S/2003 J 2
| |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca |
Scott Sheppard, David Jewitt, Jan Kleyna, Yanga Fernández i Henry Hsieh |
| Data odkrycia |
5 lutego 2003 |
| Tymczasowe oznaczenie |
S/2003 J 2 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka |
28 347 000 km[1] |
| Mimośród |
0,4100[1] |
| Okres obiegu |
980,53 d[1] |
| Nachylenie do ekliptyki |
157,291°[1] |
| Długość węzła wstępującego |
344,782°[1] |
| Argument perycentrum |
165,201°[1] |
| Anomalia średnia |
237,932°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa |
2 km[2] |
| Masa |
~1,5 x 1013 kg |
| Albedo |
0,04 |
| Jasność absolutna | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
|
S/2003 J 2 – najbardziej zewnętrzny znany księżyc Jowisza[3]. Został odkryty w roku 2003 przez grupę astronomów z Uniwersytetu Hawajskiego, kierowaną przez Scotta Shepparda.
Średnica wynosi około 2 km, okrąża Jowisza w średniej odległości 28 347 000 km w ciągu około 980 dni. Jego orbita ma nachylenie 157,3° do ekliptyki i mimośród 0,41. Satelita ten nie należy do żadnej z grup księżyców nieregularnych Jowisza. Najprawdopodobniej obiekt ten został przechwycony w przeszłości przez grawitację Jowisza[3][4].
Od momentu odkrycia w 2003, księżyc ten nie został ponownie zaobserwowany aż do 2020. W tym czasie był uznawany za zagubionego[5][6]. Odnalezienia satelity dokonał Scott Sheppard oraz niezależnie astronom amator o imieniu Kai Ly[7]. Odnalezienie zostało ogłoszone przez Minor Planet Center 26 stycznia 2021[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- Galileuszowe księżyce Jowisza
- Lista naturalnych satelitów Jowisza
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2014-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-03)]. (ang.).
- ↑ a b c Scott Sheppard, Moons of Jupiter [online], Carnegie Science [dostęp 2020-03-14] (ang.).
- ↑ a b S/2003 J2 | Urania - Postępy Astronomii [online], www.urania.edu.pl [dostęp 2020-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (pol.).
- ↑ In Depth | S/2003 J2 [online], NASA Solar System Exploration [dostęp 2020-07-11].
- ↑ Marina Brozović, Robert A. Jacobson, The Orbits of Jupiter’s Irregular Satellites, „The Astronomical Journal”, 153 (4), 2017, s. 147, DOI: 10.3847/1538-3881/aa5e4d, ISSN 0004-6256, Bibcode: 2017AJ....153..147B [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ R. Jacobson i inni, Irregular Satellites of the Outer Planets: Orbital Uncertainties and Astrometric Recoveries in 2009-2011, „The Astronomical Journal”, 144 (5), 2012, s. 132, DOI: 10.1088/0004-6256/144/5/132, ISSN 0004-6256, Bibcode: 2012AJ....144..132J [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ Jeff Hecht, AMATEUR ASTRONOMER FINDS “LOST” MOONS OF JUPITER [online], 11 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-12-15] (ang.).
- ↑ MPEC 2021-B134 : S/2003 J 2 [online], 26 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- S/2003 J2. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)].
- S/2003 J2. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23]. (ang.).
