Umberto D.

Umberto D.
Gatunek	obyczajowy
Rok produkcji	1952
Kraj produkcji	Włochy
Język	włoski
Czas trwania	89 min
Reżyseria	Vittorio De Sica
Scenariusz	Cesare Zavattini; niewymieniony:; Vittorio De Sica
Główne role	Carlo Battisti
Muzyka	Alessandro Cicognini
Zdjęcia	Aldo Graziati
Scenografia	Virgilio Marchi
Montaż	Eraldo Da Roma
Produkcja	Giuseppe Amato; Vittorio De Sica; Angelo Rizzoli

Umberto D. – włoski dramat z 1952 roku w reżyserii Vittoria De Siki, będący jednym z ostatnich filmów zaliczanych do neorealizmu włoskiego^[1].

Fabuła

Akcja toczy się w Rzymie, w latach 50. XX wieku. Umberto Domenico Ferrari jest emerytowanym urzędnikiem państwowym. Wiedzie samotne życie w wynajętym pokoju. Jego jedyną radością są ciepłe relacje ze służącą właścicielki mieszkania i towarzystwo pieska Flika. Bardzo skromna emerytura nie wystarcza Umberto nawet na podstawowe potrzeby. Narastające zaległości w opłacaniu czynszu, stawiają go w obliczu nieuchronnej bezdomności. Zdesperowany postanawia popełnić samobójstwo. Przedtem jednak chce zapewnić przyszłość swojemu czworonożnemu przyjacielowi.

Obsada

Carlo Battisti – Umberto Domenico Ferrari
Maria-Pia Casilio – Maria, służąca
Lina Gennari – Antonia, gospodyni
Ileana Simova – Zaskoczona kobieta
Elena Rea – Siostra światła
Memmo Carotenuto – Głos światła

Produkcja

Reżyser Vittorio De Sica i scenarzysta Cesare Zavattini pracowali razem w 1948 roku, tworząc poruszający film Złodzieje rowerów, uznawany za arcydzieło neorealistycznego kina. W tym wypadku także chcieli opowiedzieć historię jednej osoby – bezradnego starszego pana zagubionego po przejściu na emeryturę, ukazując na jej przykładzie los ludzi walczących o godność i spotykających się z obojętnością społeczeństwa. Film kręcono na ulicach Rzymu, a udział brało wielu aktorów niezawodowych, co miało zwiększyć autentyczność opowiadanej historii^[2]^[3].

Nagrody i nominacje

Oscary za rok 1957 – najlepsze materiały do scenariusza - Cesare Zavattini (nominacja)
MFF w Cannes 1952 – udział w konkursie głównym.

Przypisy

↑ Helman 2011 ↓, s. 579.
↑ Schneider i Smith 2015 ↓, s. 268.
↑ Helman 2011 ↓, s. 596, 598–599.

Bibliografia

Alicja Helman: Włoski neorealizm. W: Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska: Kino klasyczne. Historia kina, tom 2. Kraków: Universitas, 2011, s. 565–615. ISBN 97883-242-2234-6.
Steven Jay Schneider, Ian Haydn Smith: 1001 filmów, które musisz zobaczyć. Poznań: Elipsa, 2015, s. 268. ISBN 978-83-245-9619-5.

Linki zewnętrzne

Plakat
Umberto D. w bazie IMDb (ang.)
Umberto D. w bazie Filmweb

[CITEREFHelman2011579-1] Helman 2011 ↓, s. 579.

[CITEREFSchneiderSmith2015268-2] Schneider i Smith 2015 ↓, s. 268.

[CITEREFHelman2011596,_598–599-3] Helman 2011 ↓, s. 596, 598–599.

[1]

[2]

[3]

1939–49	Szkarłatne róże (1939) Magdaleno, dwója ze sprawowania (1940) Un garibaldino al convento (1942) Dzieci patrzą na nas (1944) Brama nieba (1945) Dzieci ulicy (1946) Cuore (1948) Złodzieje rowerów (1948)
1950–59	Cud w Mediolanie (1951) Umberto D. (1952) Zakochani z Villa Borghese (1953) Stacja końcowa (1953) Złoto Neapolu (1954) Dach (1956) Anna z Brooklynu (1958)
1960–69	Matka i córka (1960) Sąd ostateczny (1961) Boccaccio ’70 (1962, segment) Więźniowie z Altony (1962) Il Boom (1962) Wczoraj, dziś, jutro (1963) Małżeństwo po włosku (1964) Polowanie na lisa (1966) Nowy Świat (1966) Czarownice (1967, segment) Siedem razy kobieta (1967) Kochankowie (1968)
1970–79	Słoneczniki (1970) Pary (1970) Ogród Finzi-Continich (1970) I Cavalieri di Malta (1971) Dal referendum alla costituzione: Il 2 giugno (1971) Nazwiemy go Andrea (1972) Krótkie wakacje (1973) Podróż (1974)