Przejdź do zawartości

Ludovico Scarfiotti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludovico Scarfiotti
Ilustracja
Scarfiotti w 1966
Państwo

 Włochy

Data i miejsce urodzenia

18 października 1933
Turyn

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1968
Rossfeld

Sukcesy

1963: 24h Le Mans
1963: 12h Sebring

Multimedia w Wikimedia Commons

Ludovico Scarfiotti (ur. 18 października 1933 w Turynie, zm. 8 czerwca 1968 w Rossfeld) – włoski kierowca wyścigowy, syn współzałożyciela firmy Fiat[1]. W 1962 zdobył tytuł mistrza Europy w wyścigach górskich, w 1963 wygrał 24h Le Mans, następnie zadebiutował w Formule 1. Wziął udział w 12 Grand Prix, wygrywając jedno z nich. Łącznie zdobył 17 punktów. Zdobył nagrodę dla najlepszego włoskiego kierowcy wyścigowego w latach 1962 oraz 1965[1].

Samochody sportowe

[edytuj | edytuj kod]
Scarfiotti na Nürburgringu w 1964 roku

W październiku 1962 roku Scarfiotti uczestniczył w wyścigu 1000 km Paryża. Zajął w nim trzecie miejsce, wspólnie z Colinem Davisem. Wyścig wygrali bracia Pedro i Ricardo Rodríguezowie[2]. W czerwcu 1963 roku wspólnie z Lorenzo Bandinim Scarfiotti wygrał wyścig 24h Le Mans (średnia prędkość 189,9 km/h na dystansie 4558 km), dzięki czemu wygrał 20 000 dolarów; było to czwarte zwycięstwo Ferrari w tym wyścigu z rzędu[3].

W 1965 roku wspólnie z Johnem Surteesem wygrał Ferrari 330 P2 Spyder wyścig 1000 km Nürburgring; kierowcy ci osiągnęli czas 6 godzin, 53 minuty i 5 sekund, co dało średnią prędkość 145,58 km/h[4]. Rok później Scarfiotti z Bandinim zajęli w tym wyścigu drugie miejsce ze stratą 90 sekund do zwycięzcy. Wyścig wygrali Phil Hill i Joakim Bonnier na Chaparralu napędzanym silnikiem Chevrolet o pojemności 5,4 litra (Ferrari Scarfiottiego i Bandiniego miało silnik o pojemności 2 litrów). Chaparral posiadał automatyczną skrzynię biegów, co nigdy wcześniej nie zdarzyło się w wyścigach w Europie[5].

Surtees zerwał stosunki z Ferrari po ich decyzji, że w wyścigu 24h Le Mans 1966 zastąpi go Scarfiotti. Włoch został sklasyfikowany w tym wyścigu na 31 pozycji, wycofując się po 123 okrążeniach. W maju 1967 Scarfiotti wspólnie z Mikiem Parkesem ścigał się Ferrari P4 w wyścigu 1000 km Spa. Ukończyli oni ten wyścig okrążenie za zwycięzcami, Jackym Ickxem oraz Richardem Thompsonem[6].

Scarfiotti brał udział również w takich zawodach jak Canadian-American Challenge Cup (1967[7]) czy Targa Florio (1968[8]).

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 1962 roku Enzo Ferrari wyznaczył Scarfiottiego jako kierowcę Ferrari na sezon 1963 wraz z Surteesem, Willym Mairessem, Bandinim i Nino Vaccarellą[9].

W Formule 1 Scarfiotti zadebiutował w Grand Prix Holandii 1963, który to wyścig ukończył na szóstej pozycji, 2 okrążenia za zwycięzcą, którym był Jim Clark[10]. W sezonie 1964 wystartował jedynie w Grand Prix Włoch, gdzie był dziewiąty[11]. W sezonie 1965 wystartował jedynie w niezaliczanym do mistrzostw Grand Prix Syrakuz, gdzie był piąty[12].

W 1966 roku wygrał Grand Prix Włoch, stając się pierwszym Włochem od 15 lat, który wygrał ten wyścig (osiągnął wtedy rekordową prędkość 220 km/h)[13]; Scarfiotti został tym samym ostatnim włoskim zwycięzcą Grand Prix Włoch.

W 1967 roku Scarfiotti wystartował w Grand Prix Syrakuz; Ferrari wystawiło wtedy dwa samochody pomimo śmierci Bandiniego w Grand Prix Monako. Tak Scarfiotti, jak i Parkes, startowali Ferrari 312[14]. Wyścig ten zakończył się niecodziennym wynikiem, ponieważ Scarfiotti i Parkes zremisowali (równocześnie wjechali jako liderzy na metę)[15].

W sezonie 1968 Scarfiotti dwukrotnie był czwarty, w Hiszpanii i Monako[16][17].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Ludovico Scarfiotti zmarł w 1968 roku podczas wyścigów górskich na Roßfeldhöhenringstraße w pobliżu Berchtesgaden, w niemieckich Alpach. Był tym samym trzecim kierowcą Formuły 1 zmarłym w 1968 roku, po Jimie Clarku i Mike'u Spence'ie. Scarfiotti rozbił swoje Porsche 910 podczas treningów, kiedy samochód nagle zboczył z toru i zleciał dziesięć metrów w dół, lądując na drzewach. Porsche było zawieszone na drzewach, a Scarfiotti został wyrzucony z kabiny. Znaleziono go ponad 45 metrów dalej. Zmarł w karetce wskutek licznych złamań. Huschke von Hanstein, ówczesny kierownik zespołu Porsche, oświadczył, że nigdy wcześniej, odkąd był związany z Porsche (tj. od 18 lat) nie miał do czynienia ze śmiertelnym wypadkiem. Ślady hamowania o długości 55 metrów mogą wskazywać, że Scarfiottiemu zablokowały się hamulce.

Scarfiotti zostawił żonę – Idę Benignetti, i dwoje dzieci z poprzedniego małżeństwa[1].

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Samochód Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Msc. Pkt.
1963 Ferrari 156 Ferrari V6 MCO BEL NLD
6 		FRA
NW 		GBR DEU ITA USA MEX ZAF 16 1
1964 Ferrari 156 Ferrari V6 MCO NLD BEL FRA GBR DEU AUT ITA
9 		USA MEX – 0
1965 Ferrari 1512 Ferrari V12 ZAF MCO BEL FRA GBR NLD DEU ITA USA MEX
NW 		– 0
1966 Ferrari Dino 246 Ferrari V6 MCO BEL FRA GBR NLD DEU
NU 		10 9
312/66 Ferrari V12 ITA
1 		USA MEX
1967 Ferrari 312/67 Ferrari V12 ZAF MCO NLD
6 		BEL
NS 		FRA GBR DEU CND 21 1
Eagle T1G Weslake V12 ITA
NU 		USA MEX
1968 Cooper T86 Maserati V12 ZAF
NU 		16 6
T86B BRM V12 ESP
4 		MCO
4 		BEL NLD FRA GBR DEU ITA CND USA MEX

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
  • 1962 – mistrzostwo Europy w wyścigach górskich
  • 1962 – najlepszy włoski kierowca wyścigowy roku
  • 1963 – 24h Le Mans
  • 1963 – 12h Sebring
  • 1965 – 1000 km Nürburgring
  • 1965 – najlepszy włoski kierowca wyścigowy roku

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Scarfiotti, 34, Killed In Car-Racing Crash. „New York Times”, s. S1, 1968-06-09. 
  2. ↑ Pedro and Ricardo Rodriguez First in France With a Ferrari. „New York Times”, s. 52, 1962-10-22. 
  3. ↑ Italian Ferrari Sets 2 Marks in Winning Le Mans Race. „New York Times”, s. 45, 1963-06-17. 
  4. ↑ Driver Is Killed In German Race. „New York Times”, s. 43, 1965-05-24. 
  5. ↑ Italians Are Next In 2-Liter Ferrari. „New York Times”, s. 57, 1966-06-06. 
  6. ↑ Ickx, Thompson Win Belgian Race. „New York Times”, s. 59, 1967-05-02. 
  7. ↑ Hulme Paces Bridgehampton Trials. „New York Times”, s. 59, 1967-09-17. 
  8. ↑ Vaccarella Will Carry Hopes Of Sicilian Auto Fans Today. „New York Times”, s. S7, 1967-09-17. 
  9. ↑ Ferrari Team Named. „New York Times”, s. 253, 1962-12-02. 
  10. ↑ Grote Prijs van Nederland 1963. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-04-09]. (pol.).
  11. ↑ Gran Premio d’Italia 1964. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-04-09]. (pol.).
  12. ↑ Clark Sets Mark With Lotus-Climax In Sicily Auto Race. „New York Times”, s. 40, 1965-04-05. 
  13. ↑ Italian Wins at Monza; Ginther Hurt in Crash. „Los Angeles Times”, s. B5, 1966-09-05. 
  14. ↑ Two Ferraris Are Entered In Italian Formula One Race. „New York Times”, s. 23, 1967-05-21. 
  15. ↑ Surtees, Driving a Lola, Takes 2-Heat Grand Prix of Limburg (Belgium). „New York Times”, s. 61, 1967-05-22. 
  16. ↑ Graham Hill of Britain Drives Lotus Ford to Victory in Spanish Grand Prix. „New York Times”, s. 60, 1968-05-13. 
  17. ↑ Graham Hill Takes Monaco Grand Prix. „New York Times”, s. 66, 1968-05-27. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludovico_Scarfiotti&oldid=66126789”