Fenmetrazyna

Fenmetrazyna
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	3-metylo-2-fenylomorfolina
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C11H15NO
Masa molowa	177,24 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	134-49-6; 1707-14-8 (chlorowodorek)
PubChem	4762
DrugBank	DB00830
SMILES
	CC1C(OCCN1)C2=CC=CC=C2
InChI
	InChI=1S/C11H15NO/c1-9-11(13-8-7-12-9)10-5-3-2-4-6-10/h2-6,9,11-12H,7-8H2,1H3
	InChIKey
	OOBHFESNSZDWIU-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność w wodzie
	poniżej 5 mg/l
Temperatura topnienia	139 °C
logP	1,7
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
Numer RTECS	QE6475000
Dawka śmiertelna	LD50 125 mg/kg (mysz, doustnie)
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
Legalność w Polsce	substancja psychotropowa grupy II-P
Farmakokinetyka
Działanie	stymulujące
Okres półtrwania	16–31 h
Metabolizm	wątrobowy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fenmetrazyna (łac. phenmetrazinum) – organiczny związek chemiczny, pochodna morfoliny wykazująca silne działanie anorektyczne.

Związek opatentowany w 1952 r. przez niemiecką firmę farmaceutyczną Boehringer-Ingelheim, natomiast wprowadzony do lecznictwa w 1954 r. pod nazwą handlową Preludin. Podobnie jak inne preparaty o podobnym profilu działania (m.in. fentermina, chlorfentermina, fenfluramina, deksfenfluramina, fendimetrazyna, mazindol), wykazuje wiele efektów niepożądanych, m.in. silne skoki ciśnienia tętniczego krwi, częstoskurcz zatokowy, pobudzenie OUN, uzależnienie. Dawniej szeroko stosowany w farmakoterapii otyłości, obecnie bez znaczenia w lecznictwie. W Polsce stosowany był do połowy lat 70. XX wieku.

Przypisy

PiotrP. Kubikowski PiotrP., WojciechW. Kostowski WojciechW., Farmakologia. Podstawy farmakoterapii, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1979 .* Poradnik Terapeutyczny, PiotrP. Kubikowski (red.), wyd. 2, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1969 .