Przejdź do zawartości

Modroborowik ponury

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Modroborowik ponury
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

borowikowate

Rodzaj

modroborowik

Gatunek

modroborowik ponury

Nazwa systematyczna
Suillellus luridus (Schaeff.) Murrill
Mycologia 1(1): 17 (1909)
Sinienie kapelusza
Charakterystyczna siateczka na trzonie i jego sinienie po uszkodzeniu
Rurki i trzon

Modroborowik ponury, borowik ponury (Suillellus luridus (Schaeff.) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Suillellus, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1774 Jacob Christian Schaeffer nadając mu nazwę Boletus luridus. W 1909 r. William Alphonso Murrill przeniósł go do rodzaju Suillellus jako Suillellus luridus i jest to obecnie nazwa uznana przez Index Fungorum[1].

Niektóre synonimy:

  • Boletus luridus Schaeff. 1774
  • Boletus luridus var. luridus Schaeff. 1774
  • Boletus luridus var. rubriceps (Maire) Dermek 1987
  • Boletus rubeolarius Bull. 1791
  • Boletus subvescus J.F. Gmel. 1792
  • Dictyopus luridus (Schaeff.) Quél. 1888
  • Leccinum luridum (Schaeff.) Gray, 1821
  • Leccinum rubeolarium (Sowerby) Gray 1821
  • Suillellus luridus (Schaeff.) Murrill 1909
  • Tubiporus luridus (Schaeff.) P. Karst. 1871[2].

Nazwę borowik ponury podał Franciszek Błoński w 1890 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: świniak, grzyb ponury, grzyb świniak, podciecz, potecz[3]. Inne nazwy potoczne to: śniak, siniak, świniak wilczy, krasik, pociec, podciak, grzyb diabelski, grzyb czarci[4]. W 2021 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie nazwy modroborowik ponury, w tym z wyróżnieniem formy jasnożółtej (f. primulicolor)[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

O średnicy 5–20 cm, początkowo półkulisty, potem płaskołukowaty lub poduchowaty. Powierzchnia gładka, czasami zamszowa, sucha, koloru od kremowego do brunatnooliwkowego. Skórka silnie zrośnięta z miąższem. Po przygnieceniu ciemnieje[6][7].

Rurki

Długie, przy trzonie wycięte zatokowato, oliwkowe. Pory drobne, początkowo żółte, na starszych okazach ciemnopomarańczowe, u bardzo starych oliwkowe. Po przekrojeniu sinieją[6].

Trzon

Wysokość 5–15 cm, u młodych okazów beczułkowaty, u starszych pałkowaty lub walcowaty. Kolor od żółtego do pomarańczowoczerwonawego, przy podstawie winnoczerwony. Charakterystyczną cechą jest występowanie na trzonie wyraźnej, ciemniejszej (rdzawo-czerwonawej) siateczki o podłużnych oczkach[7].

Miąższ

Twardy, w kapeluszu, żółty, w dolnej części trzonu czerwonawy. Po przecięciu mocno sinieje. W smaku łagodny, zapach słaby[7].

Wysyp zarodników

Oliwkowy. Zarodnik gładkie o średnicy 6–7 × 9–16 μm[6].

Gatunki podobne
  • Krasnoborowik ceglastopory (Sutorius luridiformis) też sinieje, ale na trzonie nie ma siateczki, lecz drobne, karminowoczerwone łuski[7].
  • Niektóre odmiany kolorystyczne mogą być podobne do maślaka pstrego, jednak jego miąższ nie sinieje, trzon nie posiada siateczki, a pory mają brązowy kolor.

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie, Japonii oraz Australii[8]. W Polsce średnio pospolity[3].

Grzyb naziemny, częściej spotykany na podłożu wapiennym[6]. Występuje w lasach liściastych, mieszanych i iglastych, szczególnie pod bukami i jodłami, także w parkach pod lipami. Owocniki wytwarza od czerwca do października[3].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Grzyb mykoryzowy[3]. Jest grzybem jadalnym[7][9], lecz w stanie surowym jest trujący. Po długim okresie gotowania, trwającym co najmniej 25 minut, jest jadalny i smaczny. Spożyty na surowo, usmażony albo poddany krótkiej obróbce cieplnej, powoduje jednak lżejsze zatrucie (nudności z wymiotami)[10]. Lepiej, żeby nie zbierali go niedoświadczeni grzybiarze[11].

Suillellus luridus był podejrzewany o zwiększanie wrażliwości na alkohol, podobnej do tej spowodowanej przez czernidłaka pospolitego, dodatkowo z objawami żołądkowymi. Pewien niemiecki mykolog zgłosił, że sam cierpi na objawy po przyjęciu alkoholu z tym grzybem[12][13]. Sprawozdanie z trzech spraw ze Szwajcarii z 1982 r. jeszcze bardziej obciążyło ten gatunek[14]. Jednak ostatecznie badanie z 1994 r. podaje w wątpliwość ten fakt. Naukowcy Ulrich Kiwitt i Hartmut Laatsch poszukiwali podobnej mieszanki do kopryny w Suillellus luridus oraz podobnych gatunkach. Nie znaleźli żadnego śladu takich substancji w borowiku ponurym, ale znaleźli je za to w rzadkim tzw. borowiku krępym (Imperator torosus) (opisywanym wówczas pod nazwą Boletus torosus[15]). Stwierdzili, że najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem incydentów historycznych, była błędna identyfikacja Imperator torosus jako Suillellus luridus, choć nie mogli oni wykluczyć w Suillellus luridus obecności dotychczas niezidentyfikowanego związku, powodującego reakcje związane z alkoholem[16].

Analizy chemiczne potwierdziły jedynie obecność śladowych ilości inwolutyny, muskaryny, betainy i acetylocholiny[17]. Toksyny te są stosunkowo dobrze rozpuszczalne w wodzie, dlatego niektórzy poddają grzyby te kilkukrotnemu gotowaniu w wodzie zmieniając ją kilka razy i dopiero wówczas jest on warunkowo jadalny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] (ang.).
  3. a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. Henryk Orłoś, Atlas grzybów jadalnych i trujących, wyd. VII uzupełnione i poprawione, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1966, s. 24.
  5. Rekomendacja nr 1/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online], Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów [dostęp 2021-02-20].
  6. a b c d Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
  7. a b c d e Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
  8. Discover Life Maps [online] [dostęp 2014-09-01].
  9. E. Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
  10. Ladislav Hagara, Ottova encyklopedie hub, wyd. 1. české vyd, Praha: Ottovo nakladatelství, 2015, s. 514, ISBN 978-80-7451-407-4, OCLC 903090511 [dostęp 2018-08-24].
  11. Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, ISBN 978-83-258-0588-3.
  12. L. Zeitlmayr, Wild Mushrooms: An Illustrated Handbook., Hertfordshire: Garden City Press, 1976, s. 102, ISBN 0-584-10324-7.
  13. Diarrhoea and vomiting as main symptoms – mushrooms and alcohol, [w:] R. Flammer, Brechdurchfalle als Leitsymptom – Pilze und Alkohol, Niemcy: Praxis, 1985, ISBN 978-90-481-9805-4.
  14. D.R. Benjamin, Mushrooms: Poisons and Panaceas – A Handbook for Naturalists, Mycologists and Physicians, New York: WH Freeman and Company, 1995, s. 291, ISBN 0-7167-2649-1.
  15. Species Fungorum [online], www.speciesfungorum.org [dostęp 2018-08-24].
  16. Coprine in Boletus torosus: Is the alleged alcohol hypersensitivity by ingestion of B. luridus caused by a mistake?, [w:] U Kiwitt, H. Laatsch, Coprin in Boletus torosus: Beruht die angebliche Alkoholunverträglichkeit durch den Verzehr des Netzstieligen Hexenröhrlings (Boletus luridus) auf einer Verwechslung?, Niemcy: Zeitschrift für Mykologie, 1994.
  17. J.A. Ammirati, J.A. Traquair, P.A. Horgen, Poisonous Mushrooms of the Northern United States and Canada, Minnesota: University of Minnesota Press, 1985, s. 237, 240–41, ISBN 0-8166-1407-5.