Przejdź do zawartości

Dmitrij Pogodin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dmitrij Pogodin
Дмитрий Погодин
ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

11 września 1907
Naro-Fominsk

Data i miejsce śmierci

13 września 1943
obwód charkowski

Przebieg służby
Lata służby

1931–1943

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

hiszpańska wojna domowa
II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za obronę Leningradu”

Dmitrij Dmitrijewicz Pogodin (ros. Дмитрий Дмитриевич Погодин, ur. 29 sierpnia?/11 września 1907 w Naro-Fominsku, zm. 13 września 1943 w obwodzie charkowskim) – radziecki wojskowy, pułkownik mianowany pośmiertnie generałem majorem wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1936).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Skończył 6 klas szkoły w Jegorjewsku i szkołę techniczną, pracował jako pomocnik majstra warsztatu w fabryce w Jegorjewsku, od 1931 służył w Armii Czerwonej. Od 1931 należał do WKP(b), w 1932 ukończył szkołę wojsk pancernych w Orle, a w 1934 kursy doskonalenia kadry dowódczej w Kazaniu, był dowódcą kompanii czołgów w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Od października 1936 do marca 1937 w stopniu porucznika uczestniczył w wojnie domowej w Hiszpanii, wyróżnił się w walkach pod Pozuelo de Alarcón, gdzie dowodzona przez niego kompania czołgów zniszczyła 9 czołgów wroga. W 1939 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, we wrześniu 1939 brał udział w zajmowaniu przez ZSRR Zachodniej Ukrainy, czyli agresji na Polskę, a 1939-1940 w wojnie z Finlandią. Był pomocnikiem naczelnika wojsk pancernych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, dowódcą oddziału zmechanizowanego i 1 pułku czołgów 1 Dywizji Pancernej. Od czerwca 1941 jako pułkownik uczestniczył w wojnie z Niemcami na Froncie Północnym, a od lipca 1941 Leningradzkim, potem został zastępcą dowódcy 123 Brygady Pancernej na Froncie Zachodnim, a w kwietniu 1942 dowódcą 108 Brygady Pancernej. Następnie był zastępcą dowódcy 30 Armii, zastępcą naczelnika wojsk pancernych i zmotoryzowanych Frontu Kalinińskiego i zastępcą dowódcy 1 Korpusu Zmechanizowanego Frontu Stepowego. Zginął w rejonie wsi Perekop w obwodzie charkowskim podczas operacji sumsko-pryłuckiej. 14 lutego 1944 pośmiertnie nadano mu stopień generała majora wojsk pancernych. Jego imieniem nazwano ulice w Naro-Fominsku i Włodzimierzu i szkołę średnią w Perekopie.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]