René Pleven

René Pleven
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1901 ; Rennes
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1993 ; Paryż
	Premier Francji
Okres	od 12 lipca 1950; do 10 marca 1951
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Henri Queuille
	Premier Francji
Okres	od 11 sierpnia 1951; do 7 stycznia 1952
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Edgar Faure
	Minister finansów Francji
Okres	od 16 listopada 1944; do 26 stycznia 1946
Poprzednik	Aimé Lepercq
Następca	André Philip
	Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od 14 maja 1958; do 1 czerwca 1958
Poprzednik	Christian Pineau
Następca	Maurice Couve de Murville
	Minister sprawiedliwości Francji
Okres	od 22 czerwca 1969; do 16 marca 1973
Poprzednik	Jean-Marcel Jeanneney
Następca	Pierre Messmer
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.

Życiorys

Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr^[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim^[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques^[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie^[1].

W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych^[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em^[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji^[1].

W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji^[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué^[1].

We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym^[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu^[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego^[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii^[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej^[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville^[1].

Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki^[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946^[1].

Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki^[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania^[1]. Jednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.

W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta^[1]. Tę samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela^[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera^[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych^[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim^[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera^[1].

Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).

Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony następującymi odznaczeniami^[1]:

Order Wyzwolenia
Komandor Orderu Zasługi Morskiej
Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego
Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau
Wielki Oficer Orderu Leopolda
Krzyż Wielki Orderu Danebroga
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
Krzyż Wielki Orderu Alawitów
Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola
Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Polarnej
Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej
Doktorat honoris causa Uniwersytetu Karoliny Północnej

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa René PLEVEN [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-20] (fr.).

Bibliografia

Wielka Encyklopedia A-Z • Suplement, 2005

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa René PLEVEN [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-20] (fr.).

[1]

W dniu powstania	Charles de Gaulle Georges Bidault François Billoux Georges Albert Catroux Raoul Dautry André Diethelm Henri Frenay Louis Jacquinot Jules Jeanneney Robert Lacoste Augustine Laurent Aimé Lepercq René Mayer Pierre Mendès France François de Menthon Alexandre Parodi René Pleven Pierre-Henri Teitgen Charles Tillon Adrien Tixier
Późniejsi członkowie rządu	Christian Pineau Paul Ramadier Jacques Soustelle Eugène Thomas

W dniu powstania	Georges Bidault Eugène Claudius-Petit Yvon Delbos Louis Jacquinot Robert Lacoste Jean Letourneau René Mayer Jules Moch Maurice Petsche Pierre Pflimlin Christian Pineau René Pleven Henri Queuille Pierre Schneiter Robert Schuman Pierre Segelle Pierre-Henri Teitgen Eugène Thomas
Późniejsi członkowie rządu	Gabriel Valay

W dniu powstania	René Pleven Paul Antier Paul Bacon Georges Bidault Charles Brune Robert Buron Eugène Claudius-Petit Pierre Courant Edgar Faure Louis Jacquinot Joseph Laniel Jean Letourneau Jean-Marie Louvel André Marie René Mayer André Morice Maurice Petsche Pierre Pflimlin Antoine Pinay Henri Queuille Paul Ribeyre Robert Schuman Emmanuel Temple
Późniejsi członkowie rządu	Roger Duchet Camille Laurens

W dniu powstania	Antoine Pinay Charles Brune Eugène Claudius-Petit Roger Duchet Pierre Garet Camille Laurens Jean Letourneau Jean-Marie Louvel Léon Martinaud-Deplat André Morice Pierre Pflimlin René Pleven Henri Queuille Paul Ribeyre Robert Schuman Emmanuel Temple
Późniejsi członkowie rządu	André Marie

W dniu powstania	René Mayer Paul Bacon Henri Bergasse Georges Bidault Édouard Bonnefous Maurice Bourgès-Maunoury Charles Brune Robert Buron Paul Coste-Floret Pierre Courant Roger Duchet Louis Jacquinot Camille Laurens Jean Letourneau Jean-Marie Louvel Léon Martinaud-Deplat André Marie Jean Moreau André Morice René Pleven Henri Queuille Paul Ribeyre
Późniejsi członkowie rządu	Guy Petit

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (2024) Barnier (od 2024)