Karabin Karlé wz.1867

Karabin iglicowy Karle wz. 1867
	; przekrój konstrukcji
Państwo	Imperium Rosyjskie
Rodzaj	karabin iglicowy
	Historia
Prototypy	1866
Produkcja	1867–1868
Wyprodukowano	215 500
	Dane techniczne
Kaliber	15,2 mm
	Wymiary
Długość	1350 mm
Długość lufy	878 mm
	Masa
broni	4,36 kg

Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Karabin iglicowy Karlé wz. 1867 (ros. Игольчатая Bинтовка Карле обр. 1867) – rosyjski jednostrzałowy karabin iglicowy.

Historia

W 1865 roku mieszkający w Wielkiej Brytanii Niemiec, Johann Friedrich Christian Carl (lub też: Carlé, Karl, Karlé) opracował karabin iglicowy własnej konstrukcji. Sukces niemieckiego karabinu Dreyse skłonił dowództwo rosyjskie do wprowadzenia własnego karabinu iglicowego, jednak bardziej zaawansowanego niż konstrukcja Johana von Dreyse. Wybór padł na karabin Karle, który został przyjęty na wyposażenie armii 28 marca 1867 roku^[1].

Pierwsze egzemplarze powstawały poprzez przebudowę 6-liniowych^[a] karabinów wzór 1856 roku (i późniejszych), następnie produkowane były od podstaw. Testy nowego karabinu wykazały jego poważne wady: pękanie iglicy (wada typowa dla karabinów iglicowych, w których na ten element działały duże siły), nieszczelność zamka (wydostające się gazy prochowe mogły poparzyć strzelca), kiepska balistyka używanych pocisków, podatność na zanieczyszczenia niespalonymi resztkami prochu. Ostatecznie zrezygnowano z produkcji karabinu, a posiadane egzemplarze wysłano do wewnętrznych okręgów Rosji, na Syberię i do Turkiestanu. Zastąpiły go karabiny zasilane nabojami w łusce metalowej: Baranowa i Krnka, a od 1870 r. wprowadzono nowocześniejsze Berdany. W 1877 r. w chwili wybuchu wojny rosyjsko-tureckiej armia rosyjska posiadała na wyposażeniu 150 868 szt. (w eksploatacji) i 51 096 szt. (w rezerwie)^[2].

Konstrukcja

Karabin Karle był jednostrzałowym karabinem iglicowym z zamkiem suwliwym. Do zasilania używano naboju scalonego w łusce papierowej, opracowanego przez płk. Wiełtiszczewa (rus. Вельтищев). Produkowany był w dwóch wersjach: strzeleckiej (z celownikiem o maksymalnej nastawie do 853 metrów) i piechoty (tylko do 427 metrów). Karabin nie posiadał wyciągu, ponieważ papierowa łuska ulegała spaleniu, a jej resztki usuwane były przy kolejnym wystrzale. Szybkostrzelność wynosiła: 8-10 strzałów / min.

Uwagi

↑ Linia to stara rosyjska miara długości równa jednej dziesiątej cala; nazwa „sześcioliniowy” odnosi się do kalibru 6/10 cala = 15,24 mm.

Przypisy

↑ Якимович А. А. Карле, английский оружейник // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). – СПб., 1890—1907.
↑ Р. Эрнест Дюпюи, Тревор Н. Дюпюи Всемирная история войн (в 4-х тт.). книга 3 (1800—1925). СПб., М., «Полигон – АСТ», 1998. s. 419-420

[linia-2] Linia to stara rosyjska miara długości równa jednej dziesiątej cala; nazwa „sześcioliniowy” odnosi się do kalibru 6/10 cala = 15,24 mm.

[1] Якимович А. А. Карле, английский оружейник // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). – СПб., 1890—1907.

[3] Р. Эрнест Дюпюи, Тревор Н. Дюпюи Всемирная история войн (в 4-х тт.). книга 3 (1800—1925). СПб., М., «Полигон – АСТ», 1998. s. 419-420

[1]

[a]

[2]