Przejdź do zawartości

Klaus Meine

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klaus Meine
Ilustracja
Klaus Meine (2018)
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1948
Hanower, Niemcy

Instrumenty

gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara rytmiczna

Typ głosu

tenor

Gatunki

hard rock

Zawód

wokalista, gitarzysta, autor tekstów, kompozytor

Aktywność

od 1965

Zespoły
Shamrocks
Mushrooms
Copernicus
Scorpions
Odznaczenia
Wielki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Dolnej Saksonii

Klaus Meine (ur. 25 maja 1948 w Hanowerze[1]) – wokalista, gitarzysta rytmiczny i autor tekstów zespołu rockowego Scorpions[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Już w młodości Klaus Meine udzielał się wokalnie podczas różnych uroczystości oraz imprez szkolnych[2]. Pod wpływem fascynacji muzyką progresywną oraz twórczością zespołu Colosseum, postanowił rozpocząć karierę muzyczną[2]. Działalność artystyczną zaczął w zespole Mushrooms, którego był założycielem[2]. Po rozpadzie formacji w 1968 roku powstał nowy muzyczny projekt Meine, Copernicus, w skład którego wchodził również późniejszy gitarzysta Scorpions, Michael Schenker[2]. W 1970 roku nastąpiło połączenie dwóch zespołów - Copernicus oraz The Scorpions, założonego przez Rudolfa Schenkera. Skład uzupełnili także perkusista Wolfgang Dziony i basista Lothar Heimberg. Muzycy wspólnie zrealizowali debiutancki album studyjny pt. Lonesome Crow. Niedługo potem grupę opuścili Meine, Schenker oraz Heimberg, co ostatecznie doprowadziło do jej rozpadu[2]. Zespół wznowił działalność w 1973 roku. W 1982 roku, bezpośrednio przed nagraniem albumu Blackout, u wokalisty zdiagnozowano polip struny głosowej, w związku z czym muzyk poddał się zabiegowi usunięcia schorzenia[2]. W 1988 roku wraz z grupą Scorpions wystąpił w Związku Radzieckim jako jeden z pierwszych zachodnich wykonawców, zaś w 1990 r. muzycy wzięli udział w przygotowanym przez Rogera Watersa spektaklu The Wall[2]. Rok później, na zaproszenie Michaiła Gorbaczowa, zespół odwiedził Kreml[2]. W 1994 roku Klaus Meine wraz z Rudolfem Schenkerem wystąpili w Budapeszcie na koncercie zorganizowanym przez węgierską grupę Omega, z którą wykonali utwór „White Dove[2].

Udzielał się również w zespole Shamrocks. W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 22. miejscu listy 100 najlepszych metalowych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[3].

Ma żonę Gabi, którą poślubił 24 marca 1976. Mają syna Christiana (urodzonego w 1985 roku)[2].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz więcej w artykule Scorpions, w sekcji Dyskografia.
Album Rok Uwagi Źródło
Schönherz & Fleer – Rilke Projekt - "In Meinem Wilden Herzen" 2002 gościnnie śpiew w utworze "Bis Wohin Reicht Mein Leben (Die Liebenden)" [4]
Tobias Sammet's AvantasiaThe Wicked Symphony 2010 gościnnie śpiew w utworze "Dying for an Angel" [5]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
"Forever and a Day" 2015 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Katja von Garnier [6]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2019 roku nazwano na jego cześć gatunek pająka Extraordinarius klausmeinei[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Holly George-Warren, Patricia Romanowski, Jon Pareles: The Rolling stone encyclopedia of rock & roll. Fireside, 2001, s. 861. ISBN 978-0-7432-0120-9.
  2. a b c d e f g h i j k Jerzy Skarżyński: Przewodnik rockowy. Klaus Meine, skorpion z głosem. muzyka.interia.pl. [dostęp 2013-05-27]. (pol.).
  3. Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time. www.hearya.com. [dostęp 2010-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-29)]. (ang.).
  4. Schönherz & Fleer – Rilke Projekt - "In Meinem Wilden Herzen". www.discogs.com. [dostęp 2016-09-06]. (ang.).
  5. Tobias Sammet's Avantasia – The Wicked Symphony. www.discogs.com. [dostęp 2016-05-29]. (ang.).
  6. Forever and a Day (2015). www.imdb.com. [dostęp 2015-12-29]. (ang.).
  7. e, Band Scorpions bekommt niedersächsischen Verdienstorden [online], Deutschlandfunk Kultur [dostęp 2024-01-15] (niem.).
  8. Cristina A. Rheims. Extraordinarius gen. nov., a new genus of Sparianthinae spiders (Araneae: Sparassidae) from southeastern Brazil. „Zootaxa”. 4674 (1), s. 83-99, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4674.1.4. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]