Urban VI
| Bartolomeo Prignano | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1318 | |
| Data i miejsce śmierci |
15 października 1389 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1378-1389 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Pontyfikat |
8 kwietnia 1378 | |
Urban VI (łac. Urbanus VI, właśc. Bartolomeo Prignano; ur. ok. 1318 w Neapolu, zm. 15 października 1389 w Rzymie[1]) – papież w okresie od 8 kwietnia 1378 do 15 października 1389[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne życie
[edytuj | edytuj kod]Urodzony w Neapolu. Był specjalistą prawa kanonicznego i arcybiskupem Acerenzy, a następnie Bari[1]. Od 1376 roku był kierownikiem kancelarii papieskiej[1].
Wybór na papieża
[edytuj | edytuj kod]Kiedy po śmierci Grzegorza XI, rozpoczęło się konklawe (8 kwietnia 1378), na ulicach Rzymu trwały protesty i apele, by nie wybrano Francuza[2]. Zebrany tłum żądał wyboru Rzymianina lub Włocha, gdyż obawiał się powrotu papiestwa do Awinionu[2]. Tego samego dnia, lud wtargnął do pałacu papieskiego i z trudem udało się go stamtąd usunąć[2]. Po tym wydarzeniu, kardynałowie postanowili niemalże jednogłośnie wybrać arcybiskupa Prignano, który przyjął imię Urban VI[1]. Bartolomeo Prignano był ostatnim z papieży, który w chwili wyboru, nie należał do kolegium kardynalskiego[2].
Pontyfikat
[edytuj | edytuj kod]Urban był niepopularny wśród duchowieństwa, jak i wśród Rzymian, głównie ze względu na swoją agresję i wybuchowość[1]. Jego planem była gruntowna reforma Kurii Rzymskiej i uproszczenie życia kardynalskiego[1]. Kiedy usłyszał propozycję powrotu do Awinionu, Urban zagroził, że mianuje tylu włoskich kardynałów, by podporządkować francuską większość[1]. Doprowadziło to do tego, że 2 sierpnia część kardynałów uznała elekcję Urbana za nieważną i zaproponowali papieżowi by ustąpił[1]. Wkrótce potem kardynałowie udali się do Fondi i tam 20 sierpnia wybrali Roberta z Genewy na antypapieża[1]. Urban i Klemens zaczęli wówczas rozsyłać listy do głów państw europejskich zapewniając, że to oni są właściwymi papieżami[1]. Obaj także nałożyli na siebie wzajemnie ekskomuniki[2]. Francja, Szkocja, Burgundia i Neapol stanęły po stronie Klemensa, natomiast Niemcy, Anglia, część Włoch i większość krajów środkowoeuropejskich uznały Urbana (Hiszpania zachowała neutralność)[1]. Doprowadziło to do walk w samym Państwie Kościelnym, gdzie w bitwie pod Marino w kwietniu 1379, wojska Urbana pokonały armię Klemensa, po czym antypapież musiał uciec do Awinionu[1]. Te wydarzenia zapoczątkowały tzw. wielką schizmę zachodnią[2].
Ostatnie lata i śmierć
[edytuj | edytuj kod]
Po wyjeździe Klemensa, walki w Państwie Kościelnym trwały nadal[1]. Papież, za poparcie Klemensa, złożył z tronu i ekskomunikował królową Neapolu Joannę I, a także ingerował w sprawy jej następcy, Karola III[1]. W konsekwencji król Karol w porozumieniu z kilkoma kardynałami, opracował plan ustanowienia rady regencyjnej nad papieżem[1]. Gdy Urban się o tym dowiedział uwięził sześciu kardynałów, torturował i skazał na śmierć[2]. Został za to oblężony w Nocerze, lecz udało mu się zbiec do Genui, a następnie do Lukki i do Pizy[1]. Po powrocie do Rzymu, był opuszczony przez stronników i zmarł 15 października 1389; możliwe, że na skutek otrucia[1].
Za pontyfikatu tego papieża, 15 lutego 1386, Władysław II Jagiełło przyjął chrzest oraz rozpoczął chrystianizację Litwy[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Pope Urban VI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Urban VI – dokumenty w bibliotece Polona
