Ninigi
| protoplasta Japończyków i japońskiego rodu cesarskiego | |
 Wyobrażenie pędzla Chikanobu Toyohary (1838–1912) | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Żona | |
| Dzieci |
Hoderi no Mikoto, |
Ninigi (jap. 瓊瓊杵尊 Ninigi-no Mikoto) – w mitologii japońskiej wnuk bogini słońca Amaterasu, mityczny protoplasta Japończyków i japońskiego rodu cesarskiego. Wyruszył on na archipelag japoński z misją zaprowadzenia porządku[1].
Postać wnuka Amaterasu łączy niebiańskich bogów z rodem cesarskim, gdyż prawnukiem Ninigi miał być Jimmu, pierwszy cesarz Japonii.
Wyprawa do świata ludzi
[edytuj | edytuj kod]
Według Kojiki bogini słońca Amaterasu wysłała do władcy bóstw ziemskich zapytanie dotyczące przejęcia władzy przez bóstwa niebiańskie nad Archipelagiem. Ten zdecydował się podporządkować się jej[1]. Postanowiła więc zesłać na ziemię swojego syna Oshihomimiego, aby ten zaprowadził porządek na archipelagu. Ten jednak zaproponował, aby tę misję powierzyć jego synowi, Ninigiemu. Amaterasu zgodziła się, wezwała do siebie swojego wnuka i wręczyła mu przedmioty, które później zostały uznane za regalia cesarskie: ośmiogranne zwierciadło, szczęścionośne krzywulce oraz Miecz-Trawosiecz. Lustro kazała otaczać taką czcią, jaka należy się jej samej[2][3][4].
Według Nihon-shoki Amaterasu oprócz tych przedmiotów przekazała swojemu wnukowi również sadzonki ryżu z niebiańskich pól[2].
Ninigi wyposażony przez swoją babkę wyruszył wraz z boskim orszakiem w drogę na archipelag japoński. Wiele z bóstw towarzyszących mu zostało później uznanych za protoplastów rodów arystokratycznych związanych z domem cesarskim[2][3][5].
Schodząc z niebios, orszak napotkał ziemskie bóstwo imieniem Sarutahiko, które blokowało im przejście. Boski orszak, widząc ogromne ciało bóstwa blokujące im przejście, zatrzymał się, bo żaden z towarzyszy Ninigiego nie odważył się zbliżyć do napotkanego boga. Dopiero rezolutna bogini Amenouzume, słysząc o straszliwym mężu blokującym przejście, postanowiła do niego podejść – według niektórych starożytnych ksiąg – z nagimi piersiami i podwiniętą spódnicą, aby dowiedzieć się, co jest powodem zatrzymania pochodu boskiego wnuka[3][6].
Okazało się jednak, że bóstwo miało pozytywne nastawienie do podróży wnuka Amaterasu i jego towarzyszy, a nawet zostało ich przewodnikiem. Razem zeszli na wyspę Kiusiu na szczyt Takachiho, skąd udali się na przylądek Kasasa, gdzie według mitów, Słońce od rana rozsiewa blask, i tam właśnie zbudowali dwór[6][3][7].
Potomstwo Ninigiego
[edytuj | edytuj kod]Po zejściu na ziemię i wybudowaniu dworu Ninigi spotkał Konohanasakuya-hime, piękną córkę ducha gór Ōyamatsumiego, w której się zakochał i zapragnął pojąć ją za żonę. Ojciec zgodził się oddać swoją córkę za żonę potomkowi Amaterasu, ale razem z nią przysłał do Ninigiego także swoją drugą córkę Iwanaga-hime, która była bardzo brzydka. Wnuk bogini słońca mógł zatrzymać ją jako swoją drugą małżonkę, ale zdecydował się odesłać ją do ojca. Rozgniewany duch gór przepowiedział, że potomstwo zrodzone z jego pięknej córki będzie nietrwałe jak kwiaty drzew, ale gdyby Ninigi wybrał jego brzydszą córkę na matkę swoich dzieci, wtedy jego potomstwo byłoby trwałe jak skały. Mit ten miał wyjaśnić Japończykom powód śmiertelności rodu cesarskiego[6][8][9].
Ninigi mimo klątwy teścia pojął za żonę jego piękną córkę, a niedługo po ślubie dowiedział się, że jego żona jest w ciąży. Wiadomość o potomku nie ucieszyła go, lecz przyniosła podejrzenia, iż dziecko nie należy do niego. Urażona kobieta postanowiła poddać się sądowi nieba, zapowiedziała, iż w dniu narodzin dziecka podpali chatę, i jeśli zarówno ona, jak i dziecko wyjdą z płomieni bez szwanku, będzie to dowodem ojcostwa Ninigiego. W dniu rozwiązania Konohanasakuya-hime podłożyła ogień pod dom, w którym się znajdowała, i, mimo iż został on całkowicie strawiony przez płomienie, wyszła z tego z dzieckiem bez szwanku[6][8][10].
Konohanasakuya-hime była główną małżonką Ninigiego i urodziła mu trzech synów o imionach[6][8]:
- Hoderi no Mikoto – Duch Rozbłysłego Ognia,
- Hosuseri no Mikoto – Duch Rozgorzałego Ognia,
- Hoori no Mikoto – Duch Słabnącego Ognia.
Oprócz Konohanasakuya-hime potomek Amaterasu miał wiele innych żon i nałożnic.
Powyższa wersja historii znajduje się w Kojiki. W drugiej z ksiąg – Nihon-shoki – wydarzenia te znacząco różnią się. Według niej piękna córka Ōyamatsumiego urodziła czwórkę synów podczas pierwszej nocy przebywania w łożu z Ninigim, następnie urażona niepewnością swego małżonka weszła w ogień, a za nią każdy z potomków wnuka Amaterasu. Każde z dzieci wychodząc z płomieni przedstawiało się ojcu, z ognia wyszli kolejno: Honoakari, Honosusumi, Honoeri i Hikohohodemi[11].
Kontynuator misji Ninigiego
[edytuj | edytuj kod]
Według Kojiki, dopiero wnuk Ninigiego, Jimmu, kontynuował misję powierzoną swojemu dziadkowi przez Amaterasu. Wyruszył on z Takachiho na dalszy podbój archipelagu japońskiego. Udało mu się zjednoczyć rozległe tereny pod swoją władzą. Zgodnie z tradycją został pierwszym cesarzem, a jego potomkowie władają Japonią po dziś dzień[12].
Genealogia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Agnieszka Kozyra: Mitologia japońska. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011, s. 54. ISBN 978-83-262-1002-0.
- ↑ a b c Agnieszka Kozyra: Mitologia japońska. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011, s. 55. ISBN 978-83-262-1002-0.
- ↑ a b c d Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1986, s. 63-64. ISBN 83-221-0109-0.
- ↑ Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983, s. 211-212. ISBN 83-207-0196-1.
- ↑ Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983, s. 213-215. ISBN 83-207-0196-1.
- ↑ a b c d e Agnieszka Kozyra: Mitologia japońska. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011, s. 56. ISBN 978-83-262-1002-0.
- ↑ Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983, s. 215-216. ISBN 83-207-0196-1.
- ↑ a b c Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1986, s. 68. ISBN 83-221-0109-0.
- ↑ Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983, s. 219-220. ISBN 83-207-0196-1.
- ↑ Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983, s. 221-223. ISBN 83-207-0196-1.
- ↑ Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1986, s. 70. ISBN 83-221-0109-0.
- ↑ Agnieszka Kozyra: Mitologia japońska. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011, s. 65. ISBN 978-83-262-1002-0.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1986. ISBN 83-221-0109-0.
- Agnieszka Kozyra: Mitologia japońska. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2011. ISBN 978-83-262-1002-0.
- Wiesław Kotański: Japońskie opowieści o bogach. Warszawa: Iskry, 1983. ISBN 83-207-0196-1.
| Mityczne teksty | |
|---|---|
| Japoński mit stworzenia | |
| Mitologia Takamagahara | |
| Mitologia Izumo | |
| Mitologia Hyūga | |
| Wiek ludzi | |
| Mityczne miejsca | |
| Buddyzm w Japonii | |
| Siedmioro bogów szczęścia |
