dzielił się nimi z dziennikarzami zagranicznym[4].
W 1976 roku Perczatkin wraz ze swoimi współpracownikami Wasilijem Patruszewem, W. A. Burlaczenką i Władimirem Stiepanowem nawiązał kontakt z dysydentami w Moskwie i otrzymał zalecenia „skierowania fali emigracji w zorganizowany kierunek”. W tym samym roku do Nachodki przybył przedstawiciel Moskiewskiej Grupy Helsińskiej L.V. Woronina. Od tego roku Perczatkin aktywnie zabiegał o masowy wyjazd zielonoświątkowców z ZSRR[5]. W tym samym roku Perczatkin wysłał apele do ONZ, Światowej Rady Kościołów i głów państw podpisujących Porozumienia Helsińskie, w których mówił o ciągłych prześladowaniach wiernych w ZSRR[1].
W 1977 wraz z Nikołajem Goretym występował w obronie aresztowanych dysydentów Aleksandra Ginzburga, Jurija Orłowa i Anatolija Szarańskiego, apelując do chrześcijan świata w imieniu zielonoświątkowców[6]. W tym samym roku wraz z innymi chrześcijanami różnych wyznań wziął udział w publicznym strajku głodowym, którego celem było uzyskanie pozwolenia na opuszczenie ZSRR dla prześladowanych chrześcijan[7].
20 grudnia 1978 roku Perczatkin próbował wysłać za pośrednictwem poczty w Nachodce telegram gratulacyjny do prezydenta Stanów Zjednoczonych Jimmy Cartera z prośbą o zwrócenie uwagi na tych, którzy nie cieszą się wolnością wyznania[8][1][9].
Od 1979 r. prowadził prace organizacyjne nad utworzeniem w ZSRR Centrum Wyznawców Emigracyjnych, podając się za jego lidera. W 1980 roku został wybrany na sekretarza utworzonej Rady Radzieckich Kościołów Zielonoświątkowych skłonnych do emigracji[8]. Pod koniec 1979 r. Perczatkin napisał oświadczenie „Do Kongresu i rządu Stanów Zjednoczonych, rządów Kanady, Australii, Anglii, Niemiec, Francji i Włoch”, w którym mówił o sowieckiej rzeczywistości, o postanowieniach programowych KPZR w kwestiach religijnych w ZSRR oraz przedstawił sowieckie ustawodawstwo dotyczące kultów religijnych[1].
Był najaktywniejszym członkiem komitetu wiernych, który ubiegał się o emigrację. Władze sowieckie organizowały prześladowania Perczatkina i jego rodziny poprzez publikację w centralnej gazecie miejskiej artykułów: „Hipokryci hurtowo i detalicznie”, „Wyroki z pozoru”, „Zanim będzie za późno” itp[8].
21 sierpnia 1980 r. Perczatkin został aresztowany w Nachodce, a pod koniec marca 1981 r. został skazany na podstawie art. 190 ust. 1 Kodeksu karnego RFSRR za rozpowszechnianie „celowo fałszywych fabrykacji dyskredytujących państwo i ustrój sowiecki” 2 lata więzienia[10]. Według rozgłośni radiowej Voice of America, w trakcie śledztwa i procesu Perchatkinowi użyto środków chemicznych, w wyniku czego stracił przytomność[8]. W sierpniu 1982 r. Perczatkin został zwolniony, a następnie w dalszym ciągu ubiegał się o prawo do emigracji z ZSRR. W lutym 1983 roku został ponownie aresztowany, a następnie skazany na podstawie części 2 art. 218 Kodeksu karnego RFSRR na 1,5 roku więzienia za nielegalne noszenie broń biała[8].
W 1987 roku Perczatkin sporządził dla Kongresu USA raport „O stanie religii w ZSRR”. Raport ten został odczytany w Kongresie USA, a Perchatkin został zaproszony na spotkanie z sekretarzem stanu USA Shultzem[3] aby porozmawiać na temat migracji religijnej, a także z prezesem Sądu Najwyższego USA Rehnquistem[3] i podsekretarzem stanu USA ds. Państwo do Spraw Religijnych. W maju 1988 roku, kiedy prezydent USA Ronald Reagan przybył do ZSRR z oficjalną wizytą, aby spotkać się z Gorbaczowem, Perczatkin został zaproszony na spotkanie z żoną Reagana, Nancy Reagan, w ramach 40-osobowej delegacji w celu omówienia kwestii wolności religijnej w ZSRR. 30 maja 1988 r. Perczatkin reprezentował na tym spotkaniu sowieckich protestantów. Przez około dwie godziny opowiadał Nancy Reagan o stanie wolności wyznania w ZSRR, po czym Nancy Reagan zaprosiła Perczatkina do zapoznania się z raportem o sytuacji religii w ZSRR dla Kongresu USA[11].
26 lipca 1988 Perczatkin wyemigrował do USA[11] wraz z całą rodziną[8]. 4 sierpnia przemawiał w Kongresie USA z raportem na temat ludobójstwa wiernych w ZSRR[12][11][13], który następnie omawiał z kongresmenami, senatorami i dyplomatami[11]. Rezultatem tych dyskusji[14] było przyjęcie w 1989 r. „Poprawki Lautenberga”, nazwanej na cześć demokratycznego senatora z New Jersey Franka Lautenberga. W pierwszej dekadzie obowiązywania tej nowelizacji do Stanów Zjednoczonych przybyło w jej ramach około 350 000 migrantów religijnych[11][4], a w okresie do 2010 roku – około 1 miliona[3]. Masowy exodus zielonoświątkowców z Nachodki rozpoczął się w 1988 r., kiedy wyjechało 152 dorosłych, nie licząc małych dzieci. W 1989 roku z Nachodki wyemigrowało 45 dorosłych zielonoświątkowców[8].
Podczas pobytu w USA Perczatkin stworzył własną stronę internetową, na której opisał szczegóły swojego aresztowania i uwięzienia w czasie walki o emigrację[8][15] oraz zorganizował chrześcijańską organizację praw człowieka ARRC[3](American-Russian Relief Committee)[16]. Opublikował także książkę autobiograficzną pt. Ślady ognia, która była kilkakrotnie wznawiana[8].
Wspomnienia
[edytuj | edytuj kod]O Borysie Perczatkinie, wśród innych więźniów politycznych, wspomniał Andriej Sacharow w swoim artykule „Odpowiedzialność naukowców” z 1981 roku[17].
Źródła
[edytuj | edytuj kod]- О.П. Островская: Судьбы участников эмиграционного движения пятидесятников на дальнем востоке в 1970-1980-х гг.. Wyd. Владивосток – точка возвращения: прошлое и настоящее русской эмиграции. Материалы Второй международной научной конференции. Chabarowsk: Дальневосточный юридический институт Министерства внутренних дел Российской Федерации, 2017-10-23. ISBN 978-5-9753-0229-8. (ros.).
- В.О. Гура. Історія та есхатологічні мотиви релігійної еміграції пізніх протестантів із СРСР 1987–2017 рр.. „Гілея: науковий вісник”, s. 171–175, 2018. Redaktor naczelny: Andruszczenko Wiktor Pietrowicz: Doktor filozofii, profesor, członek zwyczajny (akademik) Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy, członek korespondent Narodowej Akademii Nauk Ukrainy. Kijów. ISSN 2076-1554. (ukr.).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Он спас 1 млн человек. Сегодня они не могут собрать ему на операцию. Как же так?. www.nashaamerica.com. [dostęp 2023-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-26)]. (ros.).
- ↑ Ostrowska 2017 ↓, s. 68.
- ↑ a b c d e Правозащитник, Борис Перчаткин, смертельно болен - Статьи - Материалы - Церковь Спасение, г. Барановичи, Беларусь [online], spasenie.by [dostęp 2024-05-29].
- ↑ a b Виктория Семёнова, Борис Перчаткин — о том, как помогал верующим из СССР попасть в США [online], usa.one, 3 stycznia 2020 [dostęp 2024-05-29] (ros.).
- ↑ Ostrowska 2017 ↓, s. 68, 69.
- ↑ Ostrowska 2017 ↓, s. 66.
- ↑ Zenon Snylyk, Dissidents fast across USSR, „The Ukrainian Weekly”, 222, LXXXIV, Jersey City: Ukrainian National Assotiation, 9 października 1977, s. 2 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Ostrowska 2017 ↓, s. 69.
- ↑ Андрей Дементьев: АВЕН-ЕЗЕР. Евангельское движение в Приморье 1898-1990 годы. А. Яковец. Władywostok: Русский остров, 2011, s. 213. ISBN 9785935770542. (ros.).
- ↑ Chronology of Soviet Dissidence: January 1970 through December 1982 Karta raportu
- ↑ a b c d e Gura 2018 ↓, s. 173.
- ↑ Ostrovskaya 2017 ↓, s. 69.
- ↑ Фото [online], russiainphoto.ru [dostęp 2024-05-29] (ros.).
- ↑ Футорный Виталий, 25-летие начала исхода, „Диаспора. Славянская общественная газета.”, 15, 16, Sacramento, 11 sierpnia 2013, s. 9 (ros.).
- ↑ Борис Перчаткин [online], Борис Перчаткин [dostęp 2024-05-29] (ros.).
- ↑ United States Congress Commission on Security and Cooperation in Europe: Unregistered Religious Groups in Russia: Hearing Before the Commission on Security and Cooperation in Europe, One Hundred Ninth Congress, First Session, April 14, 2005. U.S. Government Printing Office, 2007. ISBN 978-0-16-077910-7. [dostęp 2024-05-02]. (ang.).
- ↑ Ответственность ученых — sakharov.space [online], www.sakharov.space [dostęp 2024-05-29].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Michael Rowe, The Soviet pentecostal emigration movement, „Religion in Communist Lands”, 3, 11, 2008, s. 337–339, DOI: 10.1080/09637498308431098 (ang.).
- Catherine Wanner, Religion and Refugee Resettlement: Evolving Connections to Ukraine since World War II, „Brill Schöningh”, 1–2, 44, 2010, s. 44–66, DOI: 10.1163/221023910X512796, ISSN 2210-2396 (ang.).