Przejdź do zawartości

Pożyczka podporządkowana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pożyczka podporządkowanapożyczka udzielana jednostce zależnej przez kontrolującą ją jednostkę dominującą (tzw. wierzyciela podporządkowanego). Charakteryzuje się ona tym, iż w przypadku upadłości, pożyczkodawca zaspokajany jest na końcu, co sprawia, że pożyczka ta cechuje się większym ryzykiem. Udzielana jest ona najczęściej poprzez obligacje podporządkowane emitowane przez podmiot zależny, a kupowane przez podmiot dominujący.

Najczęściej ten rodzaj pożyczki wykorzystują banki, pomagając w ten sposób w rozwoju swojej spółki zależnej. Dzieje się tak dlatego, że pożyczki podporządkowane są zdecydowanie tańszym źródłem kapitału niż emisja akcji.

Pożyczka podporządkowana dla instytucji kredytowej

[edytuj | edytuj kod]

W przypadku instytucji kredytowej, stanowi ona nieskonsolidowane fundusze własne instytucji-pożyczkobiorcy[1]. Jednocześnie pomniejsza ona fundusze własne instytucji-pożyczkodawcy (o ile posiada ona przynajmniej 10% udziały w jednostce biorącej pożyczkę)[2].

Zobowiązania podporządkowane muszą spełniać następujące kryteria:

  1. uwzględniane są jedynie środki w pełni wpłacone,
  2. zaciągnięte pożyczki muszą mieć pierwotny termin wymagalności przynajmniej pięciu lat,
  3. po okresie pięcioletnim pożyczka może być spłacana, pod warunkiem, że sukcesywnie będzie ograniczany jej udział w funduszu własnym,
  4. pożyczka ta nie może być spłacona przed okresem pięcioletnim, chyba że:
    • nie została zakwalifikowana do funduszu własnego lub
    • zezwoli na to kompetentny organ nadzoru (w przypadku Polski – Komisja Nadzoru Finansowego),
    • spłata nie wpłynie ujemnie na wypłacalność pożyczkobiorcy,
    • z wnioskiem o spłatę wystąpi emitent (pożyczkodawca),
  5. jeżeli pożyczka nie ma określonego terminu spłaty (udzielona jest na czas nieokreślony), może być ona spłacona dopiero po pięcioletnim okresie wypowiedzenia.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Art. 2 ust. 1 pkt 8 dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 kwietnia 1989 r. w sprawie funduszy własnych instytucji kredytowych (89/299/EEC).
  2. Art. 2 ust. 1 pkt 12 dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 kwietnia 1989 r. w sprawie funduszy własnych instytucji kredytowych (89/299/EEC).