System parlamentarno-komitetowy

System parlamentarno-komitetowy (komitetowo-wiecowy; rządów zgromadzenia; konwentu) – system rządów występujący w konstytucji jakobińskiej z 1793, Komunie Paryskiej, oficjalnie w ustroju niektórych państw Bloku Wschodniego oraz we współczesnej Szwajcarii i San Marino. Najważniejszą zasadą jest zasada jedności władzy, co oznacza, że nie występuje jej trójpodział. Całość władzy należy do parlamentu. Parlament powołuje pozostałe organy, określa również ich zadania i sprawuje nad nimi kontrolę. Rząd jako komitet wykonawczy parlamentu jest bezpośrednio wybierany przez parlament, przed którym jest odpowiedzialny. Głowa państwa nie może rozwiązać parlamentu przed końcem kadencji.

Charakterystyka

jednolitość władzy państwowej;
parlament jest organem władzy najwyższej (posiada władzę ustawodawczą i wykonawczą);
rząd powoływany jest przez parlament a nie przez głowę państwa (rząd jest komitetem wykonawczym parlamentu);
rząd odpowiada politycznie przed parlamentem, ale konflikt na linii rząd-parlament może zostać rozstrzygnięty tylko na korzyść parlamentu;
ministra nie można odwołać (ustępuje sam lub gdy nie zostanie wybrany do parlamentu w następnych wyborach);
głową państwa zostaje członek rządu o najdłuższym stażu;
głowa państwa odpowiada politycznie przed parlamentem (ponosi też odpowiedzialność karną);
głowa państwa nie ma prawa rozwiązania parlamentu przed upływem jego kadencji

Zobacz też