Cornelius Cardew

Cornelius Cardew
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1936 ; Winchcombe
Pochodzenie	angielskie
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1981 ; Londyn
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, pianista, krytyk

Cornelius Cardew (ur. 7 maja 1936 w Winchcombe w hrabstwie Gloucestershire, zm. 13 grudnia 1981 w Londynie^[1]^[2]) – angielski kompozytor, pianista i krytyk muzyczny.

Życiorys

Jako dziecko był w latach 1943–1950 chórzystą w katedrze w Canterbury^[3]. Od 1953 do 1957 roku student Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie, gdzie uczył się kompozycji u Howarda Fergusona i fortepianu u Percy’ego Wallera(inne języki)^[2]. W 1957 roku wyjechał na stypendium do Kolonii, gdzie pracował w Studiu Muzyki Elektronicznej^[1]^[2]. Tam też poznał Karlheinza Stockhausena, którego od 1958 do 1960 był asystentem^[2]^[4]. W latach 1964–1965 kontynuował studia u Goffredo Petrassiego w Rzymie^[1]. Tworzył muzykę w stylu awangardowym, posługując się notacją graficzną^[2]^[3]. Od 1965 roku był członkiem grupy muzyki eksperymentalnej AMM, zaś w 1969 roku założył awangardowy zespół Scratch Orchestra^[1]^[2].

Na początku lat 70. uległ wpływom doktryny maoistowskiej i został radykalnym komunistą^[3]^[4]. Pod wpływem przyjętych poglądów politycznych Cardew dokonał całkowitego zwrotu swojej ścieżki artystycznej, powracając do tradycyjnej tonalności i zrywając z dotychczasową twórczością awangardową, którą potępiał na łamach publikowanych przez siebie tekstów takich jak Stockhausen Serves Imperialism (1974)^[2]^[3]^[4].

Zginął potrącony przez jadący z nadmierną prędkością samochód. Sprawca wypadku zbiegł z miejsca zdarzenia^[3]^[4].

Twórczość

Należał do czołówki brytyjskich kompozytorów awangardowych, przyczyniając się do przeszczepienia na grunt brytyjski dokonań wiodących ówcześnie twórców światowych^[1]. Współpracował z Johnem Cage’em i Davidem Tudorem^[1]. Skomponował m.in. trio smyczkowe (1957), February Pieces (1959–1961), 2 Books of Study for Pianists (1958), Autumn ’60 (1960), Octet ’61 for Jasper Johns na nieokreślony instrument (1961), First Movement for String Quartet (1961), Bun no. 2 na orkiestrę (1964), Solo with Accompaniment (1964), Memories of You na fortepian (1964), Bun no. 1 na orkiestrę (1965), 3 Winter Potatoes na fortepian (1965), The Tiger’s Mind (1967), Treatise dla dowolnej liczby wykonawców (1963–1967), Schooltime Special (1968) oraz inspirowany klasycznym tekstem konfucjańskim The Great Learning w siedmiu częściach dla dowolnej liczby wykonawców (1968–1970)^[3]^[4]. Pisał utwory niezdeterminowane, pozostawiając wykonawcy swobodę w wyborze składu instrumentów, źródeł dźwięku, formy i czasu trwania kompozycji^[1]. Eksperymentował z improwizacją, wprowadzając na scenę obok profesjonalnych muzyków także amatorów i osoby bez żadnego wykształcenia muzycznego^[1]^[4]. Był autorem pracy pt. Scratch Music (1972)^[2].

W ostatniej dekadzie życia tworzył utwory o charakterze masowym, zaangażowane politycznie, czerpiące z muzyki ludowej i pieśni robotniczych^[3]^[4]. Z okresu tego pochodzą takie kompozycje jak The East is Red na skrzypce i fortepian (1972), Piano Album na fortepian (1973), The Old and The New na sopran, chór i orkiestrę (1973), Thälmann Variations na fortepian (1974), Vietnam Sonata na fortepian (1976), Worker’s Song na skrzypce (1978), We Sing for The Future na fortepian (1981)^[3], a także pieśni, m.in. Bethanien Song (1974) i Resistance Blues (1976)^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 27. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 135. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 145. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 55–56. ISBN 978-0-8108-6765-9.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 27. ISBN 83-224-0223-6.

[harvard-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 135. ISBN 0-674-37299-9.

[oxford-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 145. ISBN 978-0-19-957854-2.

[gagne-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 55–56. ISBN 978-0-8108-6765-9.

[1]

[2]

[3]

[4]