Przejdź do zawartości

Lubomirscy herbu Drużyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herby Lubomirskich
Herb Drużyna
Herb Lubomirski
Portret księcia Jerzego Sebastiana Lubomirskiego
Portret księcia Stanisława Herakliusza Lubomirskiego
Portret księcia Jana Kazimierza Lubomirskiego
Portret księcia Jerzego Aleksandra Lubomirskiego
Portret księcia Jerzego Ignacego Lubomirskiego
Portret księcia Stanisława Herakliusza Lubomirskiego
Portret księcia Teodora Lubomirskiego
Portret księcia Hieronima Augustyna Lubomirskiego

Lubomirscy herbu Drużyna – polski ród książęcy[1] wywodzący się jakoby, wedle legend rodowych, ze Szreniawitów lub Drużynnitów, żyjących w zakolach rzeki Szreniawy koło Proszowic w czasach Mieszka I. Twórcą potęgi rodu trwającej od lat 80. XVI wieku był żupnik krakowski i senator Sebastian Lubomirski.

Pochodzenie rodziny i herb

[edytuj | edytuj kod]

Istnieją dwie niepotwierdzone teorie dotyczące pochodzenia rodziny. Pierwsza z nich, autorstwa Adama Bonieckiego, polskiego heraldyka, zakłada, że funkcjonowały dwie gałęzie rodu. Jedna osiedlała się nad rzeką Szreniawą w powiecie proszowickim, druga – w szczyrzyckim. Data podziału rodziny nie jest znana, ale rzekomo miało to nastąpić przed przyjęciem chrześcijaństwa przez Polskę. Szreniawitów łączył wspólny herb, co miało oznaczać, że mieli również tych samych przodków. Drużyna (Szreniawa bez Krzyża), przedstawia zakola rzeki Szreniawy w formie litery S białej barwy na czerwonym polu. Z dewizą Patriam Versus (Zwróceni ku Ojczyźnie) jest używana przez przedstawicieli rodu[2].

Autorem drugiej teorii pochodzenia rodziny jest mediewista Władysław Semkowicz. W artykule „Drużyna i Śreniawa. Studyum heraldyczne” (wyd. 1900) pisał, że rodzina zamieszkiwała nad brzegami rzeki Szreniawy w powiecie szczyrzyckim, czyli na terenie ograniczonym strumieniami: Rabą, Stradomką z Trzciańskim Potokiem, Łososiną i Krzyworzeką. Semkowicz opisuje, że tam znajdowało się pierwotne terytorium rodowe Drużynnitów (przodków Lubomirskich, Wieruskich, Rupniewskich i Lasockich). Zaś herb przedstawia nie zakola rzeki, ale „krzywaśń”, czyli zakrzywioną laskę – oznakę władzy świeckiej lub biskupiej (pastorał). Oznaczałoby to, że rodzina wiele wieków przed przyjęciem swojego nazwiska pełniła znaczące funkcje związane z władzą[3].

Dalsze dzieje rodu Szreniawitów lub Drużynnitów miałyby być związane ściśle z dworem władców piastowskich. Jeden z był ponoć kanonikiem na dworze wawelskim. Osoby posługujące się tym herbem należały jakoby do bliskiego otoczenia Bolesława Śmiałego – jego przybocznej drużyny, o czym wspomina kronikarz Jan Długosz w „Rocznikach, czyli Kronikach sławnego Królestwa Polskiego”. Najstarszy dokument dotyczący rzekomo Lubomirskich ma pochodzić z XI wieku. Jest to dział majątkowy oblatowany (wpisany do ksiąg) w 1682 roku w Krakowie. Oryginał nie dochował się do naszych czasów. Istnieje tylko wzmianka w Metryce Koronnej pod wskazanym rokiem[4]. Kolejni członkowie rodu obejmowali stanowiska biskupów[5], funkcje centralne na dworze władców piastowskich, rozbudowywali swoje posiadłości, inwestując w dobra ziemskie, głównie na terenie Małopolski. Jakub Lubomirski w XIV wieku pełnił urząd pisarza grodzkiego.

Podstawy potęgi ekonomicznej

[edytuj | edytuj kod]

Za protoplastę rodziny Lubomirskich, która wyodrębniła się z rodziny Szreniawitów uważany jest Piotr (zm. 1480), dziedzic Lubomierza, miejscowości, od której przyjął nazwisko. Podstawy ekonomiczne rodziny były budowane na eksploatacji żup solnych w województwie krakowskim. Szyby były dzierżawione od władców Polski. Lubomirscy zakładali też prywatne kopalnie w województwie małopolskim. Twórcą potęgi ekonomicznej był Sebastian (ok. 1546-1613), który w 1581 roku został żupnikiem krakowskim. Było to pierwsze stołeczne stanowisko pełnione przez przedstawiciela rodu. Sebastian przy jego objęciu korzystał z poparcia króla Stefana Batorego. Sebastian otrzymał od cesarza Rudolfa II tytuł hrabiego na Wiśniczu w 1595 roku, w 1591 wszedł do senatu jako kasztelan małogoski. Otworzył prywatny szyb solny „Kunegunda” w Sierczy, który był eksploatowany przez około 100 lat[6]. Znaczenie ekonomiczne rodu podniosło także w 1613 roku wniesienie w posagu przez Zofię Ostrogską 18 miast, 313 wsi i 163 folwarki do majątku Stanisława Lubomirskiego (syna Sebastiana).

Pieniądze zdobyte na handlu solą umożliwiły Lubomirskim udzielanie pożyczek nawet najbogatszym osobom w państwie. To z kolei umożliwiło zakup nieruchomości lub ich przejmowanie od niewypłacalnych dłużników. Rodzina przez wiele pokoleń budowała swoją pozycję ekonomiczną, pomnażając posiadany przez wieki majątek[7].

Rezydencje

[edytuj | edytuj kod]

Najdawniejsze wzmianki dotyczące Lubomierza – rodzinnej miejscowości – zostały utrwalone w 1398 roku[8]. Rodzinne włości, poczynając od Gdowa i Szczyrzyca, które były w posiadaniu rodu już w XIII wieku, znacznie się rozrosły. W XVII i XVIII wieku obejmowały między innymi Lubomierz, Nowy Wiśnicz[9], Bochnię, Wieliczkę, Łańcut, Baranów Sandomierski, Puławy, Rzeszów, Równe, Tarnów, Jarosław, Przeworsk, Janowiec nad Wisłą. Wiele posiadłości znajdowało się na terenie największych polskich miast: Warszawy (np. Mokotów, Ujazdów (Warszawa), Czerniaków), Krakowa (Wola Justowska, pałac "Pod Baranami"), Rzeszowa (zamek) Sandomierza, Lwowa. Prestiż podkreślało utrzymywanie rezydencji w Dreźnie, Wiedniu, Paryżu. Członkowie rodziny byli określani mianem „właścicieli brzegu Dniepru”, ponieważ wiele ich posiadłości było skupionych na terenie dzisiejszej Ukrainy i Słowacji. Lubomirscy mieli wpływy polityczne, wojskowe i ekonomiczne, które koncentrowały się w głównej mierze w województwie krakowskim, sandomierskim, stanisławowskim i ruskim, aby w późniejszym czasie objąć cały teren Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Taki stan posiadania utrzymali do upadku państwa polskiego, kiedy została pozbawiona wielu włości na skutek kar za działalność niepodległościową. Lubomirscy inwestowali w nieruchomości, kupując duże kompleksy dóbr. Świadomie dążono do ich skupiania w jedną, obszerną całość. Ekspansja terytorialna rozpoczęła się na terytorium rodowym położonym na południe od Krakowa i kierowana była w kierunku wschodnim. Wspólne dobra osiągnęły największy rozmiar za czasów Stanisława (zm. 1649). Była to trzecia co do wielkości fortuna w Rzeczypospolitej, mniejsza jedynie od ordynacji ostrogskiej i dóbr Radziwiłłów. Kupowano nieruchomości na własność oraz dzierżawiono bogate królewszczyzny, takie jak starostwo spiskie, sandomierskie czy sądeckie. Dochody z ziem dzierżawionych od króla były porównywalne z tymi z prywatnych włości.

W swoich dobrach wprowadzali wiele udogodnień i nowych rozwiązań. Swoje gospodarstwa rolne przestawiali na produkcję przemysłową, budując cukrownie, gorzelnie, fabryki. Wprowadzali równouprawnienie poddanych, zezwalając Żydom na kupowanie nieruchomości w miastach prywatnych, budowę domów, nadawali im uprawnienia sądownicze[10]. Zakładali szkoły i szpitale dla ludności chłopskiej, które utrzymywali z prywatnych dochodów. W swoich posiadłościach często zatrudniali osoby z najniższego stanu, dbając o ich wykształcenie, oferując miejsce zamieszkania, ubiór oraz oczywiście pensję wypłacaną wówczas zwyczajowo dwa razy do roku. Za wierną służbę nadawali im znaczne dobra w dożywotnie lub dziedziczne posiadanie[11].

Podział rodu

[edytuj | edytuj kod]

Ród, początkowo mało liczny, uległ znacznemu rozrodzeniu, co powodowało podziały posiadanej fortuny, ale umożliwiało łatwiejszy start polityczny, dzięki poparciu licznych osób na sejmach, w senacie czy na królewskim dworze. Kolejni przedstawiciele rodziny mogli także liczyć na wsparcie swoich krewnych w działaniach politycznych czy sądowych.

Rodzina podzieliła się na pięć głównych linii rodowych – wiśnicką (od Aleksandra Michała (1614-1677), łańcucką (od Stanisława Herakliusza (1642-1702), przeworską (od Aleksandra Michała, zm. 1675), rzeszowską (od Hieronima Augustyna (ok. 1647-1706) i janowiecką (od Jerzego Dominika (1665-1727). Najbardziej rozrodzona była linia przeworska, która dzieliła się na trzy gałęzie – dubrowieńsko-kruszyńską, równieńsko-przeworską i dubieńską. Liczni przedstawiciele tej linii żyją do dziś.

Szczyt potęgi w okresie Rzeczypospolitej

[edytuj | edytuj kod]

Członkowie rodziny między innymi dzierżyli urzędy marszałków, starostów, wojewodów, hetmanów. Czterech książąt Lubomirskich piastowało godność marszałka wielkiego koronnego: Jerzy Sebastian, Józef Karol, Stanisław Herakliusz i Stanisław. Działali w polityce: przewodniczyli sejmom, tworzyli prywatne wojsko, pełnili funkcje królewskich posłów na dworach Europy. Mieli decydujący wpływ na wybór monarchów. Byli również obrońcami szlachty, która często powierzała im swój głos na sejmach i podczas wyborów królów. Jerzy Sebastian był marszałkiem wielkim i hetmanem polnym koronnym, a mimo to zdecydował się na poparcie postulatów szlachty skupionej w rokoszu[12].

Ważne były również zawierane małżeństwa. Przedstawiciele Lubomirskich dbali o to, żeby wiązać się z równie możnymi i bogatymi rodzinami. Umożliwiło im to rozszerzenie dóbr prywatnych, a nawet przejęcie części dóbr ostrogskich na mocy transakcji kolbuszowskiej z 1753 roku. Stanisław Lubomirski (1583-1649) ożenił się z Zofią Ostrogską, Aleksander Michał Lubomirski ożenił się Heleną Teklą Ossolińską, Krystyna Lubomirska wyszła za Albrychta Stanisława Radziwiłła, Józef Karol (1638-1702) był mężem Teofilii Ludwiki Zasławskiej, Teresa Lubomirska (zm. 1712) była żoną Karola Filipa, księcia neuburskiego, a Marianna (1693-1729) – Pawła Karola Sanguszki, marszałka wielkiego litewskiego[13].

Tytuł książęcy

[edytuj | edytuj kod]

W 1647 roku Lubomirscy w osobie Stanisława uzyskali od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Sami kandydowali do korony. Hetman wielki koronny Hieronim Augustyn był jednym z kandydatów do tronu polskiego po śmierci Jana III Sobieskiego. Teodor Konstanty (1683-1745), wojewoda krakowski, starał się o koronę po śmierci Augusta II Mocnego. Stanisław Lubomirski wojewoda kijowski, marszałek trybunału radomskiego, kandydował do tronu w roku 1764. Książęta Lubomirscy kandydowali również do objęcia korony czeskiej i węgierskiej. Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) ubiegał się o tron Węgier. W latach 1917–1918 książę Zdzisław Lubomirski był członkiem Rady Regencyjnej[14]. Ród książąt Lubomirskich spokrewniony jest niemal ze wszystkimi dynastiami panującymi w Europie. Rodzina Lubomirskich jest po kądzieli spokrewniona z rodem Piastów mazowieckich. Zofia Lubomirska była prawnuczką Anny mazowieckiej, córki Konrada III Rudego, księcia mazowieckiego. Katarzyna Lubomirska (ok. 1585-1620) była żoną Konstantego Bazylego II, księcia Ostrogskiego, blisko spokrewnionego z Bolesławem IV, potomkiem Konrada Mazowieckiego[15].

Działalność militarna

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Lubomirski wsławił się dowodzeniem w bitwie pod Chocimiem w 1621 roku, stoczonej z siłami turecko-tatarskimi. Stanisław brał początkowo udział w bitwie na czele prywatnego pułku, ale gdy hetman Jan Karol Chodkiewicz zmarł – objął dowodzenie. Dość szybko doprowadził do końca oblężenia. Wielodniowa bitwa pod Chocimiem zakończyła się odparciem Turków 10 października 1621 roku.

Książę Jerzy Sebastian Lubomirski (1616-1667) jako jedyny polski arystokrata podczas potopu nie złożył przysięgi Karolowi X Gustawowi. Udzielił schronienia Janowi Kazimierzowi w swej siedzibie (Starostwa Spiskiego) na zamku w Lubowli (dziś Słowacja) i rozpoczął kontrofensywę polskich wojsk. Użyczył prywatnego wojska, które walczyło pod Warką i odbijało Warszawę i Toruń, zajęte przez Szwedów. Swojego wsparcia w kampanii prowadzonej przez księcia udzielił Stefan Czarniecki. W 1660 roku książę Jerzy Sebastian Lubomirski na czele wojsk prywatnych i królewskich przeprowadził błyskawiczną kampanię zakończoną klęską sił rosyjskich pod Cudnowem i Połonką. Była to jedna z najlepiej dowodzonych kampanii militarnych w Rzeczypospolitej w XVII wieku. W roku 1661 doszło do rozluźnienia kontaktów z królem i w konsekwencji do rokoszu. Książę wycofał się na Śląsk i, zdegradowany przez sąd sejmowy, walczył o prawo do rehabilitacji. Udało się to jego synom.

Książę Hieronim Augustyn, członek zakonu joannitów, poświęcił swoje życie walce z Turkami, uznanymi wówczas za zagrożenie cywilizacyjne i kulturalne dla całej Europy. Pokonał powstanie kozackie Piotra Doroszenki. W 1670 roku walczył z Ordą Krymską pod Bracławiem i Kalnikiem. W 1683 roku podczas bitwy pod Wiedniem jego oddziały jako pierwsze dotarły do bram miasta. Hieronim Augustyn wziął mało zaszczytny udział w bitwie pod Kliszowem między Szwedami a wojskami sasko-polskimi po stronie Augusta II[16].

W okresie I Rzeczypospolitej ośmiu przedstawicieli rodu pełniło funkcje generałów. Dwóch z nich brało udział w wojnie z carską Rosją, od której rozpoczęła się Insurekcja Kościuszkowska[17].

Lubomirscy w dziejach Warszawy

[edytuj | edytuj kod]

Książę Stanisław Herakliusz Lubomirski (1642-1702) do przebudowy swoich licznych rezydencji zatrudnił Tylmana z Gameren, późniejszego nadwornego architekta króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Był właścicielem rezydencji w Puławach, Czerniakowie (gdzie ufundował klasztor i kościół bernardynów) i w Ujazdowie (dziś część Warszawy). W końcu XVII wieku wybudował tu Łazienkę, która stała się początkiem Pałacu na Wodzie Stanisława Augusta Poniatowskiego i Ermitaż – zaplanowany jako miejsce medytacji i relaksacji. Był przyjacielem wielu artystów i mecenasów sztuki w całej Europie, o czym świadczy zachowana korespondencja. Kontakty łączyły go z dworem francuskim, hiszpańskim czy członkami rodziny Mediccich, co ułatwiało mu prowadzenie licznych poselstw i negocjacji w imieniu polskiego króla.

Książę Stanisław Herakliusz to również utalentowany twórca, prekursor polskiego baroku w dziedzinie literatury. Posługiwał się kilkoma językami, w swoich dziełach stosował niemal wszystkie znane formy literackie, jednak najbardziej interesował się nowymi prądami płynącymi z obszarów Italii. Jego dzieło filozoficzne „Rozmowy Artaksesa i Ewandra” weszło do kanonu literatury staropolskiej i stało się nawet lekturą szkolną[18] Przykład organizacji ścisłego centrum stolicy stanowi przebudowa pałacu Pod Blachą zlecona na początku XVIII wieku przez Jerzego Dominika Lubomirskiego. Pałac, który nabrał klasycystycznych kształtów, położony po południowej stronie Zamku Królewskiego, w 1777 r. zakupił sam król, umieszczając tam z czasem bibliotekę[19].

Poprzednim właścicielem tego budynku był książę Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811), zasłużony szczególnie dla polskiego teatru. Finansował wystawianie sztuk rodzimych oraz europejskich, organizował liczne koncerty, bale, spotkania. Urządzane przez niego uroczystości były miejscem spotkań artystów oraz arystokracji z całej Europy, a w pamięci mieszkańców stolicy zapisał się jako organizator publicznych przyjęć połączonych z pokazami fajerwerków – Fokshali[20].

Książę Jerzy Marcin to również awanturnik i uczestnik konfederacji barskiej. Od 1758 roku służył w wojsku pruskim, następnie rosyjskim. Przez rodzinę został odsunięty od życia politycznego w Polsce, ale zapisał się w historii jako miłośnik muzyki i teatru. W 1777 sfinansował wydanie „Świętoszka” Moliera, w 1783 wydzierżawił przywilej teatralny, a dyrektorem teatru uczynił Wojciecha Bogusławskiego. Otworzył też szkołę baletowo-aktorską dla 1000 osób[21].

Izabela Lubomirska (1736-1816), księżna Marszałkowa przebudowała zamek w Łańcucie, zgromadziła kolekcje sztuki i biblioteki, zawierające setki dzieł z całej Europy i świata. Była aktywna politycznie, w swojej posiadłości w Łańcucie chroniła część dworu francuskiego w okresie rewolucji. Rozbudowywała rezydencje, stosując w nich często najnowsze rozwiązania architektoniczne. Zbudowała pałac w swoich dobrach na Mokotowie. Nadała nazwę tej dzielnicy Warszawy, określając swoją posiadłość Mon Coteau (Moje Wzgórze). Była miłośniczką teatru, położyła kamień węgielny pod budowę Teatru Narodowego w Warszawie. Utrzymywała szereg prywatnych scen w swoich pałacach. Pojęcie teatru w dziejach miało o wiele szersze znaczenie niż obecnie. Obejmowało nie tylko przedstawienia teatralne, ale również operę, kabaret czy przedstawienia ekwilibrystyczne. Było medium, które silnie oddziaływało na zmysły widzów. Dla niej księżnej Izabeli Franciszek Karpiński napisał „Pieśń o Narodzeniu Pańskim”, znaną pod tytułem „Bóg się rodzi”. Na cześć jej córki Cyprian Kamil Norwid napisał panegiryk. Z rezydencji w Łańcucie wyruszył Tadeusz Kościuszko, który udał się do Krakowa i stamtąd rozpoczął powstanie w całym kraju[22].

Książę Stanisław Lubomirski, mąż Izabeli, przeszedł do historii jako gospodarz Warszawy. Wprowadził tu stałe oświetlenie ulic i za prywatne pieniądze utrzymywał oddział policji. Pragnął przede wszystkim zadbać o zdrowie warszawiaków, toteż zdecydował się na otoczenie miasta, po obydwu stronach Wisły wałem ziemnym, który miał początkowo chronić przed rozprzestrzeniającą się epidemią dżumy. W wale utworzono tylko trzy przejazdy, w których kontrolowano ludzi i wozy wjeżdżające do miasta. Później nasyp wzmocniony działami służył do obrony stolicy w czasie powstania kościuszkowskiego oraz listopadowego. Przez cały XIX wiek wyznaczał granice miasta. Aktem z roku 1770 wprowadził stałe nazwy ulic, co znacznie ułatwiło administrowanie miastem i jego funkcjonowanie porządkując sprawy meldunkowe czy ułatwiając dostarczanie korespondencji[23].

Filantropi i mecenasi

[edytuj | edytuj kod]

Lubomirscy, podobnie jak inne bogate rody arystokratyczne, sprawowali mecenat artystyczny, kulturalny i naukowy. W rodzinnym zamku – Wiśniczu, który do dziś jest własnością rodu oraz w Wilanowie, Łazienkach Królewskich, Łańcucie czy Mokotowie utrzymywali prywatne grupy teatralne, finansowali artystów, fundowali obiekty sakralne i dbali o wystrój rezydencji. Przebudowa zamku w Wiśniczu była dziełem Macieja Trapoli. Kaplica zamkowa ozdobiona została stiukami Giovanniego Battisty Falconiego. Natomiast Stanisław Lubomirski (1583-1649), który finansował remont zamku, ufundował również dwadzieścia obiektów sakralnych[24].

Książę Marceli Lubomirski przez wiele lat wspierał twórczość Cypriana Kamila Norwida. Został uwieczniony przez poetę w lekturze „Białe kwiaty”[25]. Książę Józef Lubomirski (1751-1817) był propagatorem uprzemysłowienia kraju i reform, zdolnym dowódcą wojskowym, kawalerem Orderów Orła Białego (najwyższego odznaczenia państwowego) i Świętego Stanisława. Popierał Konstytucję 3 Maja[26].

Lubomirscy na terenie swoich dóbr budowali prywatne szkoły dla podopiecznych. Często naukę oddawali w ręce profesjonalistów – zakonów pijarów czy jezuitów. Członkowie rodziny fundowali klasztory, kościoły i inne obiekty sakralne. Książę Stanisław Lubomirski ufundował klasztor karmelitów w Wiśniczu, stanowiący do dziś perłę architektury renesansowej w Polsce. Przez wiele dziesięcioleci rezydenci zamku w Wiśniczu wspomagali klasztor różnymi legatami. Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727) podarował klasztorowi paulinów na Jasnej Górze wiele cennych przedmiotów, w tym naczynia liturgiczne. Z jego inicjatywy powstała główna brama wiodąca do klasztoru. Nosi nazwę Bramy Lubomirskich[27]. Jerzy Ignacy, wraz z żoną Marianną, ufundował kościół i klasztor reformatom w Rzeszowie (1722), a potem kapucynom w Rozwadowie (1753).

Walka z zaborcami

[edytuj | edytuj kod]

Po 1795 roku książęta Lubomirscy angażowali się w działania konspiracyjne i powstańcze, chociaż tracili za to kolejne dobra. Książę Jerzy Roman Lubomirski (1799-1865), właściciel Rozwadowa, wspierał powstania listopadowe i styczniowe, a na terenie swoich dóbr organizował szpitale dla rannych. Po upadku pierwszego z nich jego pałac stał się miejscem tajnych spotkań polskich patriotów, wraz z bratem wspomagał bowiem działania partyzanckie bohatera „Nocy Listopadowej”, płk. Józefa Zaliwskiego, podczas jego nieudanej próby wzniecenia kolejnego powstania (1833). Wykazywał również aktywność na polu społecznym i naukowym. Utrzymywał szkołę trywialną i przytułek dla ubogich (zgodnie z zapisem jego dziada, Jerzego Ignacego, fundatora licznych tego typu przybytków w podkarpackich włościach). Utworzył też dwie fundacje naukowe. Pierwsza zajmowała się zakupem przyrządów do badań, druga – nagradzała polskich autorów wybitnych prac naukowych.

Jego brat książę Adam Hieronim Karol Lubomirski (1811-1873) był oficerem wojsk polskich, walczył też jako ochotnik w powstaniu listopadowym. Po stłumieniu zrywu władze carskie pozbawiły rodzinę części majątku leżącej w zaborze rosyjskim[28].

W roku 1809 podczas wojny polsko-austriackiej prowadząc szturm na Sandomierz ginie 17-letni książę Marceli Lubomirski[29].

W 1823 roku książę Henryk Lubomirski (1777-1850) przekazał swoje bogate zbiory (obejmujące księgozbiór, archiwalia, dzieła sztuki i inne zabytki zwane „starożytnościami”) Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich we Lwowie, który stał się od tego czasu ważną placówką naukową i kulturalną znaną w całej Europie. Prowadzono tu badania z zakresu nauk humanistycznych. Prace wydawane przez zakład w XIX wieku nadal przedstawiają wysoką wartość poznawczą. Ossolineum wydaje również źródła do historii Polski. Bez wsparcia rzeczowego i finansowego, jakie Ossolineum otrzymało od księcia Lubomirskiego, placówka upadłaby już w początkowym stadium działalności. Henryk Lubomirski przez wiele lat pełnił funkcję kuratora placówki. Przyczynił się do powstania Muzeum Książąt Lubomirskich (1823) – pierwszego prywatnego muzeum na ziemiach polskich, ogólnie dostępnego dla zwiedzających. Książę Henryk Lubomirski w 1825 roku utworzył Ordynację Przeworską. Na skutek działalności niepodległościowej twórcy, ordynacja została zalegalizowana przez władze zaborcze dopiero po jego śmierci w 1869 r. Pierwszym uznanym ordynatem został jego syn – książę Andrzej Lubomirski.

Książę Aleksander Lubomirski (1802-1893) ufundował zakłady dla biednych chłopców w centrum Krakowa (dzisiejsza siedziba Uniwersytetu Ekonomicznego) i dziewcząt w Łagiewnikach (dzisiejsze sanktuarium, cenione przez Jana Pawła II, gdzie objawień doznała święta siostra Faustyna). W zakładach tych przygotowywano ubogą młodzież do dorosłego życia. Za darmo uczono praktycznych zawodów, które mogły być podstawą zatrudnienia w przyszłości[30].

Książę Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) założył Warszawskie Towarzystwo Dobroczynności. Był wieloletnim prezesem Instytutu Oftalmicznego w Warszawie (założonego przez Edwarda Kazimierza Lubomirskiego), który prowadził badania okulistyczne na poziomie europejskim. Z jego inicjatywy utworzono specjalne brygady, które pomagały leczyć wzrok ubogim osobom. Swoim pacjentom udzielały bezpłatnych porad.

W okresie powstania styczniowego książę był członkiem Rządu Narodowego Romualda Traugutta, gdzie pełnił funkcję Dyrektora Wydziału Spraw Wewnętrznych. Za działania antycarskie został zesłany w głąb Rosji do Nowogrodu Niżnego. Wspierał polskie szkolnictwo. Chronił przed konkurencją ze strony Rosji i Prus polskie organizacje zawodowe, zakładał kasy pożyczkowe. Starał się rewindykować polską sztukę zrabowaną podczas wojen przez Rosjan, między innymi odzyskał pomnik Poniatowskiego stojący przed Pałacem Prezydenckim, jak również odzyskał i wyremontował Kolumnę Zygmunta, zakupił polskie zamki w Czersku i Iłży, aby uratować je od unicestwienia. W 1875 roku utworzył Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie (dziś siedziba Centralnej Biblioteki Rolniczej). Zakładał wieczorowe szkoły dla rzemieślników i czeladników oraz groszowe kasy oszczędnościowe ubogich. Finansował wydawanie źródeł do historii Polski, czasopism branżowych, organizował bezpłatne biblioteki[31].

Władysław Emanuel Lubomirski wspierał Gabinet Zoologiczny Uniwersytetu Warszawskiego. Książę inwestował w zakup pomocy naukowych, finansował wyjazdy pracowników uczelni, przekazał swoje kolekcje muszli. Sam zajmował się głównie florystyką, badał zachowanie roślin w zmienionych warunkach klimatycznych. Z jego zbiorów do dziś korzysta Muzeum Zoologiczne Instytutu Zoologii PAN[32].

Książę Władysław Lubomirski (1866-1934) był mecenasem i twórcą grupy artystów Młodej Polski Muzycznej. Aby ułatwić działanie organizacji, założył spółkę, która zajmowała się promowaniem utalentowanych młodych polskich artystów. Przez wiele lat finansował naukę i promował Karola Szymanowskiego, Artura Rubinsteina i Grzegorza Fitelberga. Finansował warszawską Filharmonię w czasie, kiedy urzędniczy carscy planowali jej zamknięcie[33]. Książęta Władysław Lubomirski i Jan Tadeusz Lubomirski byli inicjatorami utworzenia Zjednoczenia Rodowego Książąt Lubomirskich[34].

Książę Stanisław Sebastian Lubomirski (1875-1932) w 1910 założył Warszawskie Towarzystwo Lotnicze Awiata. Z jego inicjatywy powstała na ziemiach polskich pierwsza cywilna szkoła pilotów i fabryka samolotów. Pierwsze lotnisko Aviaty mieściło się na Polu Mokotowskim, na terenie zajmowanym również przez wojsko carskie. Zgodę na jego używanie uzyskał Książę bezpośrednio od urzędników carskich[35].

Dwudziestolecie międzywojenne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1919–1939 Lubomirscy pełnili role posłów, senatorów, pracowali w ministerstwach. Angażowali się również w proces uprzemysłowienia państwa. Tworzyli placówki bankowe i kasy pożyczkowe, które udzielały tanich kredytów dla najbiedniejszych. Działali w organizacjach edukacyjnych, fundowali i finansowali szkoły. Należeli też do kluczowych organizacji zajmujących się modernizacją dróg, kolejnictwem, lotnictwem. Brali udział w odbudowie polskiej armii. Zajmowali się również polską kulturą i pracowali społecznie.

Stefan Lubomirski (1862-1941) był inicjatorem utworzenia Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich (późniejszy Polski Komitet Olimpijski) i członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Był pierwszym prezesem PKOl. Kolejnym prezesem był jego kuzyn Kazimierz Lubomirski. Pasją księcia Stefana była także hodowla koni wyścigowych. W folwarku Widzów koło Częstochowy utworzył z braćmi najnowocześniejszą stadninę w Polsce[36].

Stefan Lubomirski był właścicielem spółki Warszawskie Koleje Dojazdowe, która stworzyła koleje wąskotorowe: osobowe i towarowe – grójecką, jabłonkowską i wilanowską. Koleje stanowiły jedyny nowoczesny środek transportu, jaki umożliwiał dotarcie mieszkańcom stolicy do fabryk położonych pod miastem i mieszkańcom terenów podmiejskich do stolicy. Linie budowane przez Lubomirskiego działały również w czasie II wojny światowej, dowożąc zaopatrzenie do kontrolowanego przez władze okupacyjne miasta oraz pracowników do warszawskich biur i fabryk[37].

Stanisław Sebastian Lubomirski założył również Centralny Związek Przemysłu Polskiego „Lewiatan”, którego był prezesem od 1932 roku. Związek propagował idee rozwoju przemysłu – obniżenie podatków, świadczeń socjalnych dla robotników i zwiększenie pomocy państwa dla przemysłu. Członkowie organizacji zasiadali w sejmie, senacie, byli członkami wielu rządów II RP i innych instytucji państwowych. Mieli rozbudowane zaplecze informacyjne – wydawali trzy czasopisma „Przegląd Gospodarczy”, „Kurier Polski” i „Depeszę”. Stanisław Sebastian Lubomirski założył Bank Przemysłowy Warszawski S. A., był prezesem Banku Handlowego w Warszawie, Centralnego Związku Przemysłu Polskiego, Związku Banków Polskich, Stowarzyszenia Przemysłowców Polskich. Życie poświęcił walce o uniezależnienie polskiej gospodarki od wpływów zaborczych, a po odzyskaniu niepodległości – od wpływów państw sąsiednich[38].

 Zobacz więcej w artykule Zdzisław Lubomirski, w sekcji Deklaracja niepodległości Polski.

II wojna światowa. Walka zbrojna

[edytuj | edytuj kod]

Stefan Lubomirski (1898-1948) w czasie okupacji był członkiem Związku Zachodniego. Znalazł się na liście do rozstrzelania, jednak zbiegł do Krakowa, gdzie się ukrywał. Za prowadzenie tajnej składnicy leków dla Armii Krajowej został aresztowany i przetrzymywany w więzieniu na Montelupich. Cudem uniknął rozstrzelania. Kiedy okupanci odkryli składnicę leków, wyznaczyli datę transportu całej rodziny, która miała trafić do obozu w Oświęcimiu[39].

Eugeniusz Lubomirski (1895-1982) został aresztowany przez NKWD, siedział na Łubiance, gdzie poznał generała Andersa. W czasie długotrwałych walk generała, został jego adiutantem. Walczył u jego boku na terenie całej Europy, również pod Monte Cassino. Wreszcie dotarł do Wielkiej Brytanii. Był kandydatem na Prezydenta Polski na Uchodźstwie[40].

Hieronim Lubomirski w wieku 17 lat został zamordowany na Pawiaku po akcji odbicia Jana Bytnara, pseudonim „Rudy”. Akcja odbyła się 26 marca 1943 r. Zorganizowana została przez specjalny Oddział Grup Szturmowych Szarych Szeregów i rozpoczęła współpracę Szarych Szeregów z Armią Krajową w zakresie odbijania więźniów i karania okupacyjnych władz więzienia.

Jerzy Ignacy Lubomirski (1882-1945) był bardzo aktywny w środowisku lokalnym. Posłował do Wiednia w sprawie budowy mostu na rzece San. W czasie wojny pomagał osobom poszkodowanym. W 1944 roku został aresztowany. Był przetrzymywany i torturowany w tarnobrzeskim więzieniu. Został zamordowany przez MBP jako członek Armii Krajowej[41]. Podczas trwania wojny i po jej zakończeniu, rodzina Lubomirskich była często nękana i inwigilowana przez gestapo, NKWD i MBP/SB. Majątek rodzinny został skonfiskowany, a rodzina wysiedlona ze swoich domów rodzinnych.

Fundacja Książąt Lubomirskich

[edytuj | edytuj kod]

Fundacja Książąt Lubomirskich to organizacja prowadzona przez Jana Lubomirskiego-Lanckorońskiego[42].

Lubomirscy jako fundatorzy

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też kategorię: Fundacje kościelne Lubomirskich herbu Szreniawa bez Krzyża.

Poniżej lista najbardziej znaczących fundacji Lubomirskich, które w większości przetrwały do dziś[43].

Lp. Data Miejscowość Nazwa Fundator Źródło Uwagi
0 Szczyrzyc Budowa kościoła Prawdopodobnie Michał z Grabia i Szczyrzyca, jeden z protoplastów Lubomirskich
1 przed 1590 Łazany (pow. krakowski) budowa kościoła Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613) Polski słownik biograficzny (dalej PSB), t. 18, s. 40
2 1604 Bielany k/Krakowa Przekazanie wsi klasztorowi kamedułów Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613) PSB, t. 18, s. 40
3 1605 Niedźwiedź (pow. limanowski) Budowa kościoła i przytułku dla ubogich Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613) PSB, t. 18, s. 40
4 1611 Kraków, Wolica Fundacja kaplicy w kościele oo. dominikanów Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613) PSB, t. 18, s. 41 Hrabia ufundował kaplicę, na jej utrzymanie zapisał prywatną wieś o nazwie Wolica
5 1623-1634 Kraków Fundacja klasztoru dominikanek „Na Gródku” Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)1 PSB, t. 18, s. 41
6 Wiśnicz Założenie miasta, fundacja kościoła i ratusza Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
7 Lubowla Przebudowa zamku Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
8 Zator Przebudowa zamku Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
9 Nowy Sącz Przebudowa zamku Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
10 Bielany k. Krakowa Fundacja kaplicy w klasztorze Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
11 Podoliniec Fundacja klasztoru pijarów i kolegium pijarów Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
12 Kraków Fundacja klasztoru karmelitów bosych Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
13 Wiśnicz Fundacja kościoła klasztornego Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
14 Wiśnicz Mauzoleum rodzinne w klasztorze karmelitów Stanisław Lubomirski (1583-1649) PSB, t. 18, s. 44
15 1651 Sokal 2 chorągwie lekkiej jazdy i 100 piechurów Konstanty Jacek Lubomirski (ok. 1620-1663) PSB, t. 18, s. 31 Prywatne wojsko wystawione do walki z Chmielnickim
16 1654 Nowy Sącz Kaplica Przemienienia Pańskiego Aleksander Michał Lubomirski (ok. 1614-1677) PSB, t. 18, s. 32 Kaplica renesansowa, przemianowana w 1081 na kościół
17 Wiśnicz Kolekcja obrazów (219) i biblioteka (313 książek i 45 rękopisów) Aleksander Michał Lubomirski (ok. 1614-1677) PSB, t. 17, s. 639 Obrazy z podróży po Europie, m.in. pędzla B. Schodone, F. Albani, F.M. Parmigiano, szkoły holenderskiej. Obecnie przejęte przez Skarb Państwa
18 20 kwietnia 1668 Rzeszów Fundacja kolegium pijarskiego Hieronim Augustyn Lubomirski (1647-1706) PSB, t. 18, s. 11. Data otrzymania zgody od papieża
19 1668-1706 Utrzymanie prywatnej chorągwi dragonów i pancernej Hieronim Augustyn Lubomirski (1647-1706) PSB, t. 18, s. 11 Oddziały walczyły na Ukrainie, w Mołdawii, pod Chocimiem, pod Wiedniem
20 Po 1678 Warszawa Budowa „Arkadii” na Mokotowie Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) PSB, t. 18, s. 47 Architekt Tylman z Gameren
21 1676-1683 Warszawa Budowa teatru komediowego w Ujazdowie Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) PSB, t. 18, s. 47 Odbywały się tu przedstawienia przeznaczone dla szerokiej publiczności
22 1683-1689 Warszawa Budowa rezydencji w Ujazdowie Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) PSB, t. 18, s. 47 Architekt Tylman z Gameren. Powstały Ermitaż i Łazienka, początek Pałacu Łazienkowskiego
23 1683-1689 Warszawa Budowa rezydencji w Czerniakowie Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) PSB, t. 18, s. 47 Architekt Tylman z Gameren, dziś rezydencja jest własnością państwa
24 1687-1692 Warszawa Budowa kościoła bernardynów w Czerniakowie Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) PSB, t. 18, s. 48 Kościół miał być jednocześnie rodzinnym mauzoleum, książę został tam pochowany
25 Częstochowa Ofiara 100 tys. złp. Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727) PSB, t. 18, s. 21
26 Połonne Założenie misji jezuickiej Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727) PSB, t. 18, s. 21
27 Kijanna (?) Rozbudowa rezydencji Józef Karol Lubomirski (1638-1702) PSB, t. 18, s. 27
28 ok. 1695 Baranów Sandomierski Rozbudowa zamku Józef Karol Lubomirski (1638-1702) PSB, t. 18, s. 27 Architekt Tylman z Gameren, rozbudowa skrzydła zach., zmiana wystroju wnętrz, zamek do dziś jest jedną z najwspanialszych rezydencji renesansowych
29 1713-1730 Rzeszów Budowa kościoła reformatów Marianna Lubomirska (1685-1730) i Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) PSB, t. 17, s. 633 Księżna z mężem Jerzym Ignacym Lubomirskim dali pieniądze na budowę kościoła
30 między 1737 a 1753 Rzeszów Ogrody i przebudowa pałacyku letniego Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) PSB, t. 17, s. 629 Powstały dla żony księcia – Joanny
31 2 ćw. XVIII w. Warszawa Budowa kalwarii w Ujazdowie złożonej z 33 kaplic Teodor Lubomirski (1683-1745) PSB, t. 18, s. 62
32 2. ćw. XVIII w. Boguchwała Budowa kościoła Teodor Lubomirski (1683-1745) PSB, t. 18, s. 62
33 2. ćw. XVIII w. Łańcut Budowa kościoła i klasztoru dominikanów Teodor Lubomirski (1683-1745) PSB, t. 18, s. 62
34 2 ćw. XVIII w. Łańcut Restauracja kościoła parafialnego Teodor Lubomirski (1683-1745) PSB, t. 18, s. 62
35 2 ćw. XVIII w Warszawa Finansowanie Collegium Nobilium Teodor Lubomirski (1683-1745) i żona Elżbieta PSB, t. 18, s. 62
36 1743 Warszawa Ofiara 1800 złp. Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776) PSB, t. 18, s. 634 Na budowę Collegium Nobilium Stanisława Konarskiego
37 1745 Miłocin Kaplica św. Huberta Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) PSB, t. 18, s. 24
38 1750 Równe Założenie cechów krawców i kuśnierzy Stanisław Lubomirski (1704-1793) PSB, t. 18, s. 50
39 Warszawa Suma 1800 zł Stanisław Lubomirski (1704-1793) PSB, t. 18, s. 50 na budowę (rozbudowę) Collegium Nobilium
40 1756 Warszawa Dzierżawa pałacu dla pijarów Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776) PSB, t. 18, s. 634
41 Głogów w Rzeszowskiem Fundacja klasztoru oo. misjonarzy Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776) PSB, t. 18, s. 635
42 Przeworsk Zakłady tkackie Zofia (1718-1790) i Antoni Lubomirscy PSB, t. 17, s. 637 Lubomirscy zatrudniali zagranicznych fachowców, dzięki czemu unowocześniono tu przemysł tkacki, zróżnicowano wyroby
43 Przeworsk Budowa klasztoru Sióstr Miłosierdzia Zofia Lubomirska (1718-1790) PSB, t. 17, s. 637 Księżna zainicjowała budowę, finansowała ją
44 1766-1772 Opole Przebudowa pałacu na klasycystyczny wraz z fundacją kolekcji naukowych Zofia Lubomirska (1718-1790) PSB, t. 17, s. 637 Architekci: Dominik Merlini i Jakub Fontana, kierownik robót Jan Ferdynand Nax. W pałacu powstał gabinet historii naturalnej, zbiór mineralogiczny i biblioteka
45 1770 Warszawa Budowa wałów wokół miasta Stanisław Lubomirski (ok. 1720-1783) PSB, t. 18, s. 54
46 1770-1780 Śmilańszczyzna (woj. kijowskie) Akcja osadnicza, założenie 48 nowych osiedli – słobód Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) PSB, r. 18, s. 32
47 1776 Prawdopodobnie Głogów Ofiara na szpital dzieciątka Jezus Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776) PSB, t. 18, s. 635 Księżna zapisała znaczą kwotę na budowę szpitala w testamencie, którą przeznaczyła dla ks. Gabriela Boudouin
48 1777 Śmiła (woj. kijowskie) Budowa kościoła pw. Franciszka Ksawerego Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) PSB, r. 18, s. 32
49 1777 Warszawa Wprowadzenie oświetlenia ulic Stanisław Lubomirski (ok. 1720-1783) Encyklopedia Warszawy, red. B. Petrozolin-Skowrońska, PWN, Warszawa 1994.
50 Staszów Szkoła elementarna Izabela Lubomirska (1736-1816) PSB, t. 17, s. 628 Najlepiej wyposażona szkoła elementarna w Królestwie Polskim
51 l. 80. XVIII w. Wilanów Budowa pawilonu kąpielowego Izabela Lubomirska (1736-1816) PSB, t. 17, s. 628
52 1776-1786 Mokotów Budowa ogrodu, pawilonów ogrodowych i gospodarczych Izabela Lubomirska (1736-1816) PSB, t. 17, s. 628 Architekt Szymon Bogumił Zug
53 1775-1780 Ursynów Warszawa) Budowa willi „Rozkosz” Izabela Lubomirska (1736-1816) PSB, t. 17, s. 628 Dla faworyta księżnej J. Maisonneuve’a
54 1783 Śmiła (woj. kijowskie) Fundacja klasztoru kapucynów Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) PSB, t. 18, s. 32
55 1775 Lubar i Krzemieniec Podolski Regiment pieszy grenadierów Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811) PSB, t. 18, s. 37 Książę przekształcił część swojej milicji w oddział wojska, który ofiarował Rzplitej
56 1778-1789 Równe Rozbudowa, założenie ogrodów Józef Lubomirski (1751-1817) PSB, t. 18, s. 28 1778 – królewski przywilej na jarmarki, 1789 – potwierdzenie przywilejów dla Żydów
57 do 1782 Śmilańszczyzna (woj. kijowskie) Wsparcie utworzenia 82 cerkwi Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) PSB, t. 18, s. 32
58 1783 Warszawa Wsparcie teatru i utworzenie szkoły baletowo – aktorskiej dla ok. 100 osób Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811) PSB, t. 18, s. 37 Książę wydzierżawiła od Franciszka Ryxa przywilej teatralny, zatrudnił W. Bogusławskiego i utrzymywał teatr
59 l. 90. XVIII w. Łańcut Gromadzenie zbiorów sztuki do Łańcuta Izabela Lubomirska (1736-1816) PSB, t. 1, s. 628 Zbiory z innych rezydencji oraz Francji, Anglii, Italii, Austrii. Zakupiona kolekcja rzeźb i waz antycznych, obrazów, rycin, ceramiki, zegarów, sreber
60 1792 4 armaty 6-funtowe Józef Lubomirski (1751-1817) PSB, t. 18, s. 28 Książę podarował 4 armaty Rzplitej w akcie poparcia Konstytucji 3 Maja
61 pocz. XIX w. Warszawa Wydawania prac romantyków Edward Kazimierz Lubomirski (1796-1823) PSB, t. 18, s. 8 1819 – wydanie „Fausta” A. Klingemana
62 1809 Dubrowna Budowa kościoła Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) PSB, t. 18, s. 32
63 25 grudnia 1823 Lwów Ossolineum Henryk Lubomirski (1777-1850) PSB, t. 18, s. 10 Książę przekazał swoje zbiory w księgach, medalach, obrazach i starożytnościach (ponad 2200 druków i rękopisów) Zakładowi Ossolińskiego, utworzył również osobny zbiór pod nazwą Muzeum XX Lubomirskich
64 1827 Warszawa Instytut Oftalmiczny Edward Kazimierz Lubomirski (1796-1823) PSB, t. 18, s. 8 Książę zapisał przed śmiercią pieniądze na założenie instytucji dobroczynnej, które powierzył Edwardowi Raczyńskiemu. Ten utworzył Instytut Oftalmiczny, który działał do 1944 r.
65 1830/1831 Legia Nadwiślańska Henryk Lubomirski (1777-1850) PSB, t. 18, s. 10 Henryk Lubomirski w dużym stopniu finansował ten oddział w czasie powstania listopadowego.
66 1839 Równe Przeniesienie gimnazjum z Klewania Fryderyk Lubomirski (1786-1842) PSB, t. 18, s. 30
67 od 1856 Warszawa Finansowanie Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 58
68 1858; 1861 Kraków i Lwów Organizacja wystaw starożytności polskich Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) PSB, t. 18, s. 26
69 przed 1863 Stanisławów Założenie szpitala, bezpłatnej apteki i szkól ludowych Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64
70 Stanisławów Finansowanie nauki zdolnych dzieci oficjalistów Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64.
71 Stanisławów Zgromadzenie dużej biblioteki, publicznie dostępnej Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64
72 Stanisławów Założenie ogrodu botanicznego Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64
73 Warszawa Finansowanie Gabinetu Zoologicznego Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64 Wydawnictwa, zatrudnianie ludzi, rozbudowa biblioteki, gromadzenie zbiorów
74 Warszawa Zgromadzenie kolekcji mięczaków, kolibrów, malakologicznej i biblioteki Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) PSB, t. 18, s. 64 Dziś w zbiorach Instytutu Zoologicznego PAN
75 1861 Fundacja 14 szkół dla rzemieślników i czeladników Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 58
76 1862, 1871-1876 Warszawa Wydanie serii podręczników pt. „Biblioteka Rzemieślnika Polskiego” Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 58
77 1863/1864 Przeworsk Organizacja szpitala powstańczego w pałacu Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) PSB, t. 18, s. 26
78 Kraków Przebudowa Sukiennic Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) PSB, t. 18, s. 26
79 1883-1900 Wydawanie zbiorów źródeł do historii Polski Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59 Wydanie m.in. kodeks dyplomatyczny małopolski, zbiory listów Stanisława Żółkiewskiego, Lubomirskich
80 1872 Kraków Przekształcenie Krakowskiego Towarzystwa Naukowego w Akademię Umiejętności Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) PSB, t. 18, s. 26
81 1874-1885 Warszawa Wydanie serii podręczników do j. polskiego i historii Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
82 Mała Wieś k. Warszawy Założenie 4 ochronek Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
83 Iłża, Czersk, Łuck Zakup zamków i ich ochrona przed zniszczeniem Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
84 1875-1879 Wydanie „Encyklopedii rolniczej” Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
85 1875 Warszawa Utworzenie Muzeum Przemysłu i Rolnictwa Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59 PSB, t. 18, s. 59
86 1880 Warszawa Założenie szkoły krawieckiej Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
87 1885 Kraków Założenie Uniwersytetu Ekonomicznego Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893) PSB, t. 18. s. 2 Darowizna 2 mln franków dla Wydziały Krajowego we Lwowie na cele publiczne i naukowe. Za to powstał zakład dla opuszczonych chłopców przy Rakowickiej 27 otwarty w 1893 roku
88 Kraków Fundacja zakonu sióstr magdalenek Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893) PSB, t. 18. s. 2 Dzisiejsze Łagiewniki
89 1882-1935 Lwów Ossolineum – rozbudowa Andrzej Lubomirski (1862-1953) PSB, t. 18. s. 2 Rozbudowa drukarni, tworzenie filii, renowacja budynków, 1928 – jubileusz zakładu
90 Lwów Ossolineum – podarowanie biblioteki Husarzewskich Eleonora Lubomirska, żona Andrzeja (1862-1953) PSB, t. 18. s. 2
91 1887 Warszawa Budowa nowej Kolumny Zygmunta Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
92 1898 Warszawa Utworzenie zespołów do leczenia oczu na prowincji Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 59
93 Studzieniec k. Warszawy Utworzenie zakładu wychowawczego Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) PSB, t. 18, s. 58
94 Założenie towarzystwa „Ratujmy Niemowlęta” Helena, córka Jana Tadeusza Lubomirskiego (1826-1908) PSB, t. 18, s. 60
95 Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż Wieloletnie wsparcie kompozytora Karola Szymanowskiego Władysław Lubomirski (1866-1934) PSB, t. 18, s. 65 Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
96 Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż Wieloletnie wsparcie kompozytora Grzegorza Fitelberga Władysław Lubomirski (1866-1934) PSB, t. 18, s. 65 Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
97 Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż Wieloletnie wsparcie kompozytora Artura Rubinsteina Władysław Lubomirski (1866-1934) PSB, t. 18, s. 65 Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
98 od 1905 Berlin Wsparcie Spółki nakładowej młodych kompozytorów polskich Władysław Lubomirski (1866-1934) PSB, t. 18, s. 65
99 1909-1910 Warszawa Utrzymanie filharmonii Władysław Lubomirski (1866-1934) PSB, t. 18, s. 65
100 1911 Warszawa Utworzenie fundusz im. Jana Tadeusza Lubomirskiego na wydawanie prac o historii Warszawy Towarzystwo Kredytowe miasta Warszawy przekazało kwotę 10 tys. rubli na ten cel PSB, t. 18, s. 60.

Znani członkowie rodu

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: Drzewo genealogiczne Lubomirskich herbu Drużyna.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. IX, Warszawa 1912, s. 171.
  2. ↑ A. Boniecki, A. Reiski, Herbarz polski, cz. 1, Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, t. 15, Gebethner i Wolf, Warszawa 1912, s. 56-57.
  3. ↑ W. Semkowicz, Drużyna i Śreniawa. Studyum heraldyczne, „Kwartalnik Historyczny”, R. 14 (1900), s. 200-222. Teoria ta zakłada w dalszej części, że już w XV wieku Jan Długosz nieprawidłowo opisał pochodzenie herbu Drużyna (Szreniawa bez Krzyża), a za nim błąd powielali inni heraldycy. Nie zmienia to faktu, że wyżej opisany herb jest do dziś używany przez członków rodu.
  4. ↑ A. Boniecki, A. Reiski, Herbarz polski, cz. 1, Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, t. 15, Gebethner i Wolf, Warszawa 1912, 56-58. Autorzy herbarza twierdzą jednak, że dokument ten został sfałszowany.
  5. ↑ Na przykład Piotr, arcybiskup gnieźnieński pochodzący z rodu Szreniawitów prowadził mediacje między książętami z dynastii piastowskiej podczas zjazdu w Łęczycy w 1180 roku. Zob. K. Niecsiecki S.J., Herbarz polski powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopisów, dowodów urzędowych, t. 8, Breitkopf w Haertel, Lipsk 1841, s. 469-472.
  6. ↑ T. Zielińska: Poczet polskich rodów arystokratycznych. Warszawa: WSiP, 1997, s. 134.
  7. ↑ Rody magnackie Rzeczypospolitej. Warszawa: PWN, 2009, s. 98.
  8. ↑ Taką informację podają A. Boniecki, A. Reiski, Herbarz polski, cz. 1, Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, t. 15, Gebethner i Wolf, Warszawa 1912, 56-58.
  9. ↑ Zasiedzenie przez Skarb Państwa zamku w Wiśniczu - studium przypadku [online], samorzad.infor.pl [dostęp 2023-05-03] (ang.).
  10. ↑ Szczególnie zaangażowany w działalność demokratyzacyjną był Jerzy Sebastian. Uważał, że wzrost uprawnień ekonomicznych wszystkich swoich poddanych przełoży się na bogacenie również jego.
  11. ↑ K. Niesiecki, Herbarz polski powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopisów, dowodów urzędowych i wydany przez J. N. Borowicza, t. 6, Lipsk 1841, s. 147.
  12. ↑ J. Długosz, latyfundia Lubomirskich w XVII wieku (powstanie – rozwój – podziały, Uniwersytet Opolski, Opole 1997, s. 13.
  13. ↑ Rody magnackie Rzeczypospolitej, PWN, Warszawa 2009, s. 103, T. Zielińska, Poczet polskich rodów arystokratycznych, WSiP, Warszawa 1997, s. 137.
  14. ↑ Elekcje królów Polski w Warszawie na Woli 1575-1764. Upamiętnienie pola elekcyjnego w 400-lecie stołeczności Warszawy, pod red. Marka Tarczyńskiego, Rytm, Warszawa 1997, pass.
  15. ↑ Wielcy.pl, Wielka genealogia Minakowskiego.
  16. ↑ K. Lepszy (red.), S. Arnold (red.), A. Przyboś, S. Trawkowski, J. Wolski: Słownik biograficzny historii powszechnej do XVII stulecia. Warszawa: 1968, s. 287.
  17. ↑ T. M. Nowak, Historia oręża polskiego 963-1795, Wiedza Powszechna, Warszawa 1988, pass.
  18. ↑ S. Mossakowski, Mecenat artystyczny Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, [w:] Stanisław Herakliusz Lubomirskie. Pisarz – polityk – mecenas, pod red. W. Roszkowskiej, Ossolineum, Wrocław 1982, s. 51-75.
  19. ↑ M. M. Drozdowski, A. Zahorski, Historia Warszawy, Jeden Świat, Warszawa 2004, s. 120-121.
  20. ↑ Encyklopedia Warszawy, red. B. Petrozolin – Skowrońska, PWN, Warszawa 1994, s. 231.
  21. ↑ T. Zielińska, Poczet polskich rodów arystokratycznych, WSiP, Warszawa 1997, s. 143-144.
  22. ↑ B. Majewska – Maszkowska, Mecenat artystyczny Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej (1746-1816), Ossolineum, Wrocław 1976, s. 17-96.
  23. ↑ M. M. Drozdowski, A. Zahorski, Historia Warszawy, Jeden Świat, Warszawa 2004, s. pass.
  24. ↑ P. S. Szlezynger, Fundacje architektoniczne Stanisława Lubomirskiego wojewody i starosty generalnego krakowskiego, Politechnika Krakowska, Kraków 1994, s. 10-27.
  25. ↑ C. K. Norwid, Białe kwiaty, wyd. 3, przejrzane i uzup. PIW, Warszawa 1977, pass.
  26. ↑ A. Przyboś, Lubomirski Józef, [w:] Polski Słownik Biograficzny, red. E. Rostworowski, t. 18, PWN, Warszawa 1973, s. 26-27.
  27. ↑ Brama Lubomirskich na portalu „Częstochowa to dobre miasta”. czestochowa.miasto.biz. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-20)]., [dostęp 18 X 2011].
  28. ↑ Turystyczny szlak gniazd rodowych Lubomirskich – Stalowa Wola. kompasturystyczny.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-26)]. [dostęp 18 X 2011].
  29. ↑ Miejsca pamięci narodowej [online].
  30. ↑ J. Bieniarzówna, Lubomirski Aleksander Ignacy, [w:] Polski Słownik Biograficzny, red. E. Roztworowski, t. 18 PWN, Warszawa 1973, s. 2.
  31. ↑ W. H. Melanowski, Dzieje Instytutu Oftalmicznego im. Edwarda ks. Lubomirskiego w Warszawie 1823-1944, Towarzystwo Naukowe Warszawskie, Warszawa 1948, pass; H. Markiewiczowa, Działalność opiekuńczo-wychowawcza Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności 1814-1914, Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, Warszawa 2002, pass; J. Skodlarski, Zarys historii gospodarczej Polski do 1945 roku, wyd. 2, poszerz. i popr., PWN, Warszawa 1997.
  32. ↑ K. Kowalska, Lubomirski Władysław Emanuel, [w:] Polski Słownik Biograficzny, red. E. Rostworowski, t. 18, s. 63-64.
  33. ↑ H. Sachs, Artur Rubinstein, przeł. D. Chylińska, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1999, pass.
  34. ↑ KRS 0000074334.
  35. ↑ H. Mordawski, Siły powietrzne w I wojnie światowej, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław, 2008, s. 45-46.
  36. ↑ https://web.archive.org/web/20111219122203/http://pkol.pl/pl/pages/display/15521, pobrano dnia 18 X 2011.
  37. ↑ B. Prokopiński, Kolej jabłonowska, WKŁ, Warszawa 2004; B. Prokopiński, Kolej grójecka, WKŁ, Warszawa 2002, B. Prokopiński, Kolej wilanowska, WKŁ, Warszawa 2001.
  38. ↑ Z. Landau, Lubomirski Stanisław Sebastian, [w:] Polski Słownik Biograficzny, red. E. Roztworowski, t. 18, PWN, Warszawa 1973, s. 56-58; B. Winiarski Polityka gospodarcza, wyd. 3, PWN, Warszawa 2006, s. 143-198.
  39. ↑ http://www.nw.com.pl/index.php?option=com_docman&task=cat_view&gid=157&limitstart=30, pobrano dnia 18 X 2011.
  40. ↑ E. Lubomirski, Kartki z życia mego, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn, 1982, pass.
  41. ↑ http://www.stalowka.net/encyklopedia.php?dx=111, pobrano dnia 18 X 2011.
  42. ↑ Fundacja Książąt Lubomirskich, Jan Lubomirski
  43. ↑ Fundacje książąt Lubomirskich. Fundacja książąt Lubomirskich. [dostęp 2011-12-19]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Adam Hornecki, Produkcja i handel zbożowy w latyfundium Lubomirskich, c. 1650-1750, PAN: Prace Komisji Nauk Historycznych, Wrocław, 1970.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lubomirscy_herbu_Drużyna&oldid=74379364”