Dimityr Grekow

Dimityr Grekow
Димитър Греков
Pełne imię i nazwisko	Dimityr Panajotow Grekow
Data urodzenia	14 września 1847
Data śmierci	25 kwietnia 1901
	Premier Bułgarii
Okres	od 18 stycznia 1899; do 1 października 1899
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Konstantin Stoiłow
Następca	Todor Iwanczow
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 5 lipca 1879; do 22 marca 1880
Następca	Christo Stojanow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dimityr Panajotow Grekow (bułg. Димитър Панайотов Греков, ur. 14 września 1847 w Bołgradzie, zm. 25 kwietnia 1901 w Sofii) – bułgarski prawnik i polityk, premier Bułgarii (1899), minister sprawiedliwości (1879–1880, 1882–1883), minister spraw wewnętrznych (1879), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 1., 2., 3., 5., 6., 7. i 10. kadencji^[1].

Życiorys

Pochodził z rumuńskiej Besarabii, był synem zamożnego kupca Panajota Grekowa i Marii. Po ukończeniu nauki w gimnazjum w Bołgradzie odbył studia prawnicze na Université d'Aix-Marseille w Aix-en-Provence, tam też obronił pracę doktorską^[1]. Po powrocie do Rumunii pracował w sądzie okręgowym w Braile, a także jako adwokat. W tym czasie działał w Bułgarskim Towarzystwie Dobroczynności.

Po wyzwoleniu Bułgarii spod panowania osmańskiego Grekow przeniósł się do Sofii, gdzie w 1878 objął stanowisko prezesa Sądu Okręgowego, a następnie przewodniczącego Sądu Najwyższego. Od 1879 zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym, reprezentując w nim Partię Konserwatywną^[1]. W 1879 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Todora Burmowa, kierował także resortem spraw wewnętrznych. W 1881 poparł zamach stanu przeciwko księciu Aleksandrowi Battenbergowi i objął stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Państwa, a następnie w 1882 stanął na czele resortu sprawiedliwości w rządzie Leonida Sobolewa. W 1883 objął funkcję przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego 3 kadencji. Po zjednoczeniu Księstwa Bułgarii z Rumelią Wschodnią Grekow objął funkcję przedstawiciela dyplomatycznego Bułgarii w Stambule^[1].

Początkowo związany politycznie z Partią Konserwatywną, w 1886 dołączył do Partii Narodowo-Liberalnej. Wspólnie z Konstantinem Stoiłowem i Konstantinem Chadżikałczewem znalazł się w składzie delegacji negocjującej objęcie tronu przez Ferdynanda Koburga^[1]. Był współpracownikiem i przyjacielem Stefana Stambołowa, z którym łączyła go pasja myśliwska^[2]. Po zabójstwie Stefana Stambołowa w 1895 objął kierownictwo partii, ale w 1897 zrezygnował z tej funkcji i pracował jako adwokat. W styczniu 1899 książę Ferdynand powierzył Grekowowi misję utworzenia rządu. Do dymisji podał się w październiku 1899, a następnie objął ponownie kierownictwo Partii Narodowo-Liberalnej^[1]. Zmarł nagle w Sofii w 1901.

Życie prywatne

Był żonaty (żona Konstancja), miał siedmioro dzieci. Dom rodzinny Dimityra Grekowa, projektu Nikoły Jurukowa przy ulicy Moskowskiej 17 w Sofii pozostaje jedną z najlepiej zachowanych budowli reprezentacyjnych bułgarskiej stolicy z II połowy XIX wieku^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ ^a ^b Къщата на Димитър Греков. historicalroutes.bg. [dostęp 2020-03-24]. (bułg.).

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.

[route-2] Къщата на Димитър Греков. historicalroutes.bg. [dostęp 2020-03-24]. (bułg.).

[1]

[2]

Księstwo Bułgarii (1878–1908)	Burmow (1879) metropolita Klemens (1879–1880) Cankow (1880) Karawełow (1880–1881) Ehrnrooth (1881) Sobolew (1882–1883) Cankow (1883–1884) Karawełow (1884–1886) metropolita Klemens (1886) Karawełow (1886) Radosławow (1886–1887) Stoiłow (1887) Stambołow (1887–1894) Stoiłow (1894–1899) Grekow (1899) Iwanczow (1899–1901) Petrow (1901) Karawełow (1901–1902) Danew (1902–1903) Petrow (1903–1906) Petkow (1906–1907) Stanczow (1907) Gudew (1907–1908)
Carstwo Bułgarii (1908–191946)	Malinow (1908–1911) Geszow (1911–1913) Danew (1913) Radosławow (1913–1918) Malinow (1918) Teodorow (1918–1919) Stambolijski (1919–1923) Cankow (1923–1926) Lapczew (1926–1931) Malinow (1931) Muszanow (1931–1934) Georgiew (1934–1935) Złatew (1935) Toszew (1935) Kjoseiwanow (1935–1940) Fiłow (1940–1943) Gabrowski (1943) Bożiłow (1943–1944) Bagrianow (1944) Murawiew (1944) Georgiew (1944–1946)
Ludowa Republika Bułgarii (1946–1990)	Dimitrow (1946–1949) Kołarow (1949–1950) Czerwenkow (1950–1956) Jugow (1956–1962) Żiwkow (1962–1971) Todorow (1971–1981) Filipow (1981–1986) Atanasow (1986–1990) Łukanow (1990)
Republika Bułgarii (od 1990)	Popow (1990–1991) Dimitrow (1991–1992) Berow (1992–1994) Indżowa (1994–1995) Widenow (1995–1997) Sofijanski (1997) Kostow (1997–2001) Sakskoburggotski (2001–2005) Staniszew (2005–2009) Borisow (2009–2013) Rajkow (2013) Oreszarski (2013–2014) Bliznaszki (2014) Borisow (2014–2017) Gerdżikow (2017) Borisow (2017–2021) Janew (2021) Petkow (2021–2022) Donew (2022–2023) Denkow (2023–2024) Gławczew (od 2024)