Przejdź do zawartości

Goran Ivanišević

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goran Ivanišević
Ilustracja
Państwo

 Chorwacja

Data i miejsce urodzenia

13 września 1971
Split

Wzrost

193 cm

Gra

leworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

2004

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

22

Najwyżej w rankingu

2 (4 lipca 1994)

Australian Open

QF (1989, 1994, 1997)

Roland Garros

QF (1990, 1992, 1994)

Wimbledon

W (2001)

US Open

SF (1996)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

20 (6 stycznia 1992)

Australian Open

2R (1990, 1994)

Roland Garros

F (1990, 1999)

Wimbledon

3R (1989, 1993)

US Open

QF (1997)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja
Igrzyska olimpijskie
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra pojedyncza)
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons

Goran Simun Ivanišević (ur. 13 września 1971 w Splicie) – chorwacki tenisista i trener tenisa.

W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1988 roku, natomiast ostatni mecz w karierze rozegrał podczas Wimbledonu 2004 przegrywając w 3 rundzie z Lleytonem Hewittem.

Ivanišević w 2001 roku został zwycięzcą Wimbledonu w grze pojedynczej, a w latach 1992, 1994 i 1998 był finalistą tej imprezy. Łącznie w singlu został mistrzem 22 turniejów rangi ATP World Tour z 49 rozegranych finałów. W każdym z turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema dochodził co najmniej do ćwierćfinału. W klasyfikacji ATP najwyżej był na 2. miejscu 4 lipca 1994 roku.

W grze podwójnej tenisista chorwacki jest 2–krotnym finalistą French Open, w latach 1990 i 1999. W sumie wygrał 9 turniejów ATP World Tour w tej konkurencji, a w dalszych 10 przegrał finały. W zestawieniu ATP deblistów najwyżej zajmował 20. pozycję 6 stycznia 1992 roku.

Wielokrotnie w latach 1988–2003 reprezentował Chorwację (wcześniej Jugosławię) w Pucharze Davisa, grając w sumie w 63 meczach i odnosząc 48 zwycięstw.

W 1992 roku zdobył brązowe medale w singlu i deblu na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie.

W 2020 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy awansował do finału na Wimbledonie 1992, pokonując po drodze m.in. Pete’a Samprasa, stał się w oczach specjalistów kandydatem do wygrania turnieju[2]. Jego gra znakomicie pasowała do nawierzchni trawiastej, co potwierdził już w sezonie 1991 wygraną w Manchesterze[3]. Ivanišević przegrał jednak wimbledoński finał z Andre Agassim, a w kolejnych latach nastąpiła dominacja Samprasa na kortach londyńskich. Dwukrotnie Ivanišević był finałowym przeciwnikiem Samprasa. W finale Wimbledonu 1994 przegrał w trzech setach, a w finale Wimbledonu 1998, w pięciu[4][5].

Swego czasu 2. tenisista świata – od sezonu 1998 grał mniej skutecznie. W tymże roku wygrał turniej w Splicie, potem nie dochodził do finałów turniejowych i wydawało się, że jego szansa na wielkoszlemowe zwycięstwo minęła. Ivanišević wypadł z czołowej setki rankingu światowego, kontuzjowane ramię, dzięki któremu w całej karierze zaserwował kilkanaście tysięcy asów, wciąż bolało i wymagało operacji[6].

W 2001 organizatorzy Wimbledonu przyznali mu za dawne zasługi dziką kartę. Stoczył tam kilka zaciętych spotkań, eliminując kolejno Fredrika Jonssona, Carlosa Moyę, Andy’ego Roddicka, Grega Rusedskiego, Marata Safina i w półfinale Tima Henmana. Odniósł również końcowy sukces, pokonując w pięciu setach Patricka Raftera, stając się pierwszym wielkoszlemowym mistrzem w historii startującym z dziką kartą[7]. Mecz finałowy, ze względu na warunki atmosferyczne, odbył się nie w niedzielę, a w poniedziałek i zakończył się po 5 setach na korzyść Ivaniševicia (9:7 w ostatnim secie dla Chorwata)[8]. Na trybunach zasiedli głównie kibice obu tenisistów, co sprawiło, że było kolorowo, niezwykle głośno, z pogwałceniem tradycyjnego kibicowania na Wimbledonie[9]. Dzięki temu triumfowi Ivanišević zagrał w kończącym sezon turnieju ATP Finals, a w rankingu awansował ze 125. na 16. miejsce w klasyfikacji ATP.

Kontuzja uniemożliwiła mu występ w obronie tytułu w kolejnym sezonie, również w 2003 roku zabrakło Ivaniševica na Wimbledonie[7]. Przed turniejem w 2004, nękany od kilku sezonów kontuzjami, zapowiedział, że kończy karierę[10]. Zdołał dotrzeć do 3 rundy, pokonując Michaiła Jużnego oraz Filippo Volandriego. Uległ byłemu mistrzowi Wimbledonu, Lleytonowi Hewittowi.

Goran Ivanišević odniósł 22 turniejowe zwycięstwa w grze pojedynczej, a w dalszych 27 przegrywał w finałach. Wygrywał m.in. znane turnieje, jak Sztokholm (1992), Paryż (hala, 1993), Kitzbühel (1994), Wiedeń (1997). W 1995 roku zdobył Puchar Wielkiego Szlema, a w kolejnym sezonie został finalistą tych zawodów. Kilkakrotnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals, 3–krotnie awansując do półfinału.

W grze podwójnej również odnosił sukcesy, wygrywając 9 imprez ATP World Tour, w tym zawody serii ATP Masters Series w Rzymie startując z Omarem Camporese. W 1990 został finalistą French Open w parze z Petrem Kordą. Wynik ten powtórzył w 1999 partnerując Jeffowi Tarango. Oprócz finałów w Paryżu został finalistą 8 innych imprez ATP World Tour.

Reprezentował Jugosławię i Chorwację na igrzyskach olimpijskich w 1988, 1992, 1996 i 2000[11]. Był brązowym medalistą w grze pojedynczej i podwójnej (z Goranem Prpiciem) w 1992 w Barcelonie. Był także chorążym swoich ekip olimpijskich w Seulu i Barcelonie. W 1990 z Goranem Prpiciem i Slobodanem Živojinoviciem zdobył Drużynowy Puchar Świata. W 1996, występując z Ivą Majoli, został zwycięzcą Pucharu Hopmana. Wielokrotnie reprezentował kraj w Pucharze Davisa w singlu i deblu. Już po zakończeniu kariery znalazł się w reprezentacji powołanej na pierwszy w historii Chorwacji finał Pucharu Davisa w grudniu 2005, jednak w decydującym, zwycięskim meczu przeciwko Słowacji nie wystąpił[12].

W swoim kraju cieszył się, i wciąż cieszy, ogromną popularnością. Był zawodnikiem leworęcznym, na początku lat 90. regularnie zdobywającym najwięcej punktów bezpośrednio z serwisu w męskim cyklu rozgrywek zawodowych. Dysponował również dużym wyczuciem wolejowym; wielokrotnie zdobywał aplauz widowni efektownymi, akrobatycznymi zagraniami przy siatce[7].

Od września 2013 do lipca 2016 roku był trenerem Marina Čilicia doprowadzając go do zwycięstwa w US Open 2014[13]. W sierpniu zaczął współpracę jako szkoleniowiec z Tomášem Berdychem[14]. 30 czerwca 2019 roku Novak Djoković potwierdził, że dodał Ivaniševicia do swojego zespołu trenerskiego.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (22–27)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 28 maja 1989 Florencja Ceglana Argentyna Horacio de la Peña 4:6, 3:6
Finalista 2. 20 maja 1990 Umag Ceglana Goran Prpić 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca 1. 22 lipca 1990 Stuttgart Ceglana Argentyna Guillermo Pérez Roldán 6:7, 6:1, 6:4, 7:6
Finalista 3. 26 sierpnia 1990 Long Island Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:7, 3:6
Finalista 4. 16 września 1990 Bordeaux Ceglana Francja Guy Forget 4:6, 3:6
Finalista 5. 30 września 1990 Bazylea Twarda (hala) Stany Zjednoczone John McEnroe 7:6, 6:4, 6:7, 3:6, 4:6
Zwycięzca 2. 23 czerwca 1991 Manchester Trawiasta Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:4, 6:4
Finalista 6. 18 sierpnia 1991 New Haven Twarda Czechosłowacja Petr Korda 4:6, 2:6
Zwycięzca 3. 5 stycznia 1992 Adelaide Twarda Szwecja Christian Bergström 1:6, 7:6(5), 6:4
Finalista 7. 9 lutego 1992 Mediolan Dywanowa (hala) Włochy Omar Camporese 6:3, 3:6, 4:6
Zwycięzca 4. 23 lutego 1992 Stuttgart Dywanowa (hala) Szwecja Stefan Edberg 6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4
Finalista 8. 5 lipca 1992 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Andre Agassi 7:6(8), 4:6, 4:6, 6:1, 4:6
Zwycięzca 5. 11 października 1992 Sydney Twarda (hala) Szwecja Stefan Edberg 6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca 6. 1 listopada 1992 Sztokholm Dywanowa (hala) Francja Guy Forget 7:6(2), 4:6, 7:6(5), 6:2
Finalista 9. 10 stycznia 1993 Doha Twarda Niemcy Boris Becker 6:7(4), 6:4, 5:7
Finalista 10. 16 maja 1993 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Jim Courier 1:6, 2:6, 2:6
Zwycięzca 7. 19 września 1993 Bukareszt Ceglana Rosja Andriej Czerkasow 6:2, 7:6(5)
Zwycięzca 8. 24 października 1993 Wiedeń Dywanowa (hala) Austria Thomas Muster 4:6, 6:4, 6:4, 7:6(3)
Finalista 11. 31 października 1993 Sztokholm Dywanowa (hala) Niemcy Michael Stich 6:4, 6:7(6), 6:7(3), 2:6
Zwycięzca 9. 7 listopada 1993 Paryż Twarda (hala) Ukraina Andrij Medwediew 6:4, 6:2, 7:6(2)
Finalista 12. 20 lutego 1994 Stuttgart Dywanowa (hala) Szwecja Stefan Edberg 6:4, 4:6, 2:6, 2:6
Finalista 13. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:7(2), 6:7(5), 0:6
Zwycięzca 10. 7 sierpnia 1994 Kitzbühel Ceglana Francja Fabrice Santoro 6:2, 4:6, 4:6, 6:3, 6:2
Finalista 14. 18 września 1994 Bukareszt Ceglana Argentyna Franco Davín 2:6, 4:6
Zwycięzca 11. 16 października 1994 Tokio Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Michael Chang 6:4, 6:4
Finalista 15. 30 października 1994 Sztokholm Dywanowa (hala) Niemcy Boris Becker 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(4)
Finalista 16. 14 maja 1995 Hamburg Ceglana Ukraina Andrij Medwediew 3:6, 2:6, 1:6
Zwycięzca 12. 17 grudnia 1995 Monachium Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Todd Martin 7:6, 6:3, 6:4
Finalista 17. 14 stycznia 1996 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Todd Martin 7:5, 3:6, 4:6
Zwycięzca 13. 4 lutego 1996 Zagrzeb Dywanowa (hala) Francja Cédric Pioline 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 14. 18 lutego 1996 Dubaj Twarda Hiszpania Albert Costa 6:4, 6:3
Finalista 18. 25 lutego 1996 Antwerpia Dywanowa (hala) Niemcy Michael Stich 3:6, 2:6, 6:7(5)
Zwycięzca 15. 3 marca 1996 Mediolan Dywanowa (hala) Szwajcaria Marc Rosset 6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 16. 10 marca 1996 Rotterdam Dywanowa (hala) Rosja Jewgienij Kafielnikow 6:4, 3:6, 6:3
Finalista 19. 31 marca 1996 Miami Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 0:3 krecz
Finalista 20. 18 sierpnia 1996 Indianapolis Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:7(3), 5:7
Zwycięzca 17. 10 listopada 1996 Moskwa Dywanowa (hala) Rosja Jewgienij Kafielnikow 3:6, 6:1, 6:3
Finalista 21. 8 grudnia 1996 Monachium Dywanowa (hala) Niemcy Boris Becker 3:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca 18. 2 lutego 1997 Zagrzeb Dywanowa (hala) Wielka Brytania Greg Rusedski 7:6(4), 4:6, 7:6(6)
Finalista 22. 16 lutego 1997 Dubaj Twarda Austria Thomas Muster 5:7, 6:7(3)
Zwycięzca 19. 2 marca 1997 Mediolan Dywanowa (hala) Hiszpania Sergi Bruguera 6:2, 6:2
Finalista 23. 15 czerwca 1997 Londyn Trawiasta Australia Mark Philippoussis 5:7, 3:6
Zwycięzca 20. 12 października 1997 Wiedeń Dywanowa (hala) Wielka Brytania Greg Rusedski 3:6, 6:7(4), 7:6(4), 6:2, 6:3
Zwycięzca 21. 8 lutego 1998 Split Dywanowa (hala) Wielka Brytania Greg Rusedski 7:6(3), 7:6(5)
Finalista 24. 5 lipca 1998 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:6(2), 6:7(9), 4:6, 6:3, 2:6
Finalista 25. 23 sierpnia 1998 New Haven Twarda Słowacja Karol Kučera 4:6, 7:5, 2:6
Finalista 26. 11 października 1998 Szanghaj Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Michael Chang 6:4, 1:6, 2:6
Finalista 27. 15 listopada 1998 Moskwa Dywanowa (hala) Rosja Jewgienij Kafielnikow 6:7(2), 6:7(5)
Zwycięzca 22. 8 lipca 2001 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Patrick Rafter 6:3, 3:6, 6:3, 2:6, 9:7

Gra podwójna (9–10)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 2. 23 października 1988 Frankfurt Dywanowa (hala) Rudiger Haas Wielka Brytania Jeremy Bates
Holandia Tom Nijssen 		1:6, 7:5, 6:3
Finalista 1. 1 października 1989 Palermo Ceglana Włochy Diego Nargiso Peter Ballauff
Rudiger Haas 		2:6, 7:6, 4:6
Finalista 2. 18 lutego 1990 Bruksela Dywanowa (hala) Węgry Balázs Taróczy Hiszpania Emilio Sánchez
Slobodan Živojinović 		5:7, 3:6
Finalista 3. 10 czerwca 1990 French Open, Paryż Ceglana Czechosłowacja Petr Korda Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez 		5:7, 3:6
Finalista 4. 19 sierpnia 1990 New Haven Twarda Czechosłowacja Petr Korda Stany Zjednoczone Jeff Brown
Stany Zjednoczone Scott Melville 		6:2, 5:7, 0:6
Zwycięzca 2. 10 lutego 1991 Mediolan Dywanowa (hala) Włochy Omar Camporese Holandia Tom Nijssen
Czechy Cyril Suk 		6:4, 7:6
Zwycięzca 3. 19 maja 1991 Rzym Ceglana Włochy Omar Camporese Stany Zjednoczone Luke Jensen
Australia Laurie Warder 		6:2, 6:3
Zwycięzca 4. 23 czerwca 1991 Manchester Trawiasta Włochy Omar Camporese Wielka Brytania Nick Brown
Wielka Brytania Andrew Castle 		6:4, 6:3
Finalista 5. 21 lipca 1991 Stuttgart Ceglana Włochy Omar Camporese Australia Wally Masur
Hiszpania Emilio Sánchez 		6:4, 3:6, 4:6
Zwycięzca 5. 5 stycznia 1992 Adelaide Twarda Szwajcaria Marc Rosset Australia Mark Kratzmann
Australia Jason Stoltenberg 		7:6, 7:6
Finalista 6. 14 czerwca 1992 Londyn Trawiasta Włochy Diego Nargiso Australia John Fitzgerald
Szwecja Anders Järryd 		4:6, 6:7
Finalista 7. 16 kwietnia 1995 Barcelona Ceglana Włochy Andrea Gaudenzi Stany Zjednoczone Trevor Kronemann
Australia David Macpherson 		2:6, 4:6
Finalista 8. 6 sierpnia 1995 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Scott Davis Południowa Afryka Brent Haygarth
Stany Zjednoczone Kent Kinnear 		4:6, 6:7
Zwycięzca 6. 17 września 1995 Bordeaux Twarda Chorwacja Saša Hiršzon Szwecja Henrik Holm
Wielka Brytania Danny Sapsford 		6:3, 6:4
Zwycięzca 7. 3 marca 1996 Mediolan Dywanowa (hala) Włochy Andrea Gaudenzi Francja Guy Forget
Szwajcaria Jakob Hlasek 		6:4, 7:5
Zwycięzca 8. 2 lutego 1997 Zagrzeb Dywanowa (hala) Chorwacja Saša Hiršzon Południowa Afryka Brent Haygarth
Stany Zjednoczone Mark Keil 		6:4, 6:3
Zwycięzca 9. 16 lutego 1997 Dubaj Twarda Holandia Sander Groen Australia Sandon Stolle
Czechy Cyril Suk 		7:6, 6:3
Finalista 9. 6 czerwca 1999 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Jeff Tarango Indie Mahesh Bhupathi
Indie Leander Paes 		2:6, 5:7
Finalista 10. 1 sierpnia 1999 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Brian MacPhie Zimbabwe Byron Black
Południowa Afryka Wayne Ferreira 		2:6, 6:7(4)

Starty wielkoszlemowe

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 Bilans w turnieju
Australian Open – QF 1R 3R 2R – QF 1R 3R QF 1R – 2R – 2R – – 19–11
French Open – 4R QF 2R QF 3R QF 1R 4R 1R 1R 1R 1R – – – – 21–12
Wimbledon 1R 2R SF 2R F 3R F SF QF 2R F 4R 1R W – – 3R 49–14
US Open – 2R 3R 4R 3R 2R 1R 1R SF 1R 4R 3R 1R 3R – – – 21–13
Bilans spotkań 0–1 9–4 11–4 7–4 13–4 5–3 14–4 5–4 14–4 5–4 9–4 5–3 1–4 9–1 1–1 0–0 2–1 110–50

Gra podwójna

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 Bilans w turnieju
Australian Open 1R 2R 1R 1R – 2R – – 1R 1R – 1R 2–7
French Open 3R F 2R 1R QF – – – 1R 1R F 2R 17–9
Wimbledon 3R 1R 2R 1R 3R – – – – – – – 5–5
US Open 3R 2R 2R 2R 2R – – 2R QF 1R 1R – 10–8
Bilans spotkań 6–4 7–4 3–4 1–4 6–2 1–0 0–0 1–1 3–3 0–3 5–2 1–2 34–29

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Goran Ivanišević [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2022-02-13] (ang.).
  2. ↑ ROBIN FINN: Sampras and Ivanisevic Slug Way to Semifinals. nytimes.com, 2 lipca 1992. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  3. ↑ Style gry. [w:] Tennisbios.com [on-line]. tenis.net.pl. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).
  4. ↑ Sandra McKee: Sampras and Ivanisevic blast to Wimbledon final. baltimoresun.com, 2 lipca 1994. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  5. ↑ Bill Glauber: Sampras serves up more history U.S. star gets 5-set win over Ivanisevic for his fifth Wimbledon title. baltimoresun.com, 6 lipca 1998. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  6. ↑ Goran Ivanisevic – Year by Year. atpworldtour.com. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  7. ↑ a b c Never say never: Goran Ivanisevic – jedyny taki mistrz. doliczonyczasgry.blog.pl, 1 maja 2015. [dostęp 2016-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 stycznia 2017)]. (pol.).
  8. ↑ Ivanisevic snatches Wimbledon thriller. bbc.co.uk, 9 lipca 2001. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  9. ↑ The People’s Final. bbc.co.uk, 9 lipca 2001. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  10. ↑ Nick Crowther: Hewitt ends Ivanisevic dream. bbc.co.uk, 25 czerwca 2004. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  11. ↑ Goran Ivanišević Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-05-17] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-10] (ang.).
  12. ↑ Nesha Starcevic, Anchor Ancic seals unforgettable first Davis Cup win for Croatia, „The Guardian”, 4 grudnia 2005, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-05-17] (ang.).
  13. ↑ Marcin Motyka: Marin Cilić zakończył współpracę z Goranem Ivaniseviciem. sportowefakty.wp.pl, 22 lipca 2016. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).
  14. ↑ Karolina Konstańczak: Goran Ivanisević dołączy do sztabu Tomasa Berdycha. sportowefakty.wp.pl, 8 sierpnia 2016. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Medaliści igrzysk olimpijskich w tenisie ziemnym w grze pojedynczej
Złoci medaliści
Srebrni medaliści
Brązowi medaliści
Medaliści igrzysk olimpijskich w tenisie ziemnym w grze podwójnej
Złoci medaliści
Srebrni medaliści
Brązowi medaliści
Triumfatorzy Wimbledonu w grze pojedynczej (XXI wiek)
2001–2010
2011–2020
od 2021
Laureaci nagrody BBC Sports Personality World Sport Star of the Year
Laureaci nagrody – powrót roku – Laureus World Sports Award for Comeback of the Year

Przekreślone nazwisko oznacza unieważnioną nagrodę

Sportowiec roku Chorwacji według gazety Sportske novosti
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Goran_Ivanišević&oldid=74955534”