Przejdź do zawartości

Michał Dworczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł od 2021-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Michał Dworczyk
Ilustracja
Michał Dworczyk (2019)
Pełne imię i nazwisko

Michał Paweł Dworczyk

Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1975
Warszawa

Minister-członek Rady Ministrów
Okres

od 4 czerwca 2019
do 27 listopada 2023

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres

od 19 grudnia 2017
do 13 października 2022

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Beata Kempa

Następca

Marek Kuchciński

Sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej
Okres

od 1 marca 2017
do 18 grudnia 2017

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Pełnomocnik Rządu do spraw narodowego programu szczepień ochronnych przeciwko wirusowi SARS-CoV-2
Okres

od 8 grudnia 2020
do 16 maja 2022

podpis
Odznaczenia
Medal „Pro Patria” Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Michał Paweł Dworczyk (ur. 22 lipca 1975 w Warszawie) – polski polityk, z wykształcenia historyk, instruktor harcerski, samorządowiec. Poseł na Sejm VII, VIII, IX i X kadencji (2015–2024), w 2017 sekretarz stanu w MON, w latach 2017–2022 szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2019–2023 minister-członek Rady Ministrów. Poseł do Parlamentu Europejskiego X kadencji.

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny o patriotycznych tradycjach. Obydwaj dziadkowie – rotmistrz Kazimierz Lenartowicz i kpt. lekarz Marian Dworczyk – byli uczestnikami wojny polsko-bolszewickiej, ojciec Jan Dworczyk był harcerzem Szarych Szeregów ps. „Michał”, natomiast matka Alina Lenartowicz-Dworczyk była członkiem „Solidarności”[1].

W 1994 ukończył Liceum Ogólnokształcące Społeczne nr 17 w Warszawie, a w latach 1994–2000 studiował w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, studia ukończył w 2001. Odbył również specjalistyczne studia wschodnie w Studium Europy Wschodniej UW[2]. Po zakończeniu studiów zgłosił się do odbycia służby wojskowej. W Szkole Podchorążych Rezerwy w Zegrzu odbył trzymiesięczne szkolenie, a następnie służył w kompanii rozpoznania Warszawskiej Brygady Pancernej. Jest starszym kapralem podchorążym rezerwy[3].

Harcerstwo i działalność w organizacjach pozarządowych

[edytuj | edytuj kod]
1 marca 2020 Warszawa -Tropem Wilczym – Bieg Pamięci Żołnierzy Wyklętych – Premier Mateusz Morawiecki złożył gratulacje uczestnikom biegu.

W 1985 roku wstąpił do harcerstwa. W 1989 roku szczep Hawrań Wielki, do którego należał Michał Dworczyk, włączył się w tworzenie niezależnego Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej[4]. Michał Dworczyk był kolejno zastępowym, drużynowym, komendantem szczepu i hufcowym. Z jego inicjatywy Hufiec Centrum otrzymał imię Obrońców Kresów Wschodnich. W latach 2001–2006 pełnił funkcje szefa Głównej Kwatery Organizacji Harcerzy, szefa Referatu Wschód oraz członka Naczelnictwa ZHR[5]. W czasie studiów jako instruktor (w stopniu harcmistrza), szef Głównej Kwatery OH ZHR oraz szef Referatu Wschód angażował harcerzy w pomoc Kresom, organizując m.in. obozy, szkolenia dla polskich instruktorów z Kresów czy Akcję „Paczka” – Pomoc Polakom na Kresach[4]. W latach 2003–2005 jako członek Naczelnictwa ZHR był odpowiedzialny za pomoc i współpracę ZHR z polskimi środowiskami i organizacjami harcerskimi poza granicami kraju – w szczególności na Litwie, Łotwie, Białorusi i Ukrainie[6].

Od połowy lat 90. angażował się w działalność w Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska” – w latach 2000–2006 był wiceprezesem Zarządu Oddziału Warszawskiego oraz członkiem Rady Krajowej, w 2008 zasiadł w Zarządzie Krajowym tej organizacji. Działał również w Towarzystwie Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. W 2005 wraz ze Stanisławem Kostrzewskim założył i został członkiem Rady Programowej Fundacji „Wolność i Demokracja” celem pomocy Polakom na Białorusi, kultywowania pamięci o polskiej historii i dziedzictwie oraz wspierania działań organizacji prodemokratycznych na terenach byłego ZSRR, a później objął funkcję prezesa tej organizacji[7].

Działalność zawodowa i polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 2001–2005 prowadził własną działalność gospodarczą – był współwłaścicielem biura podróży „Pogranicze”[2].

W 2001 wstąpił do Przymierza Prawicy, a w 2002 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach samorządowych w 2006 został radnym dzielnicy Warszawa-Śródmieście. W 2007[8] i w 2011 kandydował w wyborach do Sejmu w okręgu warszawskim, ale nie uzyskał mandatu. W 2010 został wybrany do Rady m.st. Warszawy[9]. W latach 2012–2015 pracował w PKO BP. W 2014 uzyskał mandat do Rady Sejmiku Województwa Mazowieckiego V kadencji. Od 2015 poseł na Sejm RP.

W latach 2005–2007 pełnił funkcję głównego doradcy Prezesa Rady Ministrów Kazimierza Marcinkiewicza. Był wiceprzewodniczącym Międzyresortowego Zespołu ds. Wspierania Przemian Demokratycznych w Europie Środkowo-Wschodniej, sekretarzem Międzyresortowego Zespołu ds. Polonii i Polaków za Granicą. Koordynował prace nad tzw. pakietem ustaw polonijnych. Wśród nich były: nowa ustawa o repatriacji, ustawa o obywatelstwie, ustawa o ordynacji wyborczej (przewidująca wybór parlamentarzystów reprezentujących Polaków mieszkających za granicą). Współautor uchwalonej jesienią 2007 ustawy „o Karcie Polaka”. Był współautorem i redaktorem rządowego raportu „Polityka Państwa Polskiego wobec Polonii i Polaków za Granicą”, inicjatorem i współautorem przyjętego przez Radę Ministrów w 2007 rządowego „Programu Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą”. Współautor programu stypendialnego im. Konstantego Kalinowskiego oraz umowy międzyrządowej powołującej Polsko-Litewski Fundusz Wymiany Młodzieży.

W latach 2008–2010 był doradcą Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego ds. Polonii i Polaków za Granicą, zajmując się m.in. polityką odznaczeniową Polaków na byłych Kresach oraz wspieraniem środowisk polskich na Wschodzie[2].

21 listopada 2019 r. uroczystość wręczenia aktów powołania oraz powierzenia obowiązków członkom kierownictwa KPRM

W latach 2010–2015 współpracował z Jarosławem Kaczyńskim. Działania te skupiały się na wspieraniu i współpracy Prawa i Sprawiedliwości ze środowiskami Polaków na Kresach[10].

W sierpniu 2015, na kilka miesięcy przed zakończeniem VII kadencji Sejmu, zastąpił posła Adama Kwiatkowskiego[11], który został powołany na stanowisko doradcy Prezydenta RP. W październiku został wybrany do Sejmu RP, kandydując z listy wyborczej PiS w okręgu wałbrzyskim[12].

Michał Dworczyk jest autorem:

1 marca 2017 został sekretarzem stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. Do jego obowiązków należało kształtowanie procesu wychowawczego w Siłach Zbrojnych RP, polityka historyczna MON, współpraca z organizacjami proobronnymi i pozarządowymi dla wspierania procesu budowy Wojsk Obrony Terytorialnej.

19 grudnia 2017 premier Mateusz Morawiecki powołał go na Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w randze sekretarza stanu w KPRM[14][15]. 4 czerwca 2019 powołany na urząd ministra-członka Rady Ministrów.

12 czerwca 2019 został powołany na pełnomocnika Prawa i Sprawiedliwości w okręgu wałbrzyskim. Obowiązki Przewodniczącego Dolnośląskiej Rady Regionalnej przejął od Ministra Adama Lipińskiego 29 listopada 2019.

W wyborach w 2019 r. z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 58 426 głosów[16]. 15 listopada 2019 ponownie został ministrem bez teki, dołączając do drugiego gabinetu Mateusza Morawieckiego[17].

Na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 8 grudnia 2020 został mianowany na stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Narodowego Programu Szczepień Ochronnych Przeciwko Wirusowi SARS-CoV-2[18]. 15 maja 2022, w związku z wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego został odwołany z tego stanowiska z mocą od dnia 16 maja 2022[19].

13 października 2022 został odwołany ze stanowiska szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów[20][21], pozostając ministrem-członkiem Rady Ministrów. W 2023 został ponownie wybrany do Sejmu, uzyskując 40 264 głosy[22]. 27 listopada tego samego roku zakończył pełnienie funkcji ministra.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2024 r. uzyskał mandat europosła X kadencji z poparciem 123 908 wyborców (10,82%)[23]. Zasiadł w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony[24].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 2002 poślubił Agnieszkę, którą poznał w harcerstwie. Wspólnie wychowują czwórkę dzieci: Marię, Zofię, Antoniego i Jana[6].

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. został skazany przez sąd za nielegalne posiadanie amunicji z okresu II wojny światowej (przechowywał pociski artyleryjskie w piwnicy 9-piętrowego bloku mieszkalnego) na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na 3 lata[31].

W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez ministra Michała Dworczyka w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku[32].

W 2021 r. portal Onet.pl i tygodnik "Newsweek" opisały kontrowersje wokół dotacji rządowych przekazanych założonej przez Michała Dworczyka Fundacji "Wolność i Demokracja"[33][34].

W czerwcu 2021 anonimowe kanały na platformie Telegram zaczęły publikowanie listów e-maili pochodzących z prywatnej skrzynki e-mail Michała Dworczyka, która była wykorzystywana do celów służbowo-partyjnych ministra. W wyniku nacisków polskiego rządu Telegram usunął kanały[35], ale nowe maile sygnowane przez Dworczyka wciąż trafiają do sieci[36]. Przez charakter listów pojawiających się na platformie, wydarzenie zostało nazwane przez publicystów aferą mailową[37][38]. Dziennikarz portalu internetowego Wirtualna Polska Szymon Jadczak na jej łamach opublikował 30 lipca 2021 artykuł nt. serwisu internetowego "Poufna Rozmowa" gdzie na ich profilu w komunikatorze internetowym Telegram pojawiły się pierwsze maile ze skrzynki Michała Dworczyka w aferze mailowej, w którym opisuje, że osoby stojącymi za tym kanałem są osobami rosyjskojęzycznymi a w artykule były szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego (SKW) w latach 2014–2015 Piotr Pytel stwierdza, że wiele wskazuje, że za tą operacją stoją wojskowe służby rosyjskie[39].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2006 Prawo i Sprawiedliwość Rada Dzielnicy Śródmieście nr 5 1285 (10,62%)T[40]
2007 Sejm VI kadencji nr 19 2671 (0,23%)N[41]
2010 Rada m.st. Warszawy nr 5 9227 (13,38%)T[42]
2011 Sejm VII kadencji nr 19 4398 (0,43%)N[43][a]
2014 Sejmik Województwa Mazowieckiego V kadencji nr 2 25 587 (12,23%)T[44][b]
2015 Sejm VIII kadencji nr 2 24 935 (10,65%)T[12]
2019 Sejm IX kadencji 58 426 (20,65%)T[16]
2023 Sejm X kadencji 40 264 (12,45%)T[22]
2024 Parlament Europejski X kadencji nr 12 123 908 (10,82%)T[23]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mandat posła VII kadencji objął w 2015.
  2. ↑ Zrzekł się mandatu radnego w 2015 obejmując jednocześnie mandat posła.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Michał Dworczyk – nasz Kresowy kandydat startuje z listy PiS na Dolnym Śląsku! [online], Kresy24.pl - Wschodnia Gazeta Codzienna [dostęp 2023-10-05] (pol.).
  2. ↑ a b c Michał Dworczyk, Prezydent.pl [dostęp 2023-10-05] [zarchiwizowane].
  3. ↑ Polska Zbrojna [online], polska-zbrojna.pl [dostęp 2023-10-05].
  4. ↑ a b Jedynka - polskieradio.pl [online], Jedynka - Polskie Radio [dostęp 2023-10-05] (pol.).
  5. ↑ Ewa Borkowska-Pastwa, Renata Adrian-Cieślak, Urszula Kret: Starszyzna Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989–2022. Warszawa: Wydawnictwo ZHR, 2023, s. 59. ISBN 978-83-87899-32-5.
  6. ↑ a b Historia i Doświadczenie [online], dworczyk.pl [dostęp 2021-09-01] (pol.).
  7. ↑ Statut Fundacji – Fundacja Wolność i Demokracja [online] [dostęp 2023-11-29] (pol.).
  8. ↑ Wybory 2007 – Wyniki – Warszawa I – Komitet Wyborczy Prawo i Sprawiedliwość – Wyniki głosowania na kandydatów [online], wybory2007.pkw.gov.pl, 2007 [dostęp 2021-09-25].
  9. ↑ BIP Warszawa – oficjalny portal stolicy Polski [online], bip.warszawa.pl [dostęp 2021-09-01] (pol.).
  10. ↑ Michał Dworczyk [online], Wprost, 29 września 2021 [dostęp 2023-10-05] (pol.).
  11. ↑ Postanowienie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 sierpnia 2015 r. w sprawie obsadzenia wygasłego mandatu w okręgu wyborczym nr 19 z siedzibą Okręgowej Komisji Wyborczej w Warszawie (M.P. z 2015 r. poz. 796).
  12. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  13. ↑ Uchwała Sejmu w sprawie oddania hołdu ofiarom ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich na obywatelach II RP w latach 1943–1945 [online], www.sejm.gov.pl [dostęp 2021-09-01].
  14. ↑ Premier Mateusz Morawiecki przedstawił nowych ministrów w KPRM. premier.gov.pl, 18 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-18].
  15. ↑ Michał Dworczyk. premier.gov.pl. [dostęp 2019-04-09].
  16. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  17. ↑ Prezydent powołał nowy rząd. prezydent.pl, 15 listopada 2019. [dostęp 2019-11-15].
  18. ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 2020 w sprawie ustanowienia Pełnomocnika Rządu do spraw narodowego programu szczepień ochronnych przeciwko wirusowi SARS-CoV-2 (Dz.U. z 2020 r. poz. 2191).
  19. ↑ To pewne: Dworczyk traci stanowisko pełnomocnika rządu ds. szczepień. Jest projekt rozporządzenia [NEWS FAKTU] [online], Fakt24.pl, 13 maja 2022 [dostęp 2022-05-16] (pol.).
  20. ↑ Przywitaliśmy nowego szefa Kancelarii Premiera [online], gov.pl/web/premier, 13 października 2022 [dostęp 2022-10-13] (pol.).
  21. ↑ Marek Kuchciński oficjalnie powołany na szefa Kancelarii Premiera [online], rmf24.pl, 13 października 2022 [dostęp 2022-10-13] (pol.).
  22. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-21].
  23. ↑ a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2024 [online], wybory.gov.pl [dostęp 2024-06-11] (pol.).
  24. ↑ Strona główna | Michał DWORCZYK | Posłowie do PE | Parlament Europejski, www.europarl.europa.eu, 22 lipca 1975 [dostęp 2024-07-20] (pol.).
  25. ↑ https://kombatanci.gov.pl/pl/aktualno%C5%9Bci/411-viii-edycja-festiwalu-filmowego-niepokorni-niez%C5%82omni-wykl%C4%99ci.html
  26. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-30]. (ukr.).
  27. ↑ Michał Dworczyk, Marek Magierowski i ksiądz Janusz Wróbel Honorowymi Obywatelami Bystrzycy Kłodzkiej [online], 24klodzko.pl, 27 maja 2020 [dostęp 2021-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-29].
  28. ↑ Michał Dworczyk przyjął Honorowe Obywatelstwo Kamieńca Ząbkowickiego, Kamieniec Ząbkowicki - Express-Miejski.pl [online], express-miejski.pl [dostęp 2024-04-28].
  29. ↑ Tytuły "Zasłużony dla Gminy Jaworzyna Śląska" przyznane. Są osoby zasłużone. Poseł Michał Dworczyk również - Wieści Gminne Jaworzyna Śląska [online], wiescijaworzyna.pl [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  30. ↑ Mateusz Lipiński, Minister Michał Dworczyk honorowym obywatelem Barda [online], Radio Wrocław [dostęp 2023-07-10] (pol.).
  31. ↑ Nowy wiceszef MON był skazany za nielegalne posiadanie broni. wprost.pl, 4 marca 2017. [dostęp 2017-03-06].
  32. ↑ Sara Bounaoui, NIK donosi na Morawieckiego, Dworczyka, Sasina i Kamińskiego [online], www.rmf24.pl, 25 maja 2021 [dostęp 2021-05-25] (pol.).
  33. ↑ Złoty czas fundacji Dworczyka. Do "Wolności i Demokracji" płyną miliony z publicznych pieniędzy [online], wiadomosci.onet.pl [dostęp 2023-11-29] (pol.).
  34. ↑ Anna Podlaska, Fundacja Dworczyka z milionami na koncie. Publiczne pieniądze płyną szerokim strumieniem [online], Newsweek, 15 listopada 2022 [dostęp 2023-11-29] (pol.).
  35. ↑ Wirtualna Polska, Kanał „Poufna Rozmowa” z mailami Dworczyka zablokowany na Telegramie. Interweniował rząd [online], wiadomosci.wp.pl [dostęp 2021-07-17] (pol.).
  36. ↑ Dworczyk miał pisać do premiera w sprawie Zalewskiej. "Zachowuje się jak baba z magla" [online], TVN24 [dostęp 2021-11-18] (pol.).
  37. ↑ Wyborcza.pl [online], wroclaw.wyborcza.pl [dostęp 2022-02-19].
  38. ↑ Afera mailowa rządu PiS – najnowsze informacje w TVN24 [online], tvn24.pl [dostęp 2022-02-19] (pol.).
  39. ↑ Szymon Jadczak, TYLKO W WP. To oni ujawniają maile Dworczyka. Demaskujemy kanał "Poufna Rozmowa" [online], wiadomosci.wp.pl, 30 lipca 2021 [dostęp 2022-12-03] (pol.).
  40. ↑ Geografia wyborcza - Wybory samorządowe - Państwowa Komisja Wyborcza [online], wybory2006.pkw.gov.pl [dostęp 2024-08-05].
  41. ↑ Wybory 2007 [online], wybory2007.pkw.gov.pl [dostęp 2024-08-05].
  42. ↑ Wybory Samorządowe 2010 [online], wybory2010.pkw.gov.pl [dostęp 2024-08-05].
  43. ↑ Wybory 2011 - Wyniki kandydata w obwodach [online], wybory2011.pkw.gov.pl [dostęp 2024-08-05].
  44. ↑ PKW | Samorząd 2014 [online], samorzad2014.pkw.gov.pl [dostęp 2024-08-05].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Szefowie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Ministrowie-członkowie Rady Ministrów
PRL
III RP
Pierwszy rząd Mateusza Morawieckiego (2017–2019)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Drugi rząd Mateusza Morawieckiego (2019–2023)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Dworczyk&oldid=74490809”