Przejdź do zawartości

Gawriił Ilizarow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gawriił Ilizarow
Гавриил Абрамович Илизаров
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1921
Białowieża

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1992
Kurgan

Zawód, zajęcie

lekarz ortopeda

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP Order Uśmiechu Order Gwiazdy Polarnej (Mongolia) Order Zasługi Republiki Włoskiej III Klasy (1951-2001)

Gawriił Abramowicz Ilizarow, ros. Гавриил Абрамович Илизаров (ur. 15 czerwca 1921 w Białowieży, zm. 24 lipca 1992 w Kurganie) – radziecki ortopeda. Odznaczony Orderem Uśmiechu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pomimo początkowych zaległości, młodemu Gawriiłowi szybko udało się nadrobić braki i skończyć szkołę. Następnie rozpoczął naukę w szkole medycznej w Dagestanie, a po jej ukończeniu rozpoczął studia medyczne w Krymskim Instytucie Medycznym. Niemiecki atak na ZSRR sprawił, że cały Instytut został ewakuowany do Kazachstanu, gdzie w 1944 ukończył studia. Następnie został lekarzem regionu kurgańskiego na Syberii. Pomimo że nie był chirurgiem, a jedynie lekarzem rejonowym, zajmował się wówczas leczeniem licznych w tym okresie wojennych urazów. Podczas tej pracy zdobył doświadczenie w leczeniu zaburzeń układu kostnego.

W 1950 opracował własną metodę stabilizacji zewnętrznej oraz wydłużania i korekcji kształtu kości kończyn opartą na zjawisku osteogenezy dystrakcyjnej, które sam opisał. Wymyślony przez niego system składający się z metalowych pierścieni łączonych ze sobą przy pomocy prętów i mocowanych do kości drutami Kirschnera nosi dziś nazwę aparatu Ilizarowa (opatentował go w 1951). Początkowo metoda nie spotkała się z akceptacją kolegów po fachu. W 1955 Ilizarow został ordynatorem oddziału chirurgicznego w kurgańskim szpitalu, a jego prace zaczęły interesować innych radzieckich ortopedów. Początkowo szersze badania nad nową metodą prowadzono w instytucie w Swierdłowsku (dziś Jekaterynburg). Wyniki były bardzo dobre, jednak odległość między instytutem a miejscem pracy Ilizarowa stwarzała pewne problemy organizacyjne. W związku z tym w 1966 w Kurganie powstało laboratorium będące oddziałem Instytutu Swierdłowskiego, którego kierownikiem został Ilizarow. W 1969 stało się ono częścią Instytutu Ortopedii i Traumatologii w Leningradzie (dziś Sankt Petersburg). Z czasem metody Ilizarowa zostały uznane przez środowiska medyczne ZSRR, zaś instytut ortopedii i traumatologii w Kurganie został jednym z największych szpitali ortopedycznych na świecie. Kariera metody za żelazną kurtyną rozpoczęła się w 1981 we Włoszech. Gawriił Ilizarow zmarł w lipcu 1992.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bohater Pracy Socjalistycznej, laureat Nagrody Leninowskiej w 1978. Został odznaczony m.in. Orderem Lenina, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Na wniosek radzieckich dzieci został Kawalerem Orderu Uśmiechu.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]