Na wypadek nieszczęścia
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1958 |
Data premiery |
2 września 1958 |
Kraj produkcji |
Francja |
Język |
francuski |
Czas trwania |
122 minuty |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Jean Aurenche |
Główne role | |
Muzyka |
René Cloërec |
Zdjęcia |
Jacques Natteau |
Scenografia |
Max Douy |
Kostiumy |
Pierre Balmain |
Montaż |
Jacques Natteau |
Produkcja |
Roger Debelmas |
Wytwórnia |
Iena Productions |
Dystrybucja |
Cinédis |
Na wypadek nieszczęścia (fr. En cas de malheur, wł. La ragazza del peccato) – francusko-włoski dramat kryminalny z 1958 roku w reżyserii Claude'a Autant-Lary. Adaptacja powieści Georgesa Simenona pod tym samym tytułem.
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Tragiczna historia związku pospolitej złodziejki (Yvette) i uznanego paryskiego adwokata (André). Postarzały mężczyzna, zafascynowany młodą i piękną dziewczyną, pomaga jej za pomocą podstawionego świadka uniknąć wyroku za napad z użyciem niebezpiecznego narzędzia. W zamian Yvette oferuje mu siebie. Wbrew żonie, która wie o wszystkim, i palestrze, w której zostaje zawieszony, gdy jego niecny uczynek wychodzi na jaw, André romansuje z Yvette, obsypując ją prezentami i kupując drogi apartament z wynajętą służącą. Wiadomość, że Yvette jest z nim w ciąży uwzniośla go jeszcze bardziej. Dziewczyna nie rezygnuje jednak ze spotkań ze swoim byłym kochankiem, przystojnym studentem medycyny Mazettim. Ten, zazdrosny o nią, morduje dziewczynę podczas jednej ze schadzek w jego obskurnym pokoju.
Obsada aktorska
[edytuj | edytuj kod]- Jean Gabin – adwokat André Gobillot
- Brigitte Bardot – Yvette Maudet
- Edwige Feuillère – Viviane Gobillot
- Nicole Berger – Janine
- Madeleine Barbulée – Bordenave
- Gabrielle Fontan – Pani Langlois
- Jacques Clancy – Duret
- Annick Allières – Noémie
- Franco Interlenghi – Mazetti
i inni.
O filmie
[edytuj | edytuj kod]Kolejny film Claude'a Autant-Lary, czołowego reżysera "Czwartej Republiki", powstał u szczytu jego kariery. Obok wcześniejszych obrazów jego autorstwa (Diabeł wcielony z 1947, Zajmij się Amelią z 1949, Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956) "[stanowił] pamfletowe przesłanie, wymierzone przeciw tradycyjnym bogoojczyźnianym wartościom Francuzów, z kaligraficzną elegancją stylu"[1].
W Europie film spodobał się zarówno krytykom, którzy uznali, że "po raz kolejny potęga [ówczesnego] kina francuskiego opiera się przede wszystkim na aktorstwie", jak i widzom, którzy tłumnie odwiedzali kina, głównie ze względu na Brigitte Bardot[2]. Z diametralnie różnym odbiorem film spotkał się za oceanem. The New York Times uznał go za "film rozczarowujący o niezrozumiałej fabule". Chwalono aktorstwo Gabina i Feuillere, krytykując jednocześnie ich antagonistów w osobach Bardot i Interlenghiego. Część scen erotycznych z udziałem Bardot w wersji rozpowszechnianej na terenie USA zostało ocenzurowanych[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tadeusz Lubelski (red.): Encyklopedia kina. Kraków: Biały Kruk, 2010, s. 57. ISBN 978-83-7553-100-8. (pol.).
- ↑ Michalik...,
- ↑ Bosley Crowther: Screen: From Simenon; "Love Is My Profession" Stars Bardot, Gabin. [w:] The New York Times [on-line]. 1959-04-28. [dostęp 2022-11-05]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian B. Michalik (oprac.): Kronika filmu. Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA – Marian B. Michalik, 1995, s. 301. ISBN 83-86079-03-7.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oryginalny plakat do filmu
- Na wypadek nieszczęścia w bazie IMDb (ang.)
- Na wypadek nieszczęścia w bazie Filmweb