Strefa Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej

Strefa Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, Wielki Wschodnioazjatycki Obszar Dobrobytu (jap. 大東亜共栄圏 Dai-tōa-kyōeiken) – japońskie plany utworzenia w 1940 r. z podbitych państw oraz z zajętych europejskich posiadłości w Azji Południowo-Wschodniej bloku państw będących w rzeczywistości podporządkowaną Japonii strefą okupacyjną.

Japoński znaczek pocztowy, przedstawiający Wielką Wschodnioazjatycką Strefę Wspólnego Dobrobytu

Historia

Jednym z pomysłodawców stworzenia „Strefy Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej” był generał Hachirō Arita (1884–1965), który wówczas był ministrem spraw zagranicznych Japonii. Stworzył on ideę „Wielkiej Azji Wschodniej” (大東亜, Dai-tō-a). W dniu 1 sierpnia 1940 r. minister spraw zagranicznych Yōsuke Matsuoka (1880–1946) ogłosił powstanie Strefy Wspólnego Dobrobytu. Miała ona służyć Japończykom w podporządkowaniu sobie terenów bogatych w surowce, niezbędne do dalszego prowadzenia wojny na Pacyfiku.

Strefa miała obejmować Chiny, Koreę, Tajlandię, Birmę, Wietnam, Laos, Kambodżę, Malaje oraz Indonezję. Władzę w poszczególnych państwach miała sprawować Cesarska Armia Japońska albo kolaboranckie lub marionetkowe rządy. Dzięki hasłom takim jak „Azja dla Azjatów”, podsycano antykolonialne nastroje w krajach Azji Wschodniej. Tego typu panazjatycka propaganda wmawiała, że Japończycy nie podbijają, a wyzwalają Azjatów, którzy są niewoleni przez białych kolonizatorów. Usprawiedliwiano w ten sposób zaborczą politykę Japonii.

Idea „Strefy Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej” upadła wraz z kapitulacją Japonii.

Zobacz też

Bibliografia

Kempeitai – japońska tajna policja, Raymond Lamont-Brown