Harfa celtycka

Średniowieczna Harfa Królowej Marii (Clàrsach na Banrigh Màiri), (ok. 1400) wystawiona w Muzeum Narodowym w Edynburgu, jest jedną z trzech zachowanych średniowiecznych wczesnych harf celtyckich.

Sakwa na relikwiarz Maedoc, Irlandia, ok. 1000 n.e.

Harfa celtycka – historyczny instrument Irlandii i Szkocji.

Harfa celtycka to typ harfy, na którym grano w Irlandii i Szkocji między X a XIX wiekiem. Jest symbolem narodowym Irlandii.

Do czasów dzisiejszych zachowało się 18 instrumentów, które miały od 29 do 45+7 metalowych strun, zrobionych z mosiężnego drutu. Na harfie takiej grano trzymając ją na lewym ramieniu i używając długich paznokci do uderzania strun i opuszków palców do wyciszania długiego wybrzmienia.

Harfa o wszelkich cechach metalowostrunowej harfy celtyckiej jest obecna na płaskorzeźbach z X wieku, zaś ostatnim odnotowanym harfiarzem był Patrick Murney, który wyjaśniał strojenie harfy Jamesowi Laverty w 1882.

Odrodzenie harfy celtyckiej zainspirowane zostało działaniami takich osób jak Alan Stivell, ale rozpoczęło się na dobre około 1970 roku dzięki Ann Heymann w USA, Gráinne Yeats w Irlandii i Allison Kinnaird w Szkocji (ok. 1980).

Bibliografia

• http://earlygaelicharp.info - anglojęzyczna strona Simona Chadwicka o wczesnej harfie celtyckiej
• Barbara Karlik, Harfiarka. harfiarka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-04)].