Przejdź do zawartości

Tom Waits

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tom Waits
ilustracja
Imię i nazwisko

Thomas Alan Waits

Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1949
Pomona

Instrumenty

organy, gitara, fortepian, fisharmonia

Gatunki

rock[1], blues, folk

Zawód

piosenkarz, kompozytor, aktor, autor tekstów

Strona internetowa

Thomas Alan Waits (ur. 7 grudnia 1949 w Pomonie[2]) – amerykański wokalista, kompozytor, instrumentalista, autor tekstów, poeta i aktor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Choć twórczość Waitsa zaliczana jest przede wszystkim do rocka, to w jego muzyce krzyżują się wpływy jazzu, bluesa, folku, rock and rolla i tradycyjnego popu.

Tom Waits gra na instrumentach klawiszowych, gitarze, akordeonie oraz niekonwencjonalnych instrumentach, np. na chamberlinie(inne języki). Na początku kariery (głównie przed wydaniem albumu Swordfishtrombones w 1983 roku) śpiewał najczęściej przy akompaniamencie sekcji jazzowych. Później, wraz z rozwojem ogólnej koncepcji muzycznej, brzmienie jego utworów zaczęło być bardziej rockowo-eksperymentalne. O jego albumie Rain Dogs jeden z krytyków napisał, że „był on tym punktem ostatecznej przemiany Waitsa z ekscentrycznego piosenkarza w prawdziwie dziwnego piosenkarza”[3].

Bardzo charakterystyczną cechą muzyki Waitsa jest jego niski głos. Śpiewa on swoje własne bardzo osobiste, melancholijne, gorzkie w wymowie, cyniczne, przesycone czarnym humorem poezje. Często są inspirowane literackimi dokonaniami przedstawicieli amerykańskiej literatury beat, zwłaszcza Jacka Kerouaca i Charlesa Bukowskiego. Sukcesy występów artysty charakteryzujące się kameralną teatralnością skłoniły Waitsa do spróbowania szczęścia w zawodzie aktora. Zagrał najczęściej epizodyczne, charakterystyczne role w kilku filmach, zyskując dobre recenzje krytyków. Tom Waits komponuje również muzykę filmową. Także niektóre z jego piosenek zostały wykorzystane w filmowych produkcjach. Współpracował m.in. z takimi reżyserami jak: Francis Ford Coppola, Jim Jarmusch, Robert Altman, Héctor Babenco, Terry Gilliam.

Waits jest od 1980 roku żonaty z Kathleen Brennan (wcześniej był związany z Rickie Lee Jones). Ma troje dzieci: córkę Kellesimone i synów Caseya Xaviera i Sullivana.

Zawsze wolał nagrywać dla małych wytwórni. Gdy jakaś stawała się „zbyt duża”, przenosił się do innej. Nigdy nie wystąpił w reklamie, uważając że byłoby to poniżające dla artysty. Nie zgodził się też na wielokrotne próby użycia jego muzyki w jakiejkolwiek z nich. Ma za to na koncie kilka wygranych pozwów o nielegalne użycie jego muzyki w celach komercyjnych, m.in. z Frito Lay, Audi, Oplem.

W Polsce dotychczas wydano dwie biografie tego artysty (na rynku angielskim i amerykańskim jest ich kilka). Są to, wydana w Krakowie w 1995 roku, książka Patricka Humphriesa Tom Waits. To fortepian jest pijany, nie ja... i pozycja Dzikie lata. Muzyka i mit Toma Waitsa napisana przez Jaya S. Jacobsa (Wydawnictwo Dolnośląskie 2007).

Wiosną 2000 roku Tom Waits wystąpił w Polsce, w Sali Kongresowej.

Waits jest członkiem tajnego stowarzyszenia znanego jako Sons of Lee Marvin.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Albumy

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Uwagi
1973 Closing Time
1974 The Heart of Saturday Night
1975 Nighthawks at the Diner nagrany na żywo przy małej widowni
1976 Small Change
1977 Foreign Affairs
1978 Blue Valentine
1980 Heartattack and Vine
1982 One From the Heart Ścieżka dźwiękowa do filmu Francisa Forda Coppolli
1983 Swordfishtrombones
1985 Rain Dogs
1987 Franks Wild Years Muzyka teatralna
1988 Big Time Koncertowe CD, film i wideo
1991 Night on Earth Ścieżka dźwiękowa do filmu Jima Jarmuscha
1992 Bone Machine Nagroda Grammy Best Alternative Music Album
1993 The Black Rider we współpracy z W.S. Burroughsem. Muzyka do sztuki teatralnej
1999 Mule Variations Nagroda Grammy Best Contemporary Folk Album
2002 Blood Money
2002 Alice Opera
2004 Real Gone
2006 Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards 3 CD
2009 Glitter and Doom Live 2 CD, Nagranie koncertowe z trasy „Glitter and Doom”
2011 Bad as Me

Kompilacje

[edytuj | edytuj kod]

Jako producent

[edytuj | edytuj kod]
  • 1999 Extremely Cool Chucka E. Weissa
  • 2001 Wicked Grin Johna Hammonda

Współpraca i jako sideman

[edytuj | edytuj kod]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Trasy koncertowe

[edytuj | edytuj kod]
  • 1973 Closing Time
  • 1974–1975 The Heart Of Saturday Night
  • 1975–1976 Small Change
  • 1977 Foreign Affairs
  • 1978–1979 Blue Valentine
  • 1980–1982 Heartattack and Vine
  • 1985 Rain Dogs
  • 1987 Big Time
  • 1999 Get Behind The Mule Tour
  • 2004 Real Gone Tour
  • 2008 Glitter and Doom Tour

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. allmusic Tom Waits – Biography
  2. Gene Santoro: Highway 61 revisited: the tangled roots of American jazz, blues, rock, & country music. Oxford University Press US, 2004, s. 235. ISBN 978-0-19-515481-8.
  3. Robert Christgau: Marc Ribot Isn't Trying to Comfort Anyone. NPR Music, 2013-04-30. [dostęp 2013-05-01]. (ang.).
  4. Dead Man Walking Original Soundtrack 1996 – Original Score. AllMusic (ang.)
  5. Ścieżka dźwiękowa do filmu Koniec przemocy w bazie IMDb (ang.)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]