Emisja polowa

Emisja polowa – (emisja autoelektronowa lub emisja zimna) emisja elektronów z przewodnika lub półprzewodnika pod działaniem silnego pola elektrycznego występującego w pobliżu powierzchni ciała.

Elektrony wychodząc z ciała pokonują barierę potencjału wskutek zjawiska tunelowego. Minimalne natężenie pola elektrycznego wywołującego emisję polową jest rzędu 10⁸ V/m. Gęstość prądu emisji określa równanie Fowler-Nordheima

j(E)=K_{1}{\frac {|E|^{2}}{\Phi }}\cdot \exp \left({\frac {-K_{2}\cdot \Phi ^{\frac {3}{2}}}{|E|}}\right)

gdzie:

E – natężenie pola elektrycznego,

K₁ i K₂ – współczynniki zależne od substancji,

Φ – praca wyjścia.

Zjawisko znalazło zastosowanie jako źródło elektronów w wielu urządzeniach, np. mikroskopach elektronowych, FED. Do jego badania, a także do badania struktur atomowych buduje się projektory elektronowe, w których można dojrzeć rozkład atomów na ostrzu z metalu.

Emisja polowa może być zjawiskiem szkodliwym, jeśli np. zapoczątkowuje wyładowanie w urządzeniach elektrycznych, w szczególności w próżniowych urządzeniach elektrycznych.

Wewnętrzna emisja polowa poprzez barierę potencjału wewnątrz substancji znalazła zastosowanie do budowy pamięci EEPROM.

Bibliografia

Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Fizyka, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1991, wyd. 3, ISBN 83-204-1192-0.
B. Jaworski, A. Dietłaf, L. Miłkowska, G. Siergiejew, Kurs fizyki. Elektryczność i magnetyzm, t. 2, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1984, wyd. 8, ISBN 83-01-01265-X.
AndrzejA. Januszajtis AndrzejA., Fizyka dla politechnik, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, ISBN 83-01-01665-5, OCLC 835942942 .