Hugo von Pohl
| |
 Admiral
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1872−1916 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Hugo von Pohl (ur. 25 sierpnia 1855 we Wrocławiu (Breslau), zm. 23 lutego 1916 w Berlinie) − niemiecki oficer marynarki, admirał dowodzący Hochseeflotte w czasie I wojny światowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Hugo von Pohl urodził się we Wrocławiu w ówczesnym pruskim Śląsku. Do Kaiserliche Marine wstąpił w 1872 roku. W latach 1900−1901 brał udział w międzynarodowej interwencji w Chinach, wysłanej w celu stłumienia powstania bokserów, dowodząc krążownikiem pancernopokładowym SMS „Hansa”.
Znany jako zdolny taktyk i dowódca, Hugo von Pohl zdobył uznanie admirała Alfreda von Tirpitza. Dzięki jego poparciu szybko awansował, uzyskując w 1913 roku pruski tytuł szlachecki, promocję do rangi admirała (Admiral) i stanowisko szefa sztabu marynarki. Po wybuchu I wojny światowej został orędownikiem prowadzenia wojny głównie przy użyciu lekkich sił nawodnych i U-Bootów.
Po przegranej bitwie na Dogger Bank Hugo von Pohl zastąpił 2 lutego 1915 roku zdymisjonowanego decyzją cesarza Wilhelma II dotychczasowego dowódcę Hochseeflotte, admirała Friedricha von Ingenohla. Ograniczony cesarskimi rozkazami o nienarażaniu własnych wielkich okrętów na starcie z jednostkami Royal Navy, przesunął ciężar działań na agresywniejsze użycie okrętów podwodnych i sił lekkich. Hugo von Pohl zdecydował o rozpoczęciu nieograniczonej wojny podwodnej przeciwko Wielkiej Brytanii, wstrzymanej dopiero po zatopieniu transatlantyku RMS "Lusitania" w maju 1915 roku, z obawy przed możliwymi negatywnymi reakcjami opinii publicznej w Stanach Zjednoczonych.
Chory na nowotwór wątroby Hugo von Pohl ustąpił ze stanowiska w styczniu 1916 roku, zastąpiony przez admirała Reinharda Scheera. Wkrótce potem, 23 lutego 1916 roku, zmarł w szpitalu w Berlinie. W czasie swej służby został między innymi odznaczony Krzyżem Żelaznym II i I klasy, pruskim Orderem Korony oraz, jeszcze przed wybuchem wojny, brytyjskim Orderem Łaźni.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Spencer C. Tucker (red.): Naval Warfare. An International Encyclopedia. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, 2002. ISBN 1-57607-740-3