Osiedle Schillerpark
Osiedle Schillerpark (niem. Siedlung Schillerpark) – modernistyczne osiedle domów mieszkalnych w środkowo-zachodniej części Berlina. Wybudowane w latach 1924–1930 według planów Bruna Tauta.
W lipcu 2008 osiedle Schillerpark wraz z pięcioma innymi modernistycznymi zespołami mieszkaniowymi Berlina zostało wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze plany osiedla mieszkaniowego w tej części Berlina powstały już w 1914 po założeniu parku Schillera, jednak wybuch I wojny światowej przeszkodził w ich realizacji.
Dopiero w 1924 po wprowadzeniu podatku od czynszów (niem. Hauszinssteuer) państwo dysponowało odpowiednią sumą środków, by rozwinąć budownictwo socjalne. Berlińska spółdzielnia oszczędnościowo-budowlana (niem. Berliner Spar- und Bauverein) powierzyła Bruno Tautowi projekt budowy nowego osiedla przy parku Schillera wzdłuż Bristolstraße. Taut przedstawił koncepcję zabudowy otwartej złożonej z grup dwu- do czteropiętrowych domów wzorowanych na architekturze holenderskiej J.J. P. Ouda. Zastosowanie czerwonej cegły palonej nawiązywało do szkoły amsterdamskiej. Pomalowane na biało i niebiesko fragmenty pokryte gładzią nadają kolorowe akcenty. Płaskie dachy były jednymi z pierwszych w Berlinie.
W latach 1924–1930 zbudowano 303 mieszkania. W pierwszej fazie (1924–1925) powstały trójskrzydłowe budynki, zgrupowane wokół dziedzińca. W kolejnych fazach budowano po dwa mieszkania na piętrze. Wszystkie budynki zostały wyposażone w łazienki i balkony bądź loggie. Na osiedlu powstała również wspólna pralnia. Mieszkania liczyły od jednego i pół do czterech i pół pokoi, nawet te najmniejsze miały powierzchnię ok. 40 m²[2]. Na osiedlowym dziedzińcu posadzono drzewa i urządzono place zabaw dla dzieci. Ponadto na osiedlu wybudowano przedszkole.
Podczas II wojny światowej osiedle zostało częściowo zniszczone. Odbudową w 1951 kierował Max Taut, brat zmarłego w 1938 Bruno Tauta. Osiedle rozbudowano w latach 1954–1959 według planów Hansa Hoffmanna, który nowe budynki zaprojektował w stylu Tauata.
W 1991 przeprowadzono renowację osiedla. Obecnie (2008) 570 mieszkaniami administruje Berlińska Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa z 1892 (niem. Berliner Bau- und Wohnungsgemeinschaft von 1892). Cały kompleks podlega ochronie zabytków.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Bristolstraße 5 -
Windsorer Straße 3 -
Oxforder Straße 11 -
Corker Straße 33/35
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Monika Kuc. Niemieckie zabytki skromne i gustowne. „Rzeczpospolita”, 12.08.2008. [dostęp 2008-11-20].
- ↑ Kristina Pezzei. Überalterte Oase im sozialen Brennpunkt. „die Tageszeitung”, 23.06.2008. [dostęp 2008-11-20]. (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel, Architekturmuseum der Technischen Universität München: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996. ISBN 3-7643-5287-6. (niem.).
- Monika Kuc. Niemieckie zabytki skromne i gustowne. „Rzeczpospolita”, 12.08.2008. [dostęp 2008-11-20].
- Kristina Pezzei. Überalterte Oase im sozialen Brennpunkt. „die Tageszeitung”, 23.06.2008. [dostęp 2008-11-20]. (niem.).
Literatura
[edytuj | edytuj kod]- Jörg Haspel, Annemarie Jaeggi: Siedlungen der Berliner Moderne. Monachium: Deutscher Kunstverlag, 2007. ISBN 978-3-422-02091-7. (niem.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Berlin. Senatsverwaltung für Stadtentwicklung: Berliner Siedlungen der 1920er Jahre auf der UNESCO Welterbe-Liste Siedlung Schillerpark. [dostęp 2008-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 stycznia 2011)]. (niem.).
