Przejdź do zawartości

George Peppard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
George Peppard
Ilustracja
Imię i nazwisko

George William Peppard Jr.

Data i miejsce urodzenia

1 października 1928
Detroit

Data i miejsce śmierci

8 maja 1994
Los Angeles

Zawód

aktor

Współmałżonek

Helen Davies
(1954–1964; rozwód)
Elizabeth Ashley
(1966–1972; rozwód)
Sherry Boucher
(1975–1979; rozwód)
Alexis Adams
(1984–1986; rozwód)

Lata aktywności

1951–1994

Multimedia w Wikimedia Commons

George William Peppard Jr.[1] (ur. 1 października 1928 w Detroit, zm. 8 maja 1994 Los Angeles) – amerykański aktor. Odtwórca roli pułkownika Johna „Hannibala” Smitha, palącego cygara przywódcy oddziału komandosów–renegatów w kultowym serialu akcji NBC Drużyna A (1983–1987)[2].

Laureat nagrody National Board of Review dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Rafe’a Copleya w melodramacie Vincente Minnellego Dom od wzgórza (Home from the Hill, 1960)[3], za którą był nominowany do Nagrody BAFTA dla najbardziej obiecującego nowicjusza w czołowej roli filmowej.

17 lipca 1985 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6675 Hollywood Boulevard[4][5].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Detroit w Michigan jako syn Vernelle Rohrer Peppard, nauczycielki śpiewu, i George’a Williama Pepparda Sr., wykonawcy robót budowlanych[6]. Jego matka pięć razy poroniła, zanim urodziła George’a. Jego rodzina straciła wszystkie pieniądze w czasie wielkiego kryzysu, a ojciec musiał zostawić rodzinę, podczas gdy szukał pracy. W 1946 ukończył Dearborn High School w Dearborn w Michigan.

8 lipca 1946 zaciągnął się do United States Marine Corps i awansował do stopnia kaprala, opuszczając korpus po zakończeniu służby w styczniu 1948[7]. W latach 1948–1949 studiował inżynierię lądową na Uniwersytecie Purdue, gdzie należał do trupy teatralnej Purdue Playmakers. Zainteresował się aktorstwem, będąc szczególnym wielbicielem Waltera Hustona. Następnie przeniósł się do Carnegie Institute of Technology (obecnie Carnegie Mellon University) w Pittsburghu, gdzie uzyskał tytuł licencjata w 1955. (w 1951 porzucił naukę na rok po śmierci ojca). Pracował jako DJ radiowy w WLOA w Braddock w Pensylwanii.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1949 zadebiutował na scenie Pittsburgh Playhouse. Po przeprowadzce do Nowym Jorku, zapisał się do Actors Studio, gdzie studiował metodę u Lee Strasberga[8]. W tym czasie wykonywał różne prace, aby zarobić na swoje życie, na przykład pracował jako disc jockey, inżynier stacji radiowej, uczył szermierki, prowadził taksówkę i był mechanikiem w warsztacie motocyklowym. Występował na Broadwayu w przedstawieniach: Dziewczyny lata (1956) jako Mickey Argenti z Shelley Winters i W przyjemnym towarzystwie (1958) w roli Rogera Hendersona[9].

W 1956 pojawił się gościnnie w telewizji w serialach: The Big Story i The United States Steel Hour. Jego filmowym debiutem była rola kadeta Roberta Marqualesa w dramacie noir Dziwny (The Strange One, 1957), opowiadającym o studentach stojących przed dylematem etycznym w szkole wojskowej w południowych Stanach Zjednoczonych. W ekranizacji powieści Jacka Kerouaca Podziemni (The Subterraneans, 1960) zagrał główną rolę samotnego pisarza Leo Percepieda, który ulega namowom swojej matki i postanawia znaleźć sobie partnerkę. W tragikomedii Blake’a Edwardsa Śniadanie u Tiffany’ego (1961) na podstawie opowiadania Trumana Capote’a stworzył swoją największą aktorską kreację początkującego pisarza Paula Varjaka, który nawiązuje romantyczną relację z sąsiadką graną przez Audrey Hepburn. Rola ta przyniosła mu sławę i status gwiazdy i otworzyła drogę do dalszej kariery.

Potem posypały się propozycje kolejnych ciekawych ról: kaprala Franka Chase’a w dramacie wojennym Carla Foremana Zwycięzcy (The Victors, 1963) u boku George’a Hamiltona, porucznika Johna Curtisa w sensacyjnym dramacie wojennym Michaela Andersona Operacja Kusza (Operation Crossbow, 1965) z Sophią Loren, Steve’a Mallorya, który przeżył wypadek samochodowy i cierpi na amnezję, w dramacie Jacka Smighta Dzień trzeci (The Third Day, 1965) z Elizabeth Ashley, porucznika Bruno Stachela w dramacie wojennym Johna Guillermina Błękitny Max (The Blue Max, 1966), pechowego prywatnego detektywa P.J. Detweilera z Nowego Jorku w dreszczowcu P.J. (1967), hazardzisty Dolana w westernie Noc w Jericho (Rough Night in Jericho, 1967) z Jean Simmons, kapitana policji Franka Matthewsa w dramacie kryminalnym Wahadło (Pendulum, 1969) z Jean Seberg i brytyjskiego agenta MI5 Johna Shaya w dreszczowcu neo-noir Sama Wanamakera Egzekutor (The Executioner, 1970), którego akcja rozgrywa się podczas zimnej wojny z Joan Collins. Od 20 marca 1972 do 12 marca 1974 grał postać amerykańskiego prywatnego detektywa pochodzenia polskiego Thomasa Banacka w serialu kryminalnym NBC Banaczek.

Dobrze rozwijająca się kariera załamała się w latach 70., kiedy to aktor zmagał się z alkoholizmem. Uzależnienie pokonał w 1978, a w latach 80. udało mu się wrócić na szczyty popularności. Od 23 stycznia 1983 do 8 marca 1987 grał rolę weterana wojny wietnamskiej pułkownika Johna „Hannibala” Smitha w serialu NBC Drużyna A, który okazał się jednym z największych przebojów amerykańskiej telewizji, bijąc rekordy popularności i stając się z czasem jedną z ikon kultury masowej, a z odtwórców głównych ról uczynił gwiazdy pierwszej wielkości.

To Peppard miał zagrać rolę Blake’a Carringtona w operze mydlanej Dynastia[10]. Jednak w wyniku konfliktu ze scenarzystami wycofał się z produkcji, choć zdjęcia z jego udziałem już się rozpoczęły. Zastąpił go John Forsythe. Był również brany pod uwagę do roli w legendarnym westernie Siedmiu wspaniałych. Jednak rolę otrzymał ostatecznie Steve McQueen.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był pięciokrotnie żonaty. Z pierwszych dwóch związków miał troje dzieci; synowie Brad i Christian, i córka Julie.

W 1992 wykryto u niego raka płuc. Zmarł dwa lata później, 8 maja 1994 w wyniku komplikacji związanych z chorobą. Został pochowany na cmentarzu w swoim rodzinnym mieście Dearborn w stanie Michigan.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ George Peppard Biography. AllMovie. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  2. ↑ Glenn Collins, George Peppard Dies; Stage and Screen Actor, 65 [online], „The New York Times”, 10 maja 1994 [dostęp 2013-01-23] (ang.).
  3. ↑ George Peppard. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  4. ↑ George Peppard. Walk of Fame. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  5. ↑ Myrna Oliver: Hollywood Star Walk: George Peppard. „Los Angeles Times”, 10 maja 1994. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  6. ↑ Kit, Morgan Benson: George Peppard (1928–1994). Find a Grave. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  7. ↑ James Edward Wise, Anne Collier Rehill: Stars in the Corps: Movie Actors in the United States Marines. T. 2. Annapolis: Naval Institute Press, 1999, s. 159–166. ISBN 978-1-55750-949-9.
  8. ↑ George Peppard Biography (1928–1994). FilmReference.com. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  9. ↑ George Peppard. Internet Broadway Database. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
  10. ↑ Jeremy Smith: „The A-Team’s” George Peppard Once Made A Passive Aggressive Speech Behind The Scenes. 21 stycznia 2024. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leila Sorell. Kartka z Hollywood: Ósmy zawód. „Film”. nr 37 (1553)/1978 (XXXIII), s. 12–13, 1978-09-10. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Kinorama: Banaczek reżyseruje. „Film”. nr 24 (1593)/1979 (XXXIV), s. 24, 1979-06-17. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • George Peppard. T. 26: Kolekcja Alfred Hitchcock Przedstawia. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., kwiecień 2010, s. 15. ISBN 978-83-252-0766-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda National Board of Review dla najlepszego aktora drugoplanowego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=George_Peppard&oldid=74727626”